Nie jest najgorzej Być może jest nawet dobrze

- No i jak było?- spytałem kobietę swojego życia.

- No hiper – odpowiedziała zdawkowo.

- To już nie super a hiper ?

- No hiper... hiperbarycznie. Jeszcze mi teraz w uszach strzela od tej zmiany ciśnienia.

Od poniedziałku, szanowna moja małżonka korzysta z dobrodziejstwa techniki zaprzęgniętej w służbę medyczną i odbywa sesje terapeutyczne w komorze hiperbarycznej.

Oglądałem to cudo na zdjęciach i powiem, że sprawa wrażenie. Wygląda to jak podwodne laboratorium. Taki dziesięcioosobowy batyskaf.

Chyba nie tylko mnie dopadło takie skojarzenie, ponieważ na jednej ze ścian przykleił ktoś fototapetę z rafą koralową. Przy odrobinie dobrej woli, pod wpływem zmieniającego się ciśnienia można patrząc przez iluminator odnieść wrażenie zanurzania się w ciepłych morzach.

Co prawda nie o wrażenia idzie a o coś innego. A to wszystko za pieniądze NFZ. Narzekałem że nic się w temacie zdrowia nie zmienia, a tu nowa technika wspomaga. Fakt, że na miejsce czekaliśmy tradycyjnie długo, ale w końcu się znalazło. Teraz tylko spełnić wymagania co do odzieży (bawełna) i już. Do środka można zabrać butelkę wody niegazowanej i kolorowy magazyn. Co ciekawe codzienne gazety nie są dopuszczone. Może chodzi o to, żeby czytając codzienne informacje nie zejść na serce, przy zmiennym ciśnieniu w komorze.

Widok Szyca siedzącego na kiblu i myjącego zęby w trakcie wypróżnienia wzbudzi nasz uśmiech, często litościwy, nie przyspieszając jednak ciśnienia. Chociaż kto tam wie? Różnych ma Pan Bóg lokatorów.

Codzienne przejazdy do szpitala są ciągiem dalszym wędrówek starymi szlakami.

W sobotę wybraliśmy się bowiem w Gorce.

Całkiem wypadało, bo córka znajomych z narzeczonym, pofatygowali się specjalnie na naszą wieś ze ślubnym zaproszeniem.

Wprost nie wypadało nie być.

Młody z dziewczyną wybrał full service czyli wesele z ocepinami i poprawinami, my zdecydowaliśmy się tylko na ślub.

Powrót w Gorce. Boże jak to brzmi.

Przygotowania trwały, a ostatni tydzień odliczaliśmy już jak idący do rezerwy żołnierz.

Niestety. Sobota powitała nas pogodą zmienną ze skłonnością do deszczu. I tak lało, po to by za chwilę tylko padać, a następnie kapać. Za oknem migały nam krajobrazy, dobrze znane z tego dwudziestoletniego podróżowania w te i wewte. Deszcz zdecydowanie dusił w nas przyjemność ale emocje po staremu chwytały za gardło.

Dojechaliśmy na styk i zameldowaliśmy się w kościele tuż przed Młodymi.

Powitaliśmy rodziców Panny Młodej i zasiedliśmy w drewnianych ławach.

Kościół w Krościenku to betonowy obelisk, zbudowany w czasach PRL. Nie urzeka, a szpeci swoją bryłą, pewnie dlatego nie zdecydowaliśmy się nigdy na jego oglądanie. Teraz spotkało mnie miłe zaskoczenie. Zdobień i główny ołtarz ujęły mnie prostotą. Zaraz jednak za serce złapała uroczystość zaślubin kobiety, która od dziecka rosła i dojrzewała na naszych oczach, przez dwadzieścia dwa lata. Ileż wspomnień dobrych, lepszych, śmiesznych i tych z pozoru nieistotnych? Wszystko to przelatywało mi przed oczami w trakcie nabożeństwa. Mogłem sobie na to pozwolić bo to w końcu nie mój ślub. A potem grosz rozsypany na szczęście, kolejka do składania życzeń i wino, które zamiast kwiatów mieliśmy wręczać młodym (takie życzenie). 

Stał się cud i na niebie rozbłysło słońce. Stan taki trwał już do wieczora.

Oczywiście moja małżonka niczym matka chrzestna wielkiego statku rozbiła butelkę z winem na placu przykościelnym. Chyba trochę ryzykuję pisząc w poprzednim zdaniu "oczywiście". Pomińmy je więc.

- Płyńcie po morzach i oceanach wspólnego życia, omijając wszelkie rafy i płycizny - powiedziała w komentarzu aby jakoś rozładować stres.

Brawo za refleks.

Do młodych wybraliśmy się z pustymi rękami, ale i z sercem na dłoni.

Trudno, odrobimy to w przyszłości.

Tutaj spotkało nas kolejne wzruszenie i w dodatku większe od poprzedniego.

Wszyscy mieszkańcy osiedla w którym spędziliśmy ostanie dwie dekady ustawiła się w kolejce do nas by się serdecznie przywitać i wycałować.

Nie podejrzewaliśmy, że spotka nas takie powitanie. Czy można chcieć czegoś więcej?

Tak prawdę powiedziawszy to tylko nowi właściciele naszego kiedyś domu kiwnęli tylko głowami z oddali.

Może nie chcieli robić tłumu, może.... może...

Jedno wiem, że nie musieli rzucać nam się w ramiona. Nie mieli żadnego obowiązku. Nasze drogi skrzyżowały się w konkretnym celu i kiedy ten cel został zrealizowany nie musimy się znać.

Chociaż tak szczerze powiedziawszy to gdzieś tam trochę mnie piknęło. Utrzymuję dobre relację z kobietą od której kupiliśmy obecny dom, ale ja nie jestem chyba dobrym przykładem. Jestem zbyt sentymentalny.

Poprosiłem Syna by przywiózł mi kilka kamieni z z rejonu wspomnień.

Przywiózł cztery kamerdole. Teraz ułożyłem je na skalniaku i tak mam kawałek Gorców na wyciągnięcie ręki.

Młodzi i zaproszenie goście pojechali na wesele a my odwiedziliśmy znajomych w Szczawnicy.

Nie za długo nie za krótko, ot tyle na ile pozwala przyzwoitość. Cieszy, że wciąż mamy o czy ze sobą rozmawiać.

Jak to śpiewali Skaldowie ? – Nie domykajmy drzwi, zostawmy uchylone.

Jakby na zakończenie tego czarownego popołudnia, ten właśnie kawałek leciał w jakiejś miejscowej stacji. Mijaliśmy właśnie wzniesienia w Lubomierzu.

- Wiesz Kochanie –  tu zwróciłem się do swojej małżonki – Mam taki pomysł. W lipcu pojedziemy na wieś w gościnne progi rodziców naszej dzisiejszej panny młodej i zorganizujemy grilla dla tych wszystkich którzy tak mi nas dzisiaj powitali. Co prawda nie mamy tam jest żadnych rzeczy materialnych ale serce jednak dalej w kapeluszu z piórkiem.

Kiedy późnym wieczorem podjechaliśmy pod dom powitała nas kota która niespiesznie wyszła z krzaku berberysu jakby mówiąc: powłóczyliście się, pogościli, a co z moja michą?

Żona w lot odczytała tę aluzję.