Miłość ograniczona ... przepisami

W sobotnie przedpołudnie słuchałem wywiadu z przedstawicielką ośrodka adopcyjnego, który z jakichś powodów nie znalazł się na nowej liście uprawnionych  do organizowania takich adopcji. W tle cały czas pojawia się sprawa adopcji zagranicznych.  Jedno zdanie tej przedstawicielki utkwiło mi bardzo mocno w pamięci i stało się impulsem do tego tekstu. Zdanie to brzmiało mniej więcej tak. 
Zanim dziecko odczuje potrzebę ojczyzny, najpierw czuje potrzebę rodziny.
To tak oczywista oczywistość, że aż wstyd mówić o  niej głośno. 
Gdy jednak w grę wchodzi wzburzenie?    
Niezbyt często zaczynałem od wzburzenia. Teraz jednak zaznaczam, że jestem mocno wzburzony, analizując informacje które docierają do mnie zewsząd.
Na początek więc garść faktów z pewnego artykułu.
Ministerstwo Elżbiety Rafalskiej planuje docelowo zmniejszyć z trzech do jednego liczbę ośrodków mających prawo do przeprowadzania zagranicznych adopcji polskich dzieci. A sam resort, który uczestniczy w procedurze adopcyjnej, ma w dużo mniej przychylny niż dotąd sposób rozpatrywać tego typu sprawy...
Nie można wprowadzić zupełnego zakazu zagranicznych adopcji, bo jest to sprzeczne z konwencją haską o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego. Resort zamierza zatem przejąć większą kontrolę nad tym procesem i robić wszystko, by nie wysyłać za granicę polskich obywateli ...
Obecnie, jeżeli dziecko ma być adoptowane poza Polskę, to ubiegająca się o nie zagraniczna para musi otrzymać zgodę w swojej ojczyźnie, następnie przekazać dokumenty do Polski i tu otrzymać zgodę zarówno sądu rodzinnego, jak i Ministerstwa Rodziny. W tym ostatnim punkcie resort ma prezentować dużo bardziej restrykcyjne podejście. Z jednej strony weryfikowane są dokumenty, z drugiej także rodzina jest sprawdzana pod kątem psychologicznym, ekonomicznym, zdrowotnym... *1
Odnoszę wrażenie, że kręcimy się wokół tematu i co jakiś czas odgrzewamy temat zagranicznych adopcji. Na początku lat dziewięćdziesiątych przerabialiśmy to samo i już wtedy trzeba było ruszyć góry by zapewnić opiekę osieroconemu, choremu dziecku.
Nie nie rzucam bezpodstawnych ocen. Sprawy te dotknęły mnie osobiście czego dałem wyraz w poście z Marca 2009 pod tytułem – Adoptowane nie znaczy gorsze.
Pozwolę sobie zamieścić poniżej pełny tekst tamtego posta
              Archiwum - Marzec, 2009 Adoptowane nie znaczy gorsze
Adopcja - Określenie przyprawiające o drżenie jednych, dla innych ostatnia szansa aby doświadczyć tego ojcowskiego lub matczynego poświęcenia, bez którego tak trudno doszukać się sensu w całym długim i skomplikowanym życiu.
Do tej pory zajmowałem się raczej problemami wychowawczymi, szczególnie tym które towarzyszą wychowywaniu nastolatka. Czasem w chwilach zwątpienia, gdzieś pomiędzy jedną a drugą pyskówką, sami poddajemy w wątpliwość nasze predyspozycje rodzicielskie. Nie pamiętamy już tego uczucia rozpierającego nas na wiadomość o tym, że zostaliśmy rodzicami. W gęstwinie problemów ucieka gdzieś obrazek noworodka, przytulonego jeszcze do brzucha matki, który opuścił już jednak na dobre. To uczucie bezcenne, za resztę zapłacisz kartą …
Nie wszystkim jednak dane jest to uskrzydlające uczucie. Dla niektórych pozostają próby, badania, ostatnio tak komentowane In vitro, w końcu adopcja.
Najbliższych mi sercem, naszych francuskich przyjaciół poznaliśmy właśnie w takiej sytuacji. Kiedyś lekarz zapoznał ich z diagnozą która brzmiała jak wyrok. Nigdy w życiu nie będą mogli poznać przywileju naturalnego rodzicielstwa. W ich otoczeniu, każdy kto mógł porzuciwszy egoizm własny posiadał przynajmniej trójkę dzieci, a i oni sami pochodzili z wielodzietnych rodzin. Myśl o adopcji pojawiła się natychmiast i jakby naturalnie. Dzięki poznaniu Brata Jana o którym kiedyś pisałem zaangażowani byli w humanitarną pomoc dla ludzi z Polski. Regularnie wysyłali tu paczki z żywnością i lekarstwami. Któregoś wieczora Brat Jan zaproponował – a może zaadoptujecie dziecko z Polski?. Na odzew nie trzeba było długo czekać. On zaczął kompletować dokumenty świadczącego o jego statusie majątkowym i predyspozycjach moralnych, ona postanowiła uczyć się języka polskiego, aby nie ukrywać przed dzieckiem kraju jego pochodzenia. Kiedy poznaliśmy ich pierwszy raz, ona z nieporadnością deklinacyjną mówiła już jednak po polsku i to nawet o uczuciach i odczuciach. Wybierali się właśnie do X ,miasta gdzie ta adopcja miała się ziścić. W trakcie pierwszego, krótkiego spotkania ustaliliśmy, że oprócz naszego fizycznego podobieństwa (wygląda jak mój starszy brat) mieliśmy również podobne zainteresowania. Z X. wrócili wyprowadzeni z równowagi i mocno wzburzeni. Otóż jednego dnia pokazano im dzieci przeznaczone do adopcji, a następnego kiedy wybierali się z podjętą decyzją, telefonicznie uprzedzono ich o dodatkowych, poza dokumentowych warunkach jakie mieliby spełnić.
Aby być w zgodzie z własnym sumieniem zrezygnowali. On powiedział potem rozżalony : Antoni ja mogę dać tyle albo tyle na poprawę życia tych dzieci, ale finansowanie prywatnych kaprysów kogoś innego jest już nie do pomyślenia. Ja pragnę adoptować dziecko, nie chcę go kupić. To całkowicie wypaczałoby relacje między nami. Wrócili do siebie z nadwerężoną wiarą w ludzi. Szczęściem jakimś niewyobrażalnym trafiliśmy na Panią Krystynę z Y, kobietę o gołębim sercu, która sama adoptowała w przeszłości dwoje dzieci i pomimo mocno dojrzałego już wieku pracowała w pewnym chrześcijańskim centrum adopcyjnym. Ona to pochyliwszy się nad losem naszych Francuzów, a może bardziej jeszcze pewnego bardzo chorego na serce dzieciaka, roznieciła w nas nadzieję adopcji. Mały cierpiący na poważną wadę serca, siniejący przy każdym prostym wysiłku jak płacz czy jedzenie,  był bez szans na krajową rodzinę. Szybko załatwiliśmy dokumenty. Dziecko już wtedy półroczne nie zaznało ani godziny rodzinnej atmosfery. Przerzucane pomiędzy szpitalami, zagwarantowane miało jedynie leki podtrzymujące podstawowe funkcje życiowe i nieznacznie poprawiające komfort tego życia. Podziwiałem podejście moich Francuzów. Nie kalkulowali na zimno opłacalności przedsięwzięcia, nie rozważali ryzyka. Dziecko jest dziecko mówili, tuląc fioletowego Mateusza, bo mu dali na imię. Pokonując przeszkody stawiane im przez przepisy i ustawy przeciwdziałające wynaradawianiu dzieci, ( jak to wtedy mówiono) zostali w końcu szczęśliwymi rodzicami. Wyjechali do swego kraju pełni nadziei i szczęścia jakiego wcześniej trudno było w nich szukać. Na miejscu czekał już na nich kardiochirurg z renomowanej francuskiej kliniki, który podjął się nieprawdopodobnie ciężkiego zabiegu na sercu Mateusza.  W dniu operacji czekaliśmy w napięciu na informacje. Wieczorem zadzwonił Eric jakimś sposobem wydusił z siebie, że Mateusz nie żyje. Wada serca okazała się niemożliwa do usunięcia. Od chwili narodzin skazany był na szybką śmierć. Zmarł zgodnie z przewidywaniami, otoczony jednak miłością nowych rodziców, a nie jako statystyczna sierota z powikłaniami. Dla tego pięknego uczucia choć tak krótkiego, warto było podjąć trud adopcji.
Eric bardzo mocno przeżył śmierć swego już syna.Jego świat jak sufit zwalił mu się na głowę. Zamknął się w sobie, potem w pokoju z którego przez trzy miesiące nie można go było wyciągnąć pod żadnym pretekstem. Jego żona bała się aby w akcie desperacji sam nie zrobił sobie jakiejś krzywdy.
Współuczestnicząc w tej adopcji czuliśmy się współodpowiedzialni za to co się stało. Podzielaliśmy również ból po stracie Mateusza. Martwiła się również Pani Krystyna która powiedziała nam, że pomóc naszym Francuzom to jej moralny obowiązek. Sposobność nadarzyła się po dwóch latach. Byliśmy wtedy u nich i odwiedzając cmentarz gdzie w rodzinnym grobowcu spoczywał Mateusz, powiedzieliśmy - czas na dziecko. Może to bardziej życzenie i próba znalezienia się w skomplikowanej sytuacji niż przekonanie poparte wiedzą, ale tak to wtedy czuliśmy.
- Kto Wam powierzy powtórnie dziecko – gasili ten entuzjazm ich rodzice. Tak się jednak szczęśliwie złożyło, iż zaraz po powrocie zadzwoniła Pani Krystyna z informacją, że jest możliwa adopcja. Dziecko tym razem nie tak poważnie chore, czekające jednak na czułość i miłość. Francuzi zebrali się jeszcze raz w sobie, przygotowali dokumentację i przybyli na miejsce. Nie wybierali dzieciaka, nie ważna była płeć, kolor włosów czy stan zdrowia. Jeszcze raz nadzieja była najważniejsza. Jeszcze raz przeszliśmy przez czyściec dokumentów, spraw, sądów i uprawomocnień decyzji. Tu urzędnicy państwowi przykładając tylko pieczęć, bądź wydając jakąś decyzję deklarowali bez skrępowania, że gdyby to od nich zależało, nigdy nie wyrazili by zgodny na zagraniczną adopcję.
- To lepiej od rodzicielskiej miłości bidul i stawka żywieniowa pięć złotych na głowę dziennie ?. No tak mało, ale za to jak patriotycznie, po polsku. Nie rozumiałem tego wtedy, nie rozumiem dalej. Szczególnie, że nadal nie brakuje notabli świeckich i duchownych ujadających jak owczarki ( nie ja wymyśliłem to określenie ) na takie odruchy serca. Bo nie są polskie. Piotr wyjechał z tego kraju szesnaście lat temu. Dzięki mądrości rodziców wie, że został adoptowany. Tam przygotowuje się książeczki dla dzieci, gdzie uczy się, że mamy rodzą dzieci lub je adoptują,a wszystko to jest tak samo ważne. Piotr wie które z miast polskich jest miejscem jego urodzenia, choć trudno mu je wymówić z francuskim akcentem. Wychowywany przez kochających i odpowiedzialnych rodziców, którzy ponad kupowanie zabawek i gadżetów konsekwentnie budują swoją rodzinę. Nie znaczy to, że Pierrowi czegoś brakuje. Przede wszystkim nie brakuje mu miłości bliskich. Czasem tylko postronni pytają - skąd na południu Francji taki młodzieniec o lnianych włosach ? Nie zraża to jednak jego rodziców, bo adoptowali również dziewczynkę o arabskich rysach twarzy. Taki United Colors of Benetton .
W zeszłym roku pokonując pewne zrozumiałe opory Pierra, odwiedzili Panią Krystynę w Y. Starowinkę do której oboje dzieci mówią - Ciociu. A także naszą skromną chałupę w Gorcach gdzie Pierre miał okazję ciągnąć krowy za wymiona w poszukiwaniu mleka i pomagać w sianokosach. Francuzi powszechnie lubiani są przez mieszkańców mojej wsi, chociaż w skrytości ducha górale zastanawiają się nad tak znaczną różnicą koloru włosów pomiędzy rodzeństwem. Zaraz to sobie tłumaczą faktem, że na zachodzie jest wszystko możliwe. Pierre ma możliwość wyboru drogi życiowej. Nowa Europa pozwala mu na wybór miejsca dorosłego życia. Na razie deklaruje przejęcie po swoim francuskim ojcu (jedynym jak mówi) rodzinnego gospodarstwa rolnego. Trzeba widzieć wtedy oczy jego francuskiego Ojca.

Posłowie
Od tego wpisu minęło już osiem lat. Pierre ma już ponad dwadzieścia pięć lat i wyprowadził się z domu. Wynajmuje mieszkanie na mieście, co nie jest niczym dziwnym wśród zachodniej młodzieży. Rodzice mądrze pozwolili mu na tę niezależność. Nadal jednak współpracuje nad co dzień ze swoim ojcem, rolnictwo jest tym czym chce się zajmować na stałe.
My utrzymujemy stały kontakt z naszymi Francuzami, byli gośćmi na ślubie starszego syna kilka lat temu, a w zeszłym odwiedzili jako pielgrzymi Brzegi z okazji Dni Młodzieży. Ostatni raz rozmawialiśmy ze sobą chyba wczoraj.
I tylko Pani Krystyny nie ma już pośród nas, odeszła cichutko pod koniec zeszłego roku.
Ciekaw jestem co powiedziałaby na te dyskusje o całkowitym zakazie zagranicznych adopcji.
Jak to jest, że suchy i bezduszny przepis zastąpić ma myślenie w kategoriach dobra dziecka i takiej samej intencji w podejmowanych decyzjach ?
Czyż nasza troska o dzieci zaczyna się z poczęciem a kończy z porodem?
Potem już trzeba sobie radzić samemu, zwłaszcza gdy dziecko chore.


* http://prawo.gazetaprawna.pl/artykuly/1011104,mrpips-chce-ograniczyc-zagraniczne-adopcje.html