Nocne rozmowy z udziałem wina

Piątek wlókł się niemiłosiernie. Upał doskwierał, uświadamiając mi, że jestem w pracy. Jakoś tak na sam koniec, podjechał do mnie Młodszy. Na swym szalejącym ścigaczu, w miłym towarzystwie. Znana mi już od pewnego czasu blondynka, zdjęła czarny kask i uśmiechnęła się do mnie szeroko. Odpowiedziałem miłym uśmiechem i powitałem ich.

Jeszcze raz dla porządku obejrzałem nowe opony motocykla.

- Teraz do kompletu brakuje Ci już tylko koszulki z napisem” Jeżeli potrafisz przeczytać ten napis to znaczy, że zwiało mi dziewczynę” - zagadałem.

- To prawda. Siodełko dla pasażera jest raczej symboliczne – stwierdziła Dziewczyna Młodszego - ale mam do Niego zaufanie.

Pogładziła go po policzku, na który to gest, niezręczny dla prawdziwego faceta, odsunął się w bok.

- Moja kiedyś dziewczyna, a obecnie żona, też miała do mnie zaufanie, ale wyrażała go w inny sposób - zauważyłem

- Próbujesz się czepiać? – wyrzucił z siebie zaczepnie Młodszy.

- Tylko zauważam, że czasy się zmieniają – nie dałem się sprowokować

Dzieci, dziećmi. Wychowanie wychowaniem, ale czujność w dyskusji z Młodszym jest bezcenna.

Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że czujność jest podstawą trwałości rodzinnych relacji.

Jak dobry ojciec, udzieliłem pomocy nie bacząc na związane z tym koszty. Wypikało szesnastą. Złapałem, aktówkę w dłoń i uruchamiając alarm, ewakuowałem się z budynku.

Jakże powoli zasuwała się ta automatyczna brama. W pośpiechu, zapomniałem o piciu i jabłuszku, zostawiając wszystko w służbowej lodówce. Udało się jednak wyrwać przed falą wyjeżdżających z sąsiednich firm. Nie złapał mnie tez żaden z pobliskich kolejowych przejazdów.

Droga pełna zakrętów przez Wieliczkę, Dobczyce i Wiśniową. W Dobczycach skorzystałem z dyskontu „dla uboższych” - jak go nazwał kiedyś pewien polityk.

Nabyłem sery, warzywa i pewne portugalskie wino, za rozsądne pieniądze. Wziąłem trzy butelki.

Reszta drogi przebiegła mi pogodnie i szybko. Odsłuchiwałem w czasie jazdy jakieś dwa słuchowiska polskiego Radia, z serii Sceny Teatralnej Trójki. To wspaniały pomysł, że można je znaleźć w internecie. Na wsi powitał mnie kolega, który przywiózł mi kasetę do kosiarki, wraz z zapasem żyłki. Niedostępna w Krakowie, przyjechała z nim aż z Nowego Sącza. Są jeszcze uczynni ludzie na tym świecie. A wobec ludzkiej dobroci nie można przejść obojętnie. Zaraz też zaproponowałem mu pozostanie do jutra, na mojej gościnnej wsi. Długo wahał się się konsultując z rodzina decyzję. Kiedy się w końcu zdecydował, żona powiedziała

- Z góry wiedziałam, że zostaniesz.

Wybór padł na wino. Trochę chyba pod wpływem mojej sugestii.

- Wiesz co skoczymy do sklepu, bo jestem chyba słabo przygotowany do tego spotkania.

Prawdą jest że od pięciu lat nie było okazji degustować wspólnie.

W pobliskim markecie dokupiliśmy jeszcze dwie butelki, biorąc za klucz wyboru kolor. Bo w czym tu wybierać, gdy nie ma wyboru.

Zjedliśmy spóźniony obiad i dopiero po nim, żona przyznała się do tygodniowych niepowodzeń.

Po pierwsze pralka. Jakimś cudem ruszyła z otwartym bębnem, blokując cały mechanizm. Pralka jest ładowana od góry.

Po drugie kibel. Padł ofiarą operacji przesiadania się z wózka. Puściły mocowania i całość wyglądała jak łazienka w akademiku po juwenaliach.

- Dzięki Bogu nic sobie nie zrobiłaś – uspokoiłem ją.

Teściowa która upiekła ciasto drożdżowe z dżemem i kruszonką, wsypała żonę, że ta bardzo się martwiła, że będę się awanturować.

- O co ? - spytałem zdziwiony - Mogę być tylko wdzięczny opatrzności, że nic Ci się nie stało. Zastrzegam jednak, że za naprawę biorę się dopiero jutro.

Podparłem muszlę listewkami poziomując ją i zaraz też wróciłem do drożdżowego placka i portugalskiego wina.

Wino było koncertowe. Testowałem je przecież w poprzednim tygodniu.

Kolega chwalił na zmianę ciasto i wino.

Żona zajadała się serem z dyskontu.

- Dla takich chwil, warto ponosić te wszystkie koszty – zadumał się Znajomy.

Po pewnych rozmowach wyjaśniających, między córką a matką, teściowa opuściła imprezę po godzinie, wymigując się dobrą książką.

Emocje związane z nieposłuszeństwem sprzętów spowodowały, że i żona poczuła się zmęczona dniem.

O dziesiątej zostaliśmy sami. I wtedy zaczęły się prawdziwe Polaków rozmowy. No muszę od czasu do czasu komuś się wygadać, a i znajomy posiada podobny charakter. Chociaż na co dzień to on jest zamknięty w sobie. Gadaliśmy, piliśmy wino i słuchaliśmy kolejnych uderzeń zegara. Włączyłem delikatne oświetlenie tarasu, takie które nie razi w oczy, a pozwala trafić dłonią do kieliszka z winem. In vino veritas – mówili starożytni, a my jak małpy powtarzamy za nimi tę prawdę, w martwym już języku. Ale przecież i wino było dla nas łaskawe, wyzwalając emocje, ale pozwalając cały czas kontrolować jasność i kulturę wypowiedzi. W oddali szemrał strumień, naśladując padający deszcz, co nawet ze dwa razy sprawdzaliśmy.

- Muszę naprawić ten bijący zegar. Leży zepsuty w moim domu. Zakochałem się w tym wybijaniu godzin. To fantastyczne, tak leniwie kontrolować czas z poziomu tarasu.

To było stwierdzenie kończące miły wieczór. Zegar wybił właśnie wpół do drugiej. Załadowałem i uruchomiłem zmywarkę. Chińska maszyna ruszyła z impetem, napełniając cały dom szumem lejącej wody i głośnym pstrykaniem programatora. Zawsze sprzątam po sobie.

Znajomy udał się na piętro, ja po krótkiej wizycie w łazience do sypialni.

- Ile tego wina wypiliście wczoraj ? - spytała z rana żona.

- Jak to ile ? Wszystko - Stwierdziłem zdziwiony samym pytaniem.

Śniadanie, kawa, reszta tego drożdżowego placka z wczoraj i do roboty. Okazało się, że muszę dokupić śruby do mocowania, gumowy kielich uszczelniający wpływ wody i silikon.

Udałem się do sąsiadów i wykorzystałem ich córkę.

Nie oburzajcie się proszę. Ja z definicji nie jeżdżę samochodem po nocnych imprezach, dlatego też poprosiłem o podwózkę Dorotkę.

Dorotka podrzuciła mnie do najbliższego sklepu, gdzie okazało się, że są tylko śruby. Gumki nie ma.

W następnym składzie budowlanym tez nie było.

- Trudno będę improwizował, wracamy – powiedziałem do córki sąsiadów. Ale ona (dobre dziecko), podwiozła mnie z własnej inicjatywy do Łącka. Tam nabyłem gumowy lejek za całe dwa pięćdziesiąt. Okazuje się, że w przypadku awarii sprzętu i konieczności nabycia części, mieszkanie w mieście ma swoje zalety.

Wziąłem się ostro za naprawę, ale nic nie przebiega gładko. Pękniętym okazało się kolanko odpływowe, a ja nie miałem już śmiałości gonić Dorotki. Rozpocząłem pieszy kurs po sąsiadach i jeden podarował mi takie stare, zostawione na wszelki wypadek.

- Może się sprzydać – mówi mój gospodarz.

I jego słowa okazały się prorocze. Ucieszyłem się.

Na chwilę. Kolanko miało tyle lat, że przystosowane zostało do węższych uszczelek. Przy pomocy nożyc do blachy, zwęziłem posiadaną uszczelkę. Nie drgnęła mi ręką i wszystko udało się jak trzeba. Po nałożeniu silikonu zrobiłem próbę szczelności. Bez zarzutu. Chwilę później odblokowałem pralkę i uruchomiłem ją.

- Ja zrobiłem próbę szczelności, Ty zrób próbę obciążenia – zażartowałem

Dawno nie widziałem tyle wdzięczności w oczach mojej żony, jak w to sobotnie popołudnie.

- Jesteś bohaterem w swoim domu – powiedziała do mnie.

Tak tez nazywała mnie w kilku wykonanych później rozmowach telefonicznych.

Była trzynasta, kiedy znajomy zdecydował się odjechać. Ja chciałem go przytrzymać jeszcze do popołudnia. On stwierdził że musi naprawić auto żony, bo tez chce trochę tego bohaterstwa spić z jej ust.

Dałem dobry przykład. Zadzwonię w poniedziałek i dowiem się jak było z chwaleniem.

Moja żona potrafi zrobić mi reklamę przed gośćmi. W takiej sytuacji potrafię wybaczyć jej wszystko. Przy czym aby była ścisłość - nie nadużywa u mnie skłonności do wybaczania.

Kiedy wypiłem południową kawę, zabrałem się za naprawę kosiarki. Uniwersalną głowicę trzeba było dopasować do typu podkaszarki.

Poszło.

Wziąłem się do koszenia, ale zrobiłem tylko płaski kawałek na ogrodzie. Zaraz też zaczął wiać mocny, zimny wiatr i temperatura spadła. Spadł też deszcz, niwecząc pozostałe plany związane z koszeniem. Może i dobrze, bo nie mam już trzydziestu lat. Kosiarka gotowa, zatankowana, przyda się następnym razem. Może dzieci, tknięte porywem dobroci zaproponują

- Daj klucze, skoczymy na wieś i wykosimy.

Marzy mi się. Ale ja nie przekreślam nikogo.

Cyfrowy Polsat wyłączył mi w sobotę dostęp do platformy cyfrowej, ponieważ wypowiedziałem umowę. To zbędne koszty, gdy jestem tam tak rzadko.

Pokonałem kłopoty organizacyjne i na dekoderze z nieaktywną kartą mogę oglądać tak zwane programy FTA, czyli bezpłatne. Najbardziej cieszę się że nie zamilkło słuchane tą drogą radio. Tutaj fale radiowe przynoszą tylko „katolicki głos do mego domu”.

Na dekoderze jest też TVP Kultura. A więc niech tak będzie - na wsi z Kulturą.

Niedzielne sześć stopni ciepła, zdopingowało nas do wyjazdu. W południe zawitaliśmy do Krakowa. Żona zajęła się rozpakowywaniem bagaży i wstępnym porządkowaniem po dwóch tygodniach męskich rządów. Ja nastawiłem ciasto na pizzę.

Kiedy wyciągałem ją z pieca, jak za skinieniem czarodziejskiej różdżki pojawił się Młodszy. Chwilę później zapukała do drzwi jego dziewczyna. Znów było miło i rodzinnie.

Pod warunkiem zachowania czujności, oczywiście. A może ta moja pizza odrobinę łagodzi obyczaje?