Od rzemyka do konika

Bo przecież od czegoś się kiedyś zaczyna.

Sobota, jest wczesne przedpołudnie w hali marketu budowlanego. Do wszystkich czynnych kas ustawiły się spore kolejki. Stoję i ja, dzierżąc w rękach 2 litry farby emulsyjnej ze specjalnym przeznaczeniem do ścian kuchni i łazienki. By jakoś przetrwać jakoś ten czas, beznamiętnie obserwuję stojących w innej kolejce. Rejestruję zakupy, ubiory, rozmowy, nie dokonując przy tym żadnych ocen. Gdyby ktoś z boku obserwował mnie w takiej sytuacji, doszedłby pewnie do wniosku, że oto zasypia moja ostatnia szara komórka. Nudy.

Właśnie za mną ustawił się młody ojciec z dwu lub trzyletnim synem. Ojciec jest wygolony na przysłowiową zapałkę, ale wobec wszechobecnej mody na taką fryzurę nie wyciągam z tego żadnych negatywnych wniosków.

Na wózku przed nimi dumnie leżą cztery worki cementu portlandzkiego. Syn zadaje pytania, ojciec zaś cierpliwie na nie odpowiada.

- A co to jest ?

- Cement

- A po co cement ?

- Bo z cementu po dodaniu wody i piasku robi się beton

- A po co ?

- Do wylewki w garażu

- A po co w garażu?

- Zobaczysz jak będziesz mi pomagał. Będziesz?

- A po co pomagał ?

Każdy kto ma dzieci zna ten schemat pytań i odpowiedzi.

Przed nami kasjer który dwoi się i troi, zachowując przy okazji grzecznościowe formy.

W pewnej chwili podnosi się ze swego miejsca i zwraca się z banalną prośbą do dokładnie wygolonego pana.

- Gdyby ktoś za panem się ustawił, to niech pan powie, że „zakryte”.

Teraz dociera do mnie ten lekko śpiewny akcent sprzedawcy.

Tabliczka z imieniem „Roman” na piersi nie sugeruje wschodniego pochodzenia, akcent już tak.

- Co Pan mówi - stojący z tyłu maluch zwrócił się z pytaniem do ojca.

- Pan sobie nie radzi i wraca na Ukrainę – odpowiada wyraźnie zadowolony z żartu tatuś.

Ot takie sobotnie nic, w sklepie budowlanym.

Pewnie można by przejść nad tym do porządku dziennego, w obecnych czasach kiedy co rusz każe się komuś wypierdalać z tego kraju.

Jest jednak młode,a nawet najmłodsze pokolenie, które znając wcześniejszą dociekliwość zapyta

- Dlaczego pan sobie nie radzi i dlaczego na Ukrainę?

I tu, obym się mylił tkwi pole do popisu dla ojca.

Bo wszystko jest kiedyś pierwszy raz, bo w pewnym wieku rodziców słucha się bezkrytycznie, a potem zupełnie nie wierzy się już starym. Czym jednak skorupka za młodu nasiąknie.

Owo tytułowe od rzemyka... a po latach można już opluć żółtego lub skopać czarnego. Sam sobie winien jak sobie nie radzi.

Przesadzam?

Być może, ale widzę, że kiedyś tam nie dmuchaliśmy z odpowiednim zapałem na zimne.