Słuchając siebie

Zaglądając tutaj, jesteście od czasu do czasu skazani na odrobinę tego co usilnie chciałbym, aby było poezją. Ponieważ według Moliera (Mieszczanin szlachcicem) istnieje następujący podział :

Nauczyciel -  Chce pan napisać wierszem?  
Uczeń  - Nie, nie, nie chcę wierszy.
- Wolisz zatem prozą?
- Nie, nie! Ani wierszem, ani prozą.
- Musi być albo Jedno, albo drugie.
- Czemu?
- z tej przyczyny, iż dla wyrażenia myśli posiadamy Jedynie wiersz lub prozę.
- Tylko wiersz lub prozę?
- Tak, panie. Wszystko, co nie jest prozą, jest wierszem, a wszystko, co nie jest wierszem, jest prozą.

Koniec cytatu

Tak więc jeżeli to co poniżej zamieszczam nie jest prozą to do cholery jasnej musi być wierszem.
Zainspirowała mnie wymiana myśli z moją znajomą, która delikatnie dmuchnęła jednym zdaniem złożonym, a reszta poszła sama i tylko powietrze wibrowało od dźwięków harfy

Słuchając siebie

Słucham bicia serca,
swego krótkiego oddechu
i stłumionego kaszlu P.
Muzyki Cigarettes After Sex,
ale to tylko zespół
który nic nie zmienia.
Wyliczam noce
od nastania których

śledziłam Marsz Księżyca,
i szalony taniec gwiazd,
czasami tylko bezmiar ciemności.
Wspominam dni które się zapisały,
wyrzucając sobie te których zapisać nie warto.
Wyciągam jedną kartę z porzuconej talii
To Dama Karo
I jak tu nie wierzyć w przeczucia.
Choć idzie tylko o moje życie.

Tylko?

To ta nasza młodość w dojrzałym wykonaniu, a przecież kiedyś było prościej
 jak we fraszce którą napisałem przy okazji Walentynek

Świat chce być prosty, a jest kręty
zwykł mawiać pewien Walenty.
A tym się chlubił
Że kochać lubił
Nie bacząc na alimenty

I tej prostoty Wam życzę w związku z nowym miesiącem który kombinuje i przeplata.