Sceny rodzajowe czyli stopklatka

Nie jestem specem od malarstwa i mam się za przeciętnie wykształconego w tej dziedzinie. Ot tyle by nie dać wielkiej plamy. Małych dałem już parę.
Co mnie fascynuje w XVIII i XIX malarstwie?
Sceny rodzajowe, sceny dworskie i uwiecznione wydarzenia historyczne.
Kupa ludzi wokół głównego wątku obrazu, a tam gdzieś w tle toczy się życie. 
Ktoś wykrzywił się jak po cytrynie inny zerwał z siebie koszulę, ktoś przewrócił krzesło, błazen się zamyślił.
Nie mówię tu tylko o naszym narodowym malarzu, choć wymienione powyżej szczegóły  sugerują Matejkę. 
Wystarczy wpisać w wyszukiwarkę hasło "sceny rodzajowe w malarstwie" i do bólu można cieszyć się widokiem ludzi złapanych przez artystę w pewnej chwili. 
Taka starodawna stopklatka.

Jedyna z klatek dla wolnych ludzi,

Która nie więzi, ale budzi,

Przygważdża tylko czas i fakt.

Stop! Widzisz strzępy prawd.

John Trumbull, Podpisanie Deklaracji niepodległości (1819) ( Wikipedia)

Edgar Degas ( Wikipedia)

Dlaczego o tym wspominam?
Z okazji ostatniego szczytu G7 czyli spotkania państw najbardziej uprzemysłowionych  zamieszczono w naszej prasie takie oto zdjęcie

Moje pierwsze skojarzenie było takie że gdyby polityków ze zdjęcia ubrać w stroje z innej epoki i postawić przed dobrym malarzem, to powstałaby świetna scena rodzajowa. Stopklatka jest dowodem na to, że to nie artysta wymyśla  układy a samo życie je kreuje.
Powszechne używanie  aparatów fotograficznych powoduje, że codziennie jesteśmy atakowi setkami zdjęć ludzi znanych, w ciekawych choć czasami niezręcznych  okolicznościach.

 Spójrzcie współcześni,

Jesteśmy po prostu śmieszni.

Gdy nas kamera przyszpili

w najmniej odpowiedniej chwili.

Gdy dostojnika wymaca

prywatnie: boso i w gaciach.

gdy siada na nosie mucha

kiedy dzieweczka nie słucha.

Nie mówię tu o wytkaniu obiektywu w biust aktorek czy między nogi modelek bo to nie sztuka a zwykłe chamstwo.
Nie wiem czy tylko mnie ujęło to zdjęcie?  Tak wiele można z niego wyczytać.

 Świat jest o wiele bogatszy,

Gdy nam się zdaje, że nikt nie patrzy

Od dawna podejrzewałem się bowiem o wybujałą wyobraźnię.
Czy to się już leczy czy też samo przechodzi? 

Pełny tekst Jonasza Kofty