Trzydzieści

Trzydzieści

To trzy razy po dziesięć.

Trzydzieści razy po dwanaście,

Dla całkowitej dokładności:

trzydzieści po trzysta sześćdziesiąt pięć.

Nie licząc oczywiście lat przestępnych.

My pokolenie matematyki na maturze

wiemy ile to wspólnych wschodów słońca,

które równoważą się z z sumą zachodów.

W tym zawierają się noce i dnie.

Pełna paleta czerni nieba

od szalonego skoku w mrok,

do spokojnego zasypiania.

Jedenaście tysięcy dni,witanych z nadzieją

i żegnanych z głodem na kolejny świt.

Na jubileuszowym torcie

nie zmieszczą się te wszystkie rachunki.

Czekoladowe litery ułożył ktoś w hasło:

Trzydzieści lat razem.

A rachunek?

Rachunek wystawia nam życie.

Chociaż to dopiero dzisiaj, ale już wczoraj, w wigilię tego jubileuszu zjawili się życzliwi nam, aby zaintonować sto lat.

Był wspomniany powyżej tort z dedykacją i szampan. No może w obu przypadkach było to wino musujące.

Na tę okoliczność wygrzebałem czterdziestoletnie, wytrawne wino musujące z regionu Armagnac, które osiemnaście lat temu otrzymałem od mojego francuskiego przyjaciela.

Skrzyneczkę dostałem na pamiątkę udanej adopcji.

W chwili wręczania wino miało już dobrze ponad piętnaście lat.

Szukałem okazji do degustacji, ale żadna z nie wydała mi się właściwa. Teraz decyzję podjąłem szybko.

- Może to najlepsza z rzeczy jaka trafiła mi się w życiu ? - pomyślałem i zdecydowałem otworzyć mocno zakurzoną butelkę.

Niestety wystrzał był mniej niż symboliczny. Smak wina zrekompensował, jednak brak efektów audio.

Aby jednak oporny korek nie symbolizował „ujścia pary” z naszego związku, użyliśmy gruzińskiego wina. Strzał jak gdyby dżygit strzelił z bicza, rozdarł świąteczną atmosferę drugiego dnia świąt. Gruzińskie pochodzenie wina, to sprawka Młodych. On swój sentyment ulokowali na ulicach Batumi.

Było więc i głośno i tradycyjnie.

A potem kiedy pokrojony tort nie informował już o dorobku lat, Żona przystąpiła do wspominek.

Wyciągnęła przygotowane na tę okazję albumy i zaczęło się...

Stare, w większości jeszcze czarno-białe zdjęcia, ukazywały dwoje dzieciaków przeświadczonych o swojej dorosłości.

Spotkania, wspólne wycieczki. Później ślub i pierwsze zdjęcia dzieci.

Sentymentalnie się zrobiło. Czułem się nawet trochę jak kombatant

Nie podzielona połowa tortu informowała resztką napisu: RAZEM.

Może o to chodzi w tym życiu?

I co dalej ?

Kolejny wspólny świt, dzień, zmrok i mam nadzieję kolejny ranek.

A potem, w połowie czerwca przekażemy pałeczkę w sztafecie pokoleń. Starszy syn wstępuje w związki.

I niechaj On doświadcza, ile potrzeba, aby mieć prawo do zdmuchnięcia świeczek z takiego tortu.

Czego im zresztą wczoraj serdecznie życzyłem. Jako oczywiście pewnego etapu w życiu.

My w żadnym razie nie powiedzieliśmy jeszcze sobie, że wystarczy.