Pan Strzykawa

W ostatni weekend byłem na wsi. Zaraz tam weekend, piątek po pracy i sobota.

Nie brałem ze sobą żony. Nie było nas tam całą zimę, nie wiedziałem więc czy woda nie zamarzła.

Pierwsze przyjemne doświadczenie. Woda jest.

Zabrałem się za rozpalanie kominka, a Młody za rozładunek auta.

Nie było tych rzeczy wiele, ot coś do jedzenia na dzisiaj i kiełbasa na sobotniego grilla.

Kiedy ogień rozszalał się w palenisku, delikatne ciepło popłynęło na pokój. Nie dalej jednak niż metr od szyby. Wygląda na to, że cała zima z okolicy schowała się w moim domu.

Po obiadokolacji próbowaliśmy włączyć telewizor. Wypowiedziałem umowę na platformę satelitarną i sygnał bez ociągania się natychmiast wyłączono. Kanałów bezpłatnych nie odbiera. Dekoder pomimo tego, że jest moją własnością, jest zakodowany. Ponoć trzeba prosić dostawce usług o takie odblokowanie.

- Włącz coś – prosił syn – Niech coś buczy. Ta cisza mnie zabija!

- Odzwyczaiłeś się synu od brzmienia ciszy – stwierdziłem

Ja chyba też. Poddałem się w starciu z odbiornikiem satelitarnym i włączyłem film Quentina Tarantino - Jackie Brown.

Niech coś buczy.

Otworzyłem butelkę wina z Biedronki. Widziałem w sieci pozytywną ocenę tego wina. Zgodziłem się z oceną. To dobre połączenie jakości z ceną. A że cena była niewysoka... Wypiłem kieliszek i zawróciło mi się w głowie. Potem dołączyły się inne efekty więc podjąłem podejrzenie, że to z powodu braku cukru. Mógłbym to sprawdzić przy pomocy glukometru, ale oczywiście ten został w Krakowie.

Na podstawie przeczucia, zażyłem łyżeczkę cukru. Przeszło. Zawroty minęły, serce wróciło do normy, a ja do wina, ponieważ odwiedzili mnie sąsiedzi zza potoku.

Czy ty wiesz że Staszek nie żyje? Miał raptem sześćdziesiąt cztery lata.

Umarł we śnie. Odszedł najspokojniejszą z możliwych śmiercią.

Na swoje odejście Staszek pracował latami. Kiedyś tam pracujący zarobkowo, kiedyś tam budujący swój dom. A potem nastąpiła rewizja jego poglądów i doszedł do wniosku, że najbardziej interesuje go życie towarzyskie. O towarzystwo łatwo, zwłaszcza gdy ma się pieniądze. Staszek był honorowym gościem w miejscowym klubie kawalerów. Po wyczerpaniu gotówki, został zwykłym członkiem. To prawda Staszek nadużywał, chociaż tutaj tę skłonność określa się innym słowami;

- No lubi chłop wypić. Jak chłop.

Często też można było zauważyć Staszka, gdy bezgłośnie pojawiał się na okolicznych imieninach, rocznicach, grillach. Stał się elementem trwałym, z czasem może nawet niezbędnym.

- Jak to nie ma Staszka? - pytano przy drinku.

- Szedł po krowy, ale się pewnie pojawi – uspokajał ktoś.

Myli się jednak ten kto uważa, że jego obecność była kłopotliwa.

To chyba jedyny z członków tej społeczności, który nie miał z nikim konfliktów.

Zawsze pogodny, zawsze uśmiechnięty.

Nie narzekał na swój los, a dodatkowo potrafił cieszyć się cudzym sukcesem.

Nie zdarzyło się aby prosił o piwo. Zdarzało się, że przynosił świeżo zebrane grzyby, maliny, czy jeżyny. Zostawiał je bezgłośnie na tarasie i znikał. Trzeba go było szukać, żeby mu podziękować i zapłacić. Nigdy nie chciał pieniędzy i trzeba go było do tego namawiać.

Zawsze też można było liczyć na pomoc w rąbaniu drewna czy kopaniu w skalistym terenie.

Zdarzało się, że wracając nad ranem, z posiedzenia klubu, targał za pazuchą kota, lub szczenię. Znajdywał je porzucone pośród łąk, ratując przed niechybną śmiercią. Podrzucał takie biedne stworzenie na próg domu i naciskał dzwonek. Znikał potem jak cień, a na pytanie

- Czy to ty Stasiu przyniosłeś tego kota? - tylko uśmiechał się pod nosem, jednocześnie głośno zaprzeczając.

Potem pozostały mu już tylko prace interwencyjne na rzecz gminy, ale i ta zarobiona kasa znikała wśród zaprzyjaźnionych kawalerów.

Teraz już nie ma takich ludzi, bezinteresownych i żyjących troską drugiego człowieka.

Osiedle bez Staszka już nie będzie takie jak kiedyś.

Może to i truizm, powtarzany w ślad za kimś kto odszedł. W tym jednak przypadku brzmi nad wyraz prawdziwie.

W sobotę od samego rana grabiliśmy pozostałe z zeszłego sezonu liście. Zebrane kupy ładowaliśmy do olbrzymiego wiklinowego kosza. Wyrzucałem je potem w otchłań nieużywanego już szamba. Zebrało się tych koszy ponad dziesięć. Jak ja nienawidzę tej roboty. Mogę kosić, proszę bardzo. Grabienie powoduje wewnętrzny bunt. Młodemu zaś robota paliła się w rękach. Zaraz też z powodu tej eksplodującej energii złamał grabie. A w kwadrans później ostrą miotłę.

- Tylko proszę, nic nie mów.

- Co tu mówić? To trzeba naprawić.

Po południu Młody wziął się za kiełbasę. Dobrze smakuje gdy to ktoś inny grilluje je na ruszcie.

Najczęściej to mnie gryzie w oczy i potem z tego stania w dymie, nie czuję już takiej satysfakcji jedząc.

Pijąc drugą tego dnia kawę podziwiałem ledwo budzącą się do życia przyrodę. W Krakowie zieleń bucha, a tu?. W górnych partiach jeszcze biało. W zakamarkach brudne łaty śniegu. I tylko te pierwsze kwiaty świadczą, że bezpowrotnie zimy już nie ma.

W niedzielny poranek żona uskrzydlona naszą obecnością postanowiła objechać lokalne galerie. Roli szofera podjął się Młody.

Byłem zaskoczony. Tyle dobra z jego strony w jednej jednostce czasu, czyli w tygodniu? Nie do pomyślenia. Dojdzie do tego, że zacznę go chwalić w każdym poście.

Z rozważań tych wyrwał mnie telefon. Kiedy pomagał mamie przy wysiadaniu, coś strzeliło mu w kręgosłupie. Młody jest postrzyknięty. Nie piszę postrzelony, bo to ma inny wydźwięk.

Od poniedziałku osobiście aplikuję mu zastrzyki. Nauka na pogotowiu i praktyka z żoną, nie poszły na marne.

Okazało się przy okazji, że ten super młodzieniec dziwnie boi się igły. Widziałem tę niepewność w jego oczach kiedy zbliżałem się ze strzykawką. Ale gdy idzie o zdrowie i życie potrafię być bezwzględny.