Przy okazji gór

Kochasz góry? Uważaj bo góry to wymagająca i zazdrosna kochanka. Na żonę zaś nie nadają się wcale.

Kiedy już pokonasz wszelkie swoje słabości i dostosujesz się do ich rytmu, doświadczyć możesz widoku i zachwytu nim, graniczącego z czymś mistycznym i wprost niemożliwym do opisania, ponieważ góry są piękne w tej swojej surowości. Oczywiście ni mówię tu o trasach na Giewont, zadeptywany tysiącami butów nie mających nic wspólnego z górską turystyką. Mówię o szlakach po których idziesz samotnie lub w towarzystwie jednej co najwyżej dwóch innych osób.

Chodziłem tak w towarzystwie znajomych lubiących ciszę, bo tak wspaniale milczy się na szlaku.

Jest czas do przemyśleń i obrachunków z samym sobą. Może to te widoki i perspektywa? A może tylko wysokość i mniejsza ilość tlenu we wdychanym powietrzu?

Jeżeli spodobasz się górom uroczą cię niespodziewanym widokiem. Kiedyś bladym świtem, kiedy kontemplowałem krajobraz wyszły wprost na mnie dwie kozice. Bez lęku spojrzały i chwilę mierzyły mnie wzrokiem. Potem niespiesznie wycofały się w sobie tylko znane miejsce.

A ja trwałem nieruchomo, chociaż miałem je wprost na wyciągnięcie ręki.

Z szacunku dla gór.

Z tego samego powodu nie zbierałem jagód i grzybów, a o kosodrzewinie opowiadaliśmy, że jest tylko jeden powód do zerwania gałązki. Ponoć ratownicy górscy wtykali jej gałązkę w zimna już dłoń śmiertelnym ofiarom gór. I zdawać by się mogło, że w tej opowieści tkwi odrobina zazdrości dla ofiar.

Pomyślałem o tym, gdy dotarła do mnie kilka dni temu informacja o ofiarach lawiny w Himalajach.

Znów góry przypomniały, że są nieobliczalne i kocha je się trudno bo pomimo wszystko.

Słyszałem pytanie - Po co tam szli ?

Jak by to się dało wytłumaczyć jednym słowem

- Piękna śmierć – powiedział inny, nieco nawiedzony znajomy – na zawsze pozostaną wśród tych ośnieżonych szczytów.

Nie wiem czy śmierć ma nadal swoją romantykę ale uważam, że to życie jest wyzwaniem.

Poza tym jeśli postawić się w sytuacje rodzin, które ta niewiadoma prześladować będzie do końca życia. Od czasu gdy sam mam rodzinę, patrzę na sprawę inaczej. A groby? Tak to już taka nasza narodowa tradycja by znać miejsce mogił swoich bliskich.

Ponoć Himalaje już nie takie jak w naszej wyobraźni i z zachowaniem skali oczywiście, coraz częściej zaczynają przypominać drogę na Giewont. Ponoć w zeszłym roku na wejście na Mount Everest trzeba było czekać w kolejce kilka godzin.

Od czasu gdy świat nam zmalał a wzrosło zapotrzebowanie na adrenalinę, trudno się temu dziwić.

Ja pozostanę przy swojej wizji i niespełnionej miłości do gór.

Tak na marginesie fascynacji śmiercią, która przewinęła się tu całkiem świadomie, przypominam sobie wydarzenie z początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Andrzej Zaucha znany krakowski piosenkarz został zastrzelony. 10 października 1991 po występie w Krakowskim Teatrze Scena STU, artysta został śmiertelnie postrzelony wraz z aktorką Zuzanną Leśniak na parkingu przy ulicy Włóczków w Krakowie, przez jej męża - francuskiego reżysera Yves'a Goulais. Motywem zabójstwa była zazdrość o żonę. Zabójca oddał dziewięć strzałów z pistoletu. Zaucha zginął na miejscu, kobieta zmarła w karetce pogotowia. Tyle dzisiaj pisze na ten temat Wikipedia.

Wtedy informacja o tym zmroziła mnie swoją brutalną wymową. W końcu dwadzieścia parę lat temu trochę inaczej podchodziliśmy do takich brutalnych zdarzeń. Z szoku wyrwał mnie wtedy znajomy, który w czapce austriackiego studenta, czy może urzędnika lub oficera, pojawił się na mojej drodze z pracy do domu. Czapkę taką nosił również ktoś w Piwnicy pod Baranami. Nie wiem czy nie Madejski.

- Co za piękna śmieć – powtarzał w rozmarzeniu – Czy może być coś piękniejszego niż niż śmierć zadana ręką zdradzonego męża ?

- Tak. Życie

- Co życie ?

- Ponoć życie jest piękne

- Bo ja wiem ?

Dopiero sześć lat później, zgodził się ze mną Roberto Benigni kręcąc swój film „La vita è bella”. Chciałem go polecić znajomemu, ale wyprowadził się z Krakowa. Został nagradzanym reżyserem.