Do końca życia, a może gdzieś po drodze do jego kresu

" — Moja pani! — powiedziała matka bardzo stanowczym głosem. — Taki porządek to nie na pożyczki, nie na ludzkie ręce!… To kosztuje!… To raz na całe życie sprawunek!… Od tej też chwili żelazko niezmiernie poszło w górę w moim rozumowaniu. Zaliczyłem je nawet w myśli do tych rzeczy, które są raz na całe życie, jak chrzest na przykład, bierzmowanie i granatowy płaszcz, o którym ojciec też mówił, że jest raz na całe życie. "
Maria Konopnicka którą w historii postów na tym blogu przyszło mi już cytować, pisała o rzeczach na całe życie, które tak naprawdę jak pamiętamy ze szklonej lektury na całe życie nie były.

Kilka dni temu przyszło mi odbierać nowe prawo jazdy i kiedy obracałem go w palcach, tym właśnie tekstem przemówiła do mnie autorka "Naszej szkapy" ale po kolei.
Kiedy kilka lat temu rozwinęła się u mnie choroba zwana motocyklem, rozpocząłem ją od silnika o pojemności 125 ccm, które można prowadzić z prawem jazdy kategorii B.
Prawka na motocykl nie posiadałem ponieważ mój sponsor czyli ojciec stwierdził, że motor jest niebezpieczny. Kto dyskutuje ze sponsorem?
Kiedy na wskutek jazdy tym małym motocyklem choroba moja nie minęła a zmieniła się w stan ostry dodatkowo ze stanem zapalnym, wiedziałem już wszystko.

Postanowiłem, że zrobię prawo jazdy na motocykl.
Pięć lat temu opisywałem tę historię a więc opis jazd i egzaminów podaruję sobie.
Zgodnie z przepisami, prawo jazdy robi się jakby od początku z wszystkim tego konsekwencjami, jak uzyskanie zaświadczenia o stanie zdrowia.
Ponieważ od siódmego roku życia nosiłem okulary skierowano mnie do okulisty.
Ten zajrzał mi głęboko w oczy ( w trakcie tego badania uzmysłowiłem sobie na czym polega różnica pomiędzy okulistą a proktologiem) i powiedział - zaćma prawie operacyjna, dał mi więc zgodę na 5 lat.
Tak to ograniczono mi do 5 lat uprawnienia nie tylko do jazdy motocyklem, ale i samochodem.
Czas oczekiwania na operację zaćmy określany był wtedy na 3 lata, a więc jeszcze w tym samym miesiącu udałem się do szpitala i zapisałem do kolejki.
Po owych trzech latach dostąpiłem operacji najpierw jednego, a za trzy miesiące drugiego oka. Przy okazji, ponieważ NFZ sypnął groszem i wszczepiono mi soczewki w wersji super czyli z korekcją mojej wady.
Tak to w wyniku zamiłowania do motocykli przestałem chodzić w okularach, co spowodowało protest mojej małżonki, która poznała mnie w okularach i takim spędziła 39 wspólnych lat.
Ja zaś cieszyłem się jak małe dziecko z możliwości kupna zwykłych okularów przeciwsłonecznych i rzuciłem w wir motocyklowego życia.
Ponieważ wszystko co dobre kiedyś się kończy i mnie zaczął się zbliżać kres okresu ważności prawa jazdy.
Powtórzyłem wszystkie lekarskie procedury i otrzymałem zgodę lekarza na maksymalny okres czyli zgodnie z obecnymi przepisami 15 lat.
I tu wracamy do Konopnickiej. Kiedy odbierałem nowy blankiet prawka i spojrzałem na datę ważności, zrozumiałem że mam uprawnienia do kierowania pojazdami do końca roku w którym skończę 78 lat.
No tak. Mój ojciec zmarł w wiek 74 lat. Czyżby więc to była pierwsza taka rzecz o której można powiedzieć, że jest może nie na całe życie ale do jego końca?
Mam nadzieję, tutaj głośno odpukuję w niemalowane, że obowiązujące od 1 stycznia tego roku przepisy nie spowodują zamieszana w moim toku rozumowania.
Nie znaczy to, że określam kres swoich swoich możliwości zgodny z kresem ważności prawa jazdy.
Nie nastawiam się jednak na nie wiadomo co, aby w razie czego być mile zaskoczonym, a nie zawiedzonym.
W końcu jak śpiewał Okudżawa

Nie wierzcie, nie wierzcie
Gdy w sadach słowiki zakrzyczą co sił
Wy jeszcze nie wiecie
Co komu pisane i kto będzie żył
Wy jeszcze nie wiecie
Co komu pisane i kto będzie żył