Lawendowe wahadło

Właśnie zjadłem pierwszego ogórka z własnego ogródka. Właściwie to tylko połowę, bo drugą zjadła koleżanka małżonka.  Teściową która teraz wypoczywa nad morzem ominął ten radosny moment. Ogórków będzie jeszcze dużo, ale żaden nie smakuje tak jak ten pierwszy.
W związku z wojażami szanownej mamusi, my też mamy taki mały urlopik.
Z rozrzewnieniem skonsumowałem ostatnią rzodkiewkę, na następny rzut przyjdzie poczekać. 
Przyzwyczaiłem się do tych rzodkiewek, które w marketach dostępne są przez cały rok. Nie wyobrażam sobie śniadania bez nich. Poplątało się wszystko w codzienności.
Kiedy szlifowałem ławki w pierwszych klasach szkoły podstawowej, życie było proste. Wiosną był szczypiorek i rzodkiewka, latem czereśnie wiśnie, jesienią jabłka, pomidory, gruszki. Jakże prosto było odpowiedzieć na pytanie, po czym poznać wiosnę i jak odróżnić ja od lata i jesieni ?
Teraz na okrągło pomidory, młoda cebulka, jabłka, gruszki i winogrona.
O mojej rzodkiewce oczywiście nie zapominam.
Trudno teraz zarobić piątkę.
I ta temperatura, 32 stopnie na plusie w maju.
Kto to widział?
Francuzi, szczególnie ci z południa Francji.
Teraz jednak u nich leje i wieje, a mój francuski "brat" nie zdążył posiać soi.
U nas natomiast wybujała lawenda w pełni kwitnienia.

To chyba jakieś wahadło klimatyczne. Oni już mieli i nam się teraz też należy.
Od co najmniej dwóch lat słyszę, że coś nam się należy. 
Może coś jest w tym powiedzeniu, że to my jesteśmy "narodem wybranym".
      Jakiś czas temu drogą kupna nabyłem piwo "żigulewskie" opisywane szeroko w rosyjskiej literaturze.

 Może najpierw spodobała mi się puszka o pojemności 1litra z barmanką jakby żywcem z PRL-u. Może pamięć piwiarni z tamtego czasu mocno wygładziła mi wspomnienia, ale piwo kupiłem. 
Dość długo szukałem wspólnika do drugiej połowy, aż w końcu syn zgodził się pomóc mi w tym problemie. 
Kilka dni po tej degustacji, trzymałem jeszcze te puszkę w spiżarni, w żaden sposób nie mogąc się jej pozbyć.
Dopiero reportaż interwencyjny w telewizji o ludziach z manią chomikowania spowodował, że zdecydowanym ruchem zgniotłem wizerunek barmanki a aluminiowy złom wrzuciłem do odpowiedniego worka.
      Działając wspólnie choć bez porozumienia udało mi się stworzyć sympatyczną instalację artystyczną.
Ja postawiłem na półce stare osie z wozów drabiniastych, kiedyś spięte łańcuchami. Przędziorki  zasnuły to jakby od niechcenia pajęczyną, a pęd winogrona przepasał całość niczym wstęgą.

A może tylko ja to tak widzę?
W związku z powyższym odpuszczam w tym tygodniu przędziorkom. Opryski na mszyce, gąsienice i  wspomnianych artystów w przyszłym tygodniu.
W przyszłym, w przyszłym, gdyż na wskutek poluzowania szprych w tylnym kole motocykla, musiałem oddać koło do centrowania.
Specjaliści od centrowania są w zaniku, niczym bednarze. Kto by pomyślał, że teraz karnie będę musiał godzić się na wszystkie stawiane przed usługą warunki.
Niczym samolot jestem uziemiony, stoję więc w korkach w drodze do pracy i z pracy. Dobrze jednak, że udało się wyłapać usterkę przed lądowaniem w rowie.
Czuje się jak dziecko któremu zabrano zabawkę, ale przecież nie będę tupał nogami. Najwyżej sobie zaklnę gdzieś cicho na boku. Motyla noga.