Wtorek po wolnym i ja jakby wolny

 Powiało chłodem, szczególnie w nocy. Ręka sama zmniejsza rozwarcie okien. Ponoć to przejściowe i zatęsknimy jeszcze za ożywczym chłodem.

Żona pozostała na wsi, napawając oczy winoroślą, która dosłownie w oczach wypuszcza pąki, które natychmiast zamieniają się w liście. Wiosna w pełni, nawet w górach. W niedzielę opadały płatki z kwiatów jabłoni. Sąsiad hoduje wczesną odmianę, starych, wysokopiennych jabłoni. Kiedy zawiał wiatr, części kwiatów niczym płatki śniegu, opadały na krzewy, kamienie i trawę, tworząc biały kobierzec z płatków. Teściowa nie zachwycała się urodą spadłych płatków. Rzuciła się z miotłą na podwórko, ale już następna fala wiatru wykazała jak bezsensowne jest to działanie. Kiedy bezradnie stała z miotłą i przysłoniwszy dłonią oczy od słońca, obserwowała drzewo, powiedziałem do niej

- A ja siedzę i podziwiam. To przecież fantastyczne.

Cóż było robić. Siadła, ale tyłem do padających płatków.

Świat jest taki lub inny, w zależności od tego czyje oczy obserwują.

Wczoraj odwiedziłem mojego krawca ciężkiego. Nadszedł czas przymiarki, czemu posłusznie oddawałem się przez ponad pół godziny. Zastanawiam się skąd wykrzesałem tyle cierpliwości własnej. Może obecność trzech pań, które głośno dyskutowały o długości rękawa i szerokości nogawki, podziałały tak na mnie. W końcu nie zawsze jestem obiektem uwagi trzech kobiet naraz. Z tego dwie były młodsze ode mnie.

Zapłaciłem zaliczkę, w wysokości połowy należności i opuściłem lokal. W samą porę ponieważ pod przymierzalnią, jakaś kobieta tupała ze zniecierpliwienia. Gdy wychodziłem, kiwała się na boki w długiej, czerwonej sukni.

Mam mieszane uczucia. Nie widzę siebie w tej plątaninie fastryg i szpilek. Wciskanych zresztą w moje spodnie, w te pewne, kłopotliwe okolice. Trudna jest praca krawca, a krawca ciężkiego to już w szczególności.

- Odbiór za dwa tygodnie.

A tam, wóz – przewóz.

Zbiegłem po schodach, spiesząc się na następną wizytę.

Jakimś sposobem informacja o mnie jako Panu Strzykawie, rozniosła się po moich znajomych. Koleżanka którą połamało, poprosiła mnie o pomoc.

- Zrób mi zastrzyk, bo zwariuję.

Cóż było robić. Zapukałem do drzwi, które po chwili otworzyła zbolała koleżanka.

- Antoni. Dobrze że jesteś. Tu już wszystko naszykowane.

Złamałem ampułkę i przygotowałem strzykawkę. Raz, dwa trzy i po krzyku.

- Jutro wpadnę do ciebie do pracy, to mi zrobisz drugi – poprosiła.

- A Ty Piotr nie masz nic przeciwko temu, że żona wpadnie do pracy, pokazać mi tyłek?

Nie miał. Dostałem natomiast michę gulaszu z szynki. Tak chwaliła znajoma.

Są jeszcze ludzie, którzy myślą takimi kategoriami - najpierw zjedz, a potem opowiadaj co słychać.

Szczególnie, że przez te swoje cukrzycowe tabletki, muszę jadać w miarę regularnie.

Powróciłem do domu koło dwudziestej. Z planu dnia pozostało mi tylko pogrzebać w komputerze. Nie mogę przecież po raz dwudziesty piąty oglądać filmu z Seagalem.

Mogłem jeszcze poczytać, ale utknąłem w połowie książki Oscara Lewisa – Sanchez i jego dzieci.

A obiecałem sobie, że skończę. Może jutro?

Może tylko że tak powtarzam już od jakiegoś czasu.

Potem czeka na mnie Oksana. Oczywiście w wersji książkowej.

Byle tylko nie spóźnić się do pracy. Drugi dzień z rzędu wstaję kwadrans później niż zakładam. Mała panika, podparta okupowaniem łazienki przez Młodego. Udało się jednak.

Sny jakieś takie dziwne odtwarzam, że z tym biciem serca nie ma mowy o spokojnym wypoczynku. Gdy w końcu zasnę trzeba wstawać. Może nie powinienem oglądać kronik policyjnych przed snem?

Ostatniej nocy śniło mi się, że chcę zasnąć. Podchodzę po kolei do wielu łóżek. Podnoszę kołdrę i wtedy okazuje się, że łóżko m już lokatora śpiącego snem …. wiecznym. Brr.

Niedospany podejmuję kilka ważnych życiowych decyzji.

O kilku z pewnością poinformuję.

Już wkrótce.