Ej piękna !

Jako użytkownik Facebooka, otrzymuję codziennie dziesiątki informacji, postów, reklam lub zdjęć. Czasem nawet coś mnie w tym natłoku informacji zainteresuje. Rzuciła mi się w oczy historia pewnego faceta, który nieszczęśliwie się zakochał. Banał pomyślicie. A ponieważ kochał bezgranicznie a więc i swą miłość obdarzył bezgranicznym zaufaniem. Jak to z zaufaniem czasami bywa, stracił miłość, dziecko które w tak zwanym międzyczasie przyszło na świat, a na koniec mieszkanie i został jedynie z wysokimi alimentami. Nie doczytałem się czy stracił zaufanie do samej instytucji związków, ale to modne jest zostawiać takie niedomówienie na końcu artykułu. Z francuska nazywa się to zgrabnie sous-entendu.
Oczywiście błędem był już ten pierwszy raz, ponieważ następnego dnia Facebook uraczył mnie nową historią, kobiety której mąż odszedł do innej młodszej pozostawiając wyrwę w jej życiu tak wielką jak krater aktywnego wulkanu.
Z czasem zdałem sobie sprawę, że teksty te przypominają jak żywo historie które w czasach dzieciństwa czytywałem w trakcie wiejskich wakacji u cioci, a których kopalnią była gazeta Przyjaciółka.
Pamiętam didaskalia. Sławojka za domem, pocięte egzemplarze gazety z których próbuję złożyć cały artykuł, widok na górę pokrytą gęstym lasem. Cichy szum wiatru, bzyczenie owadów, ogólnie rzecz ujmując obezwładniający spokój. Ja siedzę i czytam o spełnionej i tej niespełnionej miłości.

Nawiasem mówiąc, kiedy parę lat  później usłyszałem tekst wypowiadany przez Janusza Gajosa w filmie "Gwiezdny pył" - (Kondratiuka) uśmiechnąłem się do siebie w ten jedyny sposób kiedy to przypominasz sobie zdarzenie, kobietę i zakazaną przyjemność.

Cytat brzmiał:

"Z gazet to ja czytam tylko Przyjaciółkę, bo tam piszą co robić aby nie zajść w ciążę."

No proszę, mistyczne wspomnienia z suchego wychodka w Beskidzie Wyspowym.
Wracając zaś do motywu przewodniego, te artykuły są oczywiście podrasowane do współczesnych warunków. Historie wzruszają, zmuszają do refleksji, wzburzają, rodzą bunt i co tam jeszcze chcielibyśmy w sobie wywołać, one to wywołują.
Człowiek który się wzruszy uważa się za lepszego od tego który pozostaje niewzruszony. Czyż naszym marzeniem nie jest być lepszymi ?
Za późno doszedłem do tych wniosków i tak historie czytam, czym wzmagam dostawę nowych historii i jakoś nie potrafię się od nich odciąć.
W czym tkwi fenomen tych krótkich ludzkich historii? Trochę powyżej już to wytłumaczyłem. Domyślam się też, że na tym iż wobec ludzkich tragedii, tych mniejszych i większych opisanych na Facebooku moje życie jawi mi się jako nieustanne pasmo sukcesów i powód do dumy.
Swoją droga, nie mogę się za moje dotychczasowe życie wstydzić ( poza chwilami słabości o których chciałbym zapomnieć) i oczywiście bliscy są mi powodem do dumy, ale w ten sposób efekt uskrzydlenia zdarza mi się codziennie i trwa od jednego posta do drugiego.
Postacie w tych ckliwych historiach są sztampowe i generują sztampowe, złe lub naiwnie dobre cechy.
Tutaj bycie dobrym procentuje lub jest przynajmniej powodem do dumy. Złe zachowanie będzie ukarane, a grzesznik powróci skruszony na łono rodziny.
Niestety jeden mem potrafi przewrócić wszystko do góry nogami. Nagle bowiem okazuje się, że wszystko to gra. A może jednak nie jest to żadna gra?
Sam Sted pięknie o tym napisał:

Życie to jest teatr mówisz ciągle opowiadasz
Maski coraz inne coraz mylne się nakłada
Wszystko to zabawa wszystko to jest jedna gra
Przy otwartych i zamkniętych drzwiach
To jest gra....