Jak cudne są wspomnienia

W niedzielne popołudnie, cała Polska zasiadała prze ekranami telewizorów. Właśnie zaczynał się „Koncert życzeń”. Elegancko ubrany pan Suzin razem z panią Edytką recytowali dobrze znane życzenia :

Uwaga Sokolniki Górne. Uwaga Państwo Janina i Mieczysław Pierdziuchowie.

Z okazji Koralowych Godów najserdeczniejsze życzenia szczęścia, zdrowia i pomyślności, życzą dzieci, wnuki oraz sąsiedzi Pikulscy ze szwagrem Jankiem. Dla Państwa, piosenkę po tytułem „Mały Biały Domek” zaśpiewa Mieczysław Fogg 

- Które to są koralowe? – pytałem Matki która każdy taki koncert obserwowała z wypiekami na twarzy, licząc że kiedyś i do niej popłyną słowa eleganckiego Pana Suzina.

- Trzydzieste piąte - szybko obliczała to na palcach.

Ojciec był zdania, że to kosztowny i mało praktyczny prezent. Twierdził też, że nie ma w nim czegoś takiego co w chwili obecnej nazywa się „parciem na szkło”.

- Trzydzieści pięć – zachwycałem się - tyle lat razem.

Z perspektywy dwunastolatka tok kawał czasu. To potrojenie jego całego życiowego dorobku.

- To oni starzy muszą już być – dodawałem i nie pamiętam czy ocena ta spotykała się z jakąś ripostą.

Kiedy dzisiaj spojrzałem na kalendarz i odczytałem datę 27 grudnia 2016 wcale nie poczułem się staro z powodu tego, że to właśnie dzisiaj razem z żoną obchodzimy dokładnie trzydziestą piątą rocznice ślubu czyli owe koralowe gody.

Ponieważ na początku prowadzenia bloga opisałem już nasz ślub z pierwszych dni stanu wojennego nie będę się powtarzał tylko zacytuję pierwotny tekst uzupełniony o kilka przecinków. Był on kiedyś publikowany nawet na pierwszej stronie Onetu, a jakaś pani redaktor bardzo chciała zaprosić mnie w związku z tym do programu telewizji śniadaniowej.

- Nie czuję się kombatantem – odmówiłem wtedy zdecydowanie – poza tym nie mam parcia na szkło.

Parcie na szkło? Ktoś to już mówił w tym tekście? No tak, geny przed którymi nie ma ucieczki.

A oto tamten opis naszego ślubu.

My, pokolenie nie wojenne ale stanu wojennego. Taki substytut wojennej traumy wpisany w nasze losy. Ale nawet w czasach wojennej zawieruchy ba w czasie patriotycznych zrywów i powstań ludzie rodzili się, kochali, przeżywali wzloty i upadki, w końcu żenili się.

W tych dniach wspólnie z żoną obchodzimy kolejną rocznicę ślubu. Ślubu zawartego w pierwszym tygodniu stanu wojennego. 20 grudnia 1981r. Ta data wyryła się na stałe w naszej pamięci. Przygotowania do ślubu trwały już pełną parą. Daty wyznaczone w urzędzie a więc otrzymaliśmy przydział na 10 butelek wódki, talon na buty i pewnie jeszcze dodatkową kartkę na mięso, ale tego faktu już nie bardzo pamiętam. Kartkę na buty można było dostać w dwu przypadkach: w związku ze ślubem własnym lub pogrzebem (też własnym) aby w trumnie prezentować się w pełnej krasie. Szczęśliwy byłem z tego powodu, że mnie obowiązywał punkt pierwszy. Dzięki dobrodziejstwu Pewexów i posiadaniu kilku dolców, żonie udało się kupić parę metrów materiału. Znajoma krawcowa uszyła z tego sukienkę.

W niedzielę 13 grudnia rano bezskutecznie kręciliśmy kanałami w poszukiwaniu Teleranka. Wszędzie szalała śnieżyca, a potem pojawił się Pan Generał. Ponieważ zajęci byliśmy sobą, nie bardzo zwracaliśmy uwagę na to co dzieje się w TV. W końcu, gdzieś z daleka dobiegł mnie zgrzyt słów: „stan wojenny” ale kto w chwili uniesienia zwracałby uwagę na takie duperele. PO chwili ochłonęliśmy ale radio nadal powtarzało słowa złowieszcze.

- I co teraz ? - zadawaliśmy sobie pytanie.

Patrole, koksowniki, przepustki, a my beztrosko organizujemy wesele.

Wódka schłodzona, kurczaki grillowane i tylko bukietu brakuje.

Brak benzyny spowodował, że kwiaciarnie świeciły pustkami. Znajoma ulitowała się nad nami i porywając się gdzieś w nieznane, zwlekła bukiet kolorowych frezji (z lekka przemrożonych).

A zima tego grudnia dopisała. Mróz i śnieg to było jedyne czego w tym czasie było pod dostatkiem. Byłem gotowy, ubrany w garnitur kupiony gdzieś okazyjnie i buty otrzymane z sortów Ochotniczych Hufców Pracy ponieważ posiadanie kartki na buty nie gwarantowało jeszcze ich zakupu.

Po uzyskaniu pozwolenia na podróż z Urzędu Mojego Miasta mogłem już wraz z rodzicami dotrzeć do Krakowa, gdzie odbywał się nasz ślub. Parokrotne kontrole na rogatkach miast, prowadzone przez uzbrojonych po zęby żołnierzy. W tle transportery opancerzone i gaziki.

Nie do końca czuliśmy jednak grozę sytuacji. W końcu ci żołnierze mówili takim samym jak ja językiem, urodzeni i wychowani w tym kraju. Ta wspólna historia dawała jakiś bonus i zmniejszała strach. Wypychając samochód z zaspy, bo oczywiście służby oczyszczania, chociaż zmilitaryzowane nie dały rady i odśnieżały tylko najbardziej o strategiczne ulice, dotarłem do Urzędu Stanu Cywilnego. Ślub kościelny mieliśmy wyznaczony na następną niedzielę.

Przysięgałem w przemoczonych butach po wypychaniu auta z zaspy, bo sort OHP nie należał do topowej elegancji i jakości. W świetle polskiego prawa pojąłem za żonę moją obecną, aktualną i jedyną żonę. Było mi miło ponieważ znajomi dopisali i stawili się w komplecie. Pojawił się nawet poszukiwany listem gończym, mój znajomy członek KOR-u, co wtedy zapamiętałem mu z wdzięcznością i do dzisiaj pamiętam, chociaż los rzucił go aż za ocen. Przymarznięte frezje dotrwały do końca uroczystości jakby i one chciały powiedzieć „ i w kryzysie nie damy się”. Kwiaty padły zaraz po wyjściu z Urzędu.

Wsiedliśmy do samochodu, my po swojemu szczeniacko szczęśliwi, ojciec wiozący nas był spięty i skoncentrowany. Gdzieś w połowie drogi, na samym środku ronda zatrzymał nas policyjny patrol. Sprawdzającemu dokumenty i przepustki, Ojciec próbował tłumaczyć:

- Widzi Pan my ze ślubu, wiozę synową i syna.

I wtedy coś podkusiło mnie, a może tylko dobry humor to sprawił, że zażartowałem

- Daj tato spokój, ślub ślubem a może w bagażniku przewozimy granaty?

Oj głuptaku jeden, nieświadomy realiów. Dobrodziej w milicyjnej czapce wsadził przez opuszczoną szybę głowę do środka i spytał mnie osobiście:

- Miał Pan ślub ?

- Tak miałem - odpowiedziałem .

- A chciałby Pan doczekać nocy poślubnej ?

Wtedy poczułem na plecach powagę sytuacji.

- Ok - powiedziałem - nie było poprzedniego zdania.

- No to wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia - powiedział i zasalutował pan oficer. Życzenia na nową drogę życia od Milicji w stanie wojennym. Czy to aby dobra wróżba na następne lata ?

A potem przyjęcie, delikatne prezenty i ograniczony czas imprezowania ponieważ godzina milicyjna obowiązywała od dwudziestej drugiej.

Potem święta, a w niedzielę zaraz po świętach (27.12) nasz ślub kościelny.

Nie myślcie, że udało mi się to bez kolejnego pozwolenia z urzędu. Poszedłem do odpowiedniego wydziału i napisałem podanie o pozwolenie na wyjazd do Krakowa.

- Nie podał Pan powodu -stwierdziła oschle urzędniczka.

Wziąłem więc papier i dopisałem: „ mój wyjazd spowodowany jest chęcią przespania się ze swoją nowo poślubioną małżonką.

- Jest Pan zbyt dosłowny – skomentowała, ale pozwolenie dostałem.

Zaprzyjaźniony ksiądz pijar poprowadził ceremonię zaślubin w sposób nie przystający do nędzy tego co nas otaczało dokoła. A potem wesele znowu ograniczone czasowo ze względu na wspomnianą godzinę milicyjną. Może i dobrze, ponieważ własne wesele daje najmniej okazji do nieskrępowanej zabawy.

A potem przyszło nowe, wolność i sprawiedliwość. Nikt pewnie kupując obecnie kwiaty z jakiejkolwiek okazji nie myśli, że mogło to być kiedyś tak bardzo skomplikowane.

Gwoli ścisłości nie kreuję się przy okazji na kombatanta. Nawiązując tylko do pierwszych słów posta, w życiu każdego pokolenia w Polsce jest gdzieś wpisana wojna. A jeżeli nie sama wojna to przynajmniej walka o coś.

A nie myślicie, że może już czas by było inaczej? Znaczy normalnie.

Czego Wam i sobie z okazji rocznicy ślubu życzę.

tekst oryginalny