O szkodliwym działaniu pieniędzy

Jest taki rysunek Andrzeja Mleczki:

W tle biurowego korytarza sprzątaczka myje podłogę. Na kolanach. Dużą ryżową szczotka szoruje powierzchnie płaskie. Obok przechodzą dwaj pracownicy. Zapewne z kadry, bo ubrani w eleganckie garnitury. Jeden mówi do drugiego:

- Wiesz, za każdym razem jak ją mijam, mam ochotę kopnąć ją w dupę.

Podziwiam wyczucie sytuacji Andrzeja Mleczki, czemu wyraz dałem już w kilka postach.

Tak dokładnie wygląda nasz stosunek do ludzi zawodowo ułatwiających nam życie.

Nie mówię o lekarzach, księżach i adwokatach, bo tym wchodzimy do dupy, bez wazeliny.

Bardzo często jestem świadkiem takiej oto scenki w markecie. Klient zrzuca towar z półki i odchodzi spokojnie. Często celnym kopniakiem umieszcza go w okolicy regału.

Na zwróconą uwagę usłyszałem odpowiedź, że są tu ludzie od tego.

Wielokrotnie schylałem się po rzecz, która niechcący upuściłem i zaręczam nie strzelił mi kręgosłup, ani nie pękła ta tak zwana pierdząca żyłka w dupie. Świerzbiła mnie natomiast ręka, żeby nauczyć szacunku do drugiego człowieka, gdy jakiś niemłody już facet wykrzykiwał nad zestresowana kasjerką, traktując ją per ty.

- Powinnaś znać wszystkie ceny, bo jesteś tu jak dupa od srania.

Czyżby aż tak zepsuły nas pieniądze? Ponoć teraz większe dla każdego (mnie chyba ominęło.)Teraz wymienialne na Euro i każdą inną walutę. Jeżeli tak, to obok standardowych napisów powinny zawierać specjalne ostrzeżenie. Takie jak na paczce papierosów:

„Posiadanie większej ilości pieniędzy może prowadzić do demoralizacji i braku szacunku dla drugiego człowieka” W ustawowej proporcjo 1/3 wielkości banknotu.

Przeglądam blogi i tradycyjną prasę. Mamy zwyczaj ujadać na niekompetentnych sprzedawców i leniwych urzędników. A czy zastanawialiśmy się, jakimi klientami jesteśmy my sami? Czy przypadkiem nie zaliczamy się do kategorii – klient upierdliwy.

Klient upierdliwy to taki, który negocjuje zakup całego samochodu. Kiedy jest już po jazdach próbnych, dobrał kolor , silnik i wytargował dobry upust, zmienia decyzję. Wychodzi ze sklepu kupując jedynie nowe wentylki do swoich starych kół, w równie starym, rozklekotanym wozie.

Narzekając na jakość obsługi - Bo przecież mógłby kupić całe auto. Tylko ta obsługa.

Kto bogatemu zabroni?

Od kilkunastu lat pracuję w sferze budowania zadowolenia klienta. Wierzcie mi, z każdym rokiem trudniej budować do zadowolenie.

Jako doświadczony pracownik, albo frajer jak mówią inni, mam zwyczaj przychodzić do pracy jakieś pół godziny wcześniej. Spokojnie wtedy parzę kawę. Sprawdzam wczorajsze zestawienia i od godziny 8.00 jestem gotów do biznesowych kontaktów. Zaraz jednak po moim przyjściu, wciśnie się klient, który ma głęboko w dupie tabliczkę z informacją „czynne od 8.00 – 16.00”. Wpada tylko po mała fakturę, albo małe wyliczenie, albo równie małą ofertę. Na nic tłumaczenia, że jeszcze nieczynne. On ma kasę i chce kupić, albo teraz zapytać a kiedyś kupić.

- Jak nieczynne, jak Pan już jest?

Zamykam drzwi do ósmej, licząc się z komentarzem, że nie chcę pieniędzy.

Zwykle łamię się dziesięć przed.

Kto bogatemu zabroni być obsłużonym wcześniej ?

Wczoraj godzina 16.05. Zamknąłem za sobą drzwi i uruchomiłem alarm. Wsiadłem do samochodu i włączyłem się do ruchu. Telefon.

- Jak tam się do pana jedzie? Bo się wybieram

- Ale to może dopiero jutro -proponuję - Pracujemy codzienne od ósmej do szesnastej.

- Coś Pan zgłupiał? Klient do pana jedzie i chce złożyć zamówienie.

- Ale ja już nie pracuję i jestem poza firmą. Proszę to zrozumieć

- A którąż to mamy godzinę? 16.03 dopiero.

- 16.06 jeżeli idzie o ścisłość – sprostowałem.

- Panie puknij się pan w łeb. Ja jadę do pana z kasą. Kumasz pan. Klient do pana jedzie, a pan co? Ma pan to wszystko w dupie?

Postanowiłem nie tłumaczyć, że z dodatkową połową godziny czasu pracy zebrało się dość, a oprócz tego mam umówioną wizytę u specjalisty. Po pracy, na ostatniego, żeby nie ograniczać klienta. Tłumaczenie uznałem za czynnośc poniżej mojej godności.

- Jesteś Pan.... i tutaj nastąpił wykaz inwektyw, którego nie odważę się zacytować w całości.

Któż bogatemu zabroni? Chce być obsługiwany po godzinach

Ponieważ upierdliwi klienci chodzą jak nieszczęścia, parami, nie musiałem długo czekać na połówkę od kompletu.

Dzisiaj, godzina 5.03. Dosypiam snem zasłużonym, chociaż już czujnym. Od dwóch dni nie przyśnił mi się żaden horror a więc cieszę się ciepłem łóżka. Nagle z rozmarzenia wyrywa mnie dzwonek telefonu. Nie załapałem się na pierwsze dzwonienie, a więc za moment nastąpiło kolejne.

- Panie ja jestem tu u Pana w firmie. I automat zjadł mi dziesięć złotych.

- I dzwoni pan specjalnie o piątej rano, aby mi o tym powiedzieć?

- Jest numer to i dzwonię – powiedział gość z rozbrajającą szczerością.

- I myśli Pan, że co ? Przyjadę to do pana w pięć minut? Przecież ta dycha mogłaby poczekać do ósmej. Automat wyświetla Komunikat „ nieczynny” i numer błędu. A jakby tę dychę zjadło o drugiej w nocy, to też by pan dzwonił

- Pisze że można dzwonić to dzwonię.

- Jasne ! jest tak napisane. Jak dotrę do firmy to zaraz dopiszę – „proszę dzwonić w rozsądnych godzinach”

Tylko czy to wystarczy? Rozsądek jest teraz na wagę złota.

Pan gospodarz przywiózł pietruszkę na plac i po drodze skorzystał z dobrodziejstwa obsługi automatycznej. A przecież jak pan gospodarz już wstał i i jego inwentarz też nie śpi, to dlaczego ma się wylegiwać jakiś urzędnik?

Kopa w dupę i do roboty – jak w dowcipie Mleczki.

Kopanie w dupę umysłowych, to tradycja długa, wyniesiona jeszcze z PRL-u.

Teraz doszło jeszcze parę tyłków do kopania. Szczególnie tych z chudszym portfelem. Chudszym ale własnym, podczas gdy zbajerowana astra pana klienta, jest autem służbowym.

No więc jak? Mieć czy być?. Ileż to razy zastanawiałem się nad tym w publikowanych tu postach.

A może by tak nie myśleć, chociaż przez chwilę. Bo ja też kopa w dupę mogę dać. Tylko to myślenie, powraca za wcześnie.