Telewizja pokazała

Telewizja pokazała,
A uczeni podchwycili,
Że jednemu psu gdzieś w Azji
Można przyszyć łeb od świni.
Tak w połowie lat 70-tych śpiewał Jacek Kleyff z Salonu Niezależnych
 Telewizja pokazała
W powyższej sprawie nastąpił progres Dzisiaj telewizja już sama szyje. Buty.
Nie na darmo mówi się „uszyć komuś buty”
Wielki Słownik Języka Polskiego definiuje to jako określenie pejoratywnie, ktoś zaszkodził komuś knując przeciwko niemu intrygi.
Ktoś też zaraz powie, że to nie intrygi a misja i za tę misję pobierany jest abonament.
Zapytam parafrazując słowa piosenki Krzysztof Daukszewicza „Easy rider” - "Prawda, ale jaka", zapytam - misja ale jaka?
Przyzwyczajony do poniedziałkowych Teatrów Telewizji i wysokich ( kiedyś) lotów TVP Kultura, przyjmę zapowiadaną transmisję z 25-lecia Diso Polo w Polsce jako swoistą Mission Impossible, przynajmniej wobec mnie.
Że nie słuchałem nigdy takiej muzyki i wtedy „nie chodziła mi nóżka” ?
Ależ i owszem, nuciłem owe nieśmiertelne „majteczki w kropeczki ale było to w stanie tak zwanego upojenia. Nie można zaś spędzić całego życia na rauszu. Ostanie więc „majteczki” miałem na ustach ze cztery lata temu.
Jeżeli zaś prawdą jest to co mówi prezes TVP o końcu obłudy, to będę musiał zmienić zdanie na temat moich sąsiadów. Nie mogę już prymitywnie zżymać się na dobiegające z ich domu, w letnich miesiącach „Będzie bufet, będą cycki” bo to jest owo misyjne wciągnięcie mnie w strefę obywateli dumnych ze swego kraju i przed wszystkim z siebie.
Z tym będzie problem, bo z siebie bywam rzadko zadowolony uważając, że zawsze można było zrobić coś lepiej. Co do kraju, wystarcza mi teoria, że kocha się nie za coś a pomimo czegoś.
Może cześć społeczeństwa zauważa misję w oglądaniu trzęsących biustem panienek, ale z pewnością kler widzi misję telewizji zdecydowanie inaczej.
Promocja życia prostego, prowadzonego w sakramentalnych związkach, z wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami
I tu projektanci owej telewizji z misją się nie popisali wrzucając do programu film pod złowieszczym tytułem – „Ślub szczęścia nie daje”.
Jak to nie daje? W myśl tradycyjnych wartości ślub jest jedyną furtką do tak wielu przyjemności, no może do jednej ale w kilku pozycjach.

e

Telewizja zaś która nie zajmuje się misją (czytaj komercyjna) dba o oglądalność, bowiem ona nie żyje z abonamentu a z reklam. Reklamodawcy mają swoje oczekiwania. Co robić by widzów było więcej ?
Zrzucić gorset ograniczeń.
I oto przykład

 Swoją drogą nie trzeba żadnych ograniczeń by zobaczyć jak komiksowy bohater rozwala tuziny przestępców czy agresorów. Oni oczywiście wcześniej znęcają się z pasją nad jedną niewinną.
Pełnoletności zaś wymagają by zobaczyć kawałek gołego cycka w towarzystwie męskiej dłoni.
Cholera teraz dopiero skumałem. Utwór „będzie bufet, będą cycki” to pieśń radości z faktu wchodzenia w dorosłość ze wszystkimi jej aspektami.
Cycki, bufet też, ale odpowiedzialność za kraj i miłość do rządzących nim przede wszystkim. No i wdzięczność za ten bufet
Wiadomo bowiem, że "bufet jak bufet jest zaopatrzony zależy czy tu czy gdzieś tam"
Krętymi drogami chodzi wola boża ale i  edukacja obywateli.
Tylko dlaczego cały czas nad poczuciem misji góruje mi poczucie dobrego smaku?

P.S.
Czy dla telewizji z misją jest jakieś światełko w tunelu?
Nie wiem, wczoraj brakło nawet światełka do nieba.