Z notatnika uśmiechniętego motocyklisty

Motocykl jak mówią daje wolność. W motocyklach można się zakochać, a jak już kochać...

Jeżeli kochać to nie indywidualnie
Jak się zakochać to tylko we dwóch
Czy platonicznie pragniesz jej czy już sypialnie
Niech w uczuciu wspiera wierny cię druh

Tak jak w Kabarecie Starszych Panów, dwa to doskonała cyfra.  Cyfra określająca limit uczestników wyprawy.

Praktykowałem samotne wyjazdy, te we dwójkę i cała grupą siedmiu  lub więcej motocykli.

Najbardziej lubię te dwuosobowe, bo łatwo w nich pogodzić sprzeczne interesy uczestników. Nie od dziś mówi się, że gdzie jest dwóch Polaków tam są trzy zdania. A jak jest  nas siedmioro ?

Jeden więc chce jeść inny tankować. Ktoś nie chce nic zwiedzać,  dla innego zwiedzanie to sens wyjazdu. Ktoś inny właśnie teraz musi sobie siknąć.

Z tego powodu rozleciała się grupa w której poprzednio jeździłem. 

Poszło o prędkość i styl jazdy, oraz cel owych  wyjazdów. Na przykład gdzie jadać?   

W knajpie gdzie spędzisz ze dwie godziny, czy konsumując hot doga na stacji benzynowej i zaoszczędzone w ten sposób 1,5  godziny  poświęcisz na jazdę czyli cel dnia.

Przyznam, że ten hot dog odpowiadał mi najbardziej. Jak chcę iść do knajpy to starannie ją wybieram jaki towarzystwo z którym idę . Biorę też ze sobą żonę a nie  motocykl.

Jeżdżę z rozsądną prędkością ( tak mi się przynajmniej wydaje), a na zaczepki uczestnika grupy o zbyt małą prędkość na wąskiej drodze w obszarze zabudowanym odparłem, że nie po to pracowałem 42 lata na swoją emeryturę by z niej w głupi sposób zrezygnować.  Zresztą grupa to nie małżeństwo i w każdej chwili można z niej zrezygnować. 

Tak więc ja zrezygnowałem i od pewnego czasu jeżdżę sam, a sporadycznie w dwie osoby.

Z niekłamaną radością przyjąłem propozycję  wspólnego wyjazdu do Myszkowa.

Powód wcale nie był taki istotny, ale był.  

W Myszkowie odbywał się trzydniowy zlot motocyklowy organizowany przez Myszkowski Klub Motocyklowy. My chcieliśmy tam tylko zajrzeć,  odbić kartę jak to mówią i wracać.

Wszak najważniejsze jest żeglowanie.

Z Krakowa pojechaliśmy na Skałę, Wolbrom, Pilicę, Zawiercie i do samego Myszkowa.

Według mapy to 120 kilometrów w jedną stronę czyli ponad dwie godziny jazdy.

Super.

Temperatura  w okolicach 20 stopni, a z rana nawet mniej. Słońce lekko zachmurzone i minimalny wiatr. Lepiej nie mogliśmy sobie wymarzyć.

Kolega, chociaż z omawianej wcześniej większej grupy, dostosował się do uzgodnień, które w jednym zdania brzmiały - Nie przekraczamy dopuszczalnej prędkości o więcej niż  20 km, oczywiście tylko w ramach potrzeby.

Tak więc jechaliśmy spokojnie, a uśmiech zadowolenia wykrzywiał nam twarze w słusznym kierunku.

Gdzieś po drodze minęliśmy trzy motocykle na niemieckich numerach rejestracyjnych i towarzyszącą im karetkę pogotowia ratunkowego. Nie było śladów żadnego incydentu więc być może tylko jakieś zasłabnięcie. Przekaz dnia utkwił nam jednak w tyle głowy.

Nie wpłynęło to broń boże na zadowolenie, a jedynie zwiększyło ostrożność.

Lata robią swoje zwłaszcza w kwestii mądrości życiowej.

Do Myszkowa dotarliśmy przed 11.00. Zaparkowaliśmy z boku aby się rozejrzeć. Część uczestników szykowała się do parady, część  wypoczywała na ogrodzonym terenie  które spełniało funkcję pola namiotowego.   Przed wejściem na pole na teren zlotu zatrzymał nasz szlaban i konieczność opłaty za wejście w kwocie 20 zł,- od głowy.

Niby nie jest to kwota wygórowana, ale zawsze.

 Na nic zdały się nasze pytania, czy jeżeli nie wjeżdżamy motocyklem i chcemy wejść jedynie  na pół godziny by obejrzeć stoiska to też mamy płacić tę stawkę?

Obsada punktu poboru opłat byłą nieubłagana. 

Zapłaciliśmy i weszliśmy do środka ze stosownymi opaskami na ręce.

Rozumiem ich racje, ale i nasze nie są pozbawione sensu. Czułem się trochę tak jakby mi przyszło płacić za wejście do Lidia, bo chcę zrobić zakupu.

Obejrzeliśmy parę zbędnych gadżetów motocyklowych kwitując wszystko zdaniem:

- Za te pieniądze to niech sobie tu leży.

W efekcie  nic nie kupiliśmy, wyszliśmy po kwadransie i  zaczęliśmy się zastanawiać  co robić z tak dobrze rozpoczętym  dniem. 

Nie czekaliśmy już na na zapowiadany na 17.30 koncert zespołu Cycki ani na gwiazdę wieczoru TSA.

To  że nie znaleźliśmy tam nic co by nas porwało, nie zmienia faktu, że widzieliśmy wiele zadowolonych twarzy, a Klub Motocyklowy z Myszkowa  działa prężnie. 

Nas rozpierał entuzjazm i  być może oczekiwaliśmy jakichś niesamowitych fajerwerków. 

W końcu nie to jest ładne co jest ładne, ale to co się komu podoba.

                                                                                                           Opaska jest, można wchodzić 

. 

W  tym wielkim, sięgającym mi prawie do pasa kotle dochodziła pieczonka   czyli ziemniaki w  towarzystwie warzyw  i wędlin. To takie danie regionalne

Akustycy stroili sprzęt nim Cycki pokażą się w pełnej krasie

Wróciliśmy do motocykli  i nagle rozbłysła w mojej głowie wspaniała myśl.

- Czy ty wiesz, że na Pustyni Błędowskiej organizują rekonstrukcję historyczną  bitwy o Tobruk i to ze sprzętem z epoki? 

Tak, to są te fajerwerki których oczekiwaliśmy.

Z nową energią siedliśmy na siedzenia motocykli  i ruszyliśmy w drogę.

Z Myszkowa do Zawiercia, a tam na Olkusz. Po drodze są  Klucze, a przy drodze na Bolesław znajduje się obiekt zwany Różą Wiatrów. To tam prowadzili nas  Ares z Hermesem czyli bóg wojny, a drugi podróży.

Kiedy zbliżaliśmy się do punktu Zero, oczom naszym  ukazała się wielka ilość zaparkowanych na poboczu samochodów. Przy skręcie w drogę docelową panował już taki ścisk, że utworzył się korek którego nawet motocyklem nie można było ominąć.

- Chyba już  wszystko widzieliśmy - rzucił kolega i błyskawicznie na ile pozwalała sytuacja, wycofaliśmy się rakiem.

Jedyna słuszna decyzja to kierować się na Olkusz. 

W tym Srebrnym Mieście postanowiliśmy zatrzymać się na lody lub może na coś bardziej konkretnego. Dochodziła już 14.00, a więc chyba czas na konkrety.

Olkuski rynek rozkopany. W mieście lubiącym żyć historią i snem o wspaniałej przeszłości,  co rusz wykonuje się gest wobec owej historii. A to wykopie się coś spod ziemi i na to historycznie coś się nadbuduje.  

Kręci się wszystko, tak jak ja to postrzegam, wokół tych nowo starych zabytków. 

Mieszane uczucia mam oglądając odbudowywany zamek w Rabsztynie. Dzieckiem będąc całe dnie spędzałem na jego murach ( że też rodzicie nie martwili się o to przesadnie )

Wychodzi na to, że urban exploration w odmianie castle exploration to nie wymysł ostatnich czasów, bo w moich młodych latach też się go uprawiało, nie dokładając do tego angielsko brzmiącej nazwy.

Trzeba przyznać że w tych wycieczkach i bieganiu po zrujnowanych murach mieliśmy kupę szczęścia.

Kiedy byłem ostatnio na zamku żądali ode mnie chyba z  dychy za wejście.

Oczywiście nie zapłaciłem i nie wszedłem. Nie ze względu na wrodzone sknerstwo. W imię zasad....

Burger z boczkiem i zieleniną trafił nam się  w odpowiedniej chwili, a był taki solidny, że na lody nie starczyło już miejsca.

Z Olkusza pojechaliśmy bardzo boczną drogą na Gorenice, Czerną ( klasztor Karmelitów Bosych) i dojechaliśmy do  Krzeszowic.

Tutaj postanowiliśmy wracać i tak przez Rudawę dotarliśmy do Krakowa.

Wspólne podziękowania zakończyły naszą wycieczkę i rozjechaliśmy się  pod swoje adresy zamieszkania.

W sumie nakręciliśmy jakieś 250 kilometrów a do domu wróciłem około 18.00

Radość niezmącona nawet niepowodzeniami pozornymi i prawdziwymi w Myszkowie i na Pustyni Błędowskiej towarzyszyła mi przez kilka kolejnych dni. Niestety nawet po najlepszym ziole euforia w końcu mija  a ja spoglądam na kalendarz. Tam niedziela, 3 sierpnia jest oznaczona czerwonym kółkiem z napisem Zakopane. Tym razem w towarzystwie innego z moich motocyklowych  kumpli.

Byle tylko pogoda dopisała, póki co cudów na niedzielę  nie przewidują

P.S. 

Właśnie wróciłem z miasta. Żona wysłała mnie po kurki do polędwiczek. Przed bramą stał wóz asenizacyjny czy jak kto woli szambiarka. Zgrabnie ominąłem ciężarówkę i zaparkowałem na posesji.
Zza pojazdu wyszedł młody facet zaciekawieniem zaczął oglądać Yamahę
- Pan też na czymś jeździ - spytałem
- Tak na Harleyu, ale to ciężka maszyna.
- Moja Yamaha, jak twierdzili japońscy twórcy, to taki hołd dla Harleya stąd pewne podobieństwa konstrukcyjne.
- Zauważyłem. Silnik i układ ramy.
I tak ze zwykłego opróżnienia szamba zrobiła się miła rozmowa na tematy motocyklowe. Czyż nie mają racji twórcy naklejki które często można zobaczyć na drodze:
Uważaj, motocykle są wszędzie.
Dodam od siebie - Motocykle lub ich pasjonaci.

 

Poeta dworski

O tym, że trafiały się w moim życiu chwile gdy Kalipoe z harfą brzdęknęła coś nad głową i wtedy spod pióra wychodził wiersz, albo prawie wiersz, to już kilka razy pisałem. Nie zawsze niestety ta harfa byłą dobrze nastrojona, albo przemęczona muza wracała z jakiejś imprezy i tylko na odczepnego podała ton, nierzadko fałszywy, a ja rzucałem się na niego jak wygłodniały owczarek. Wszystko stąd, że jak mówił Jonasz Kofta poetą się nie jest, poetą się bywa.
Jak człowiek zdecydowanie autokrytyczny, nie jestem pewien czy w ogóle tym poetą bywałem. Coś tam jednak pozostało na papierze i jak tam czasem zajrzę to wychodzi na to, że to jednak to Euterpe częściej podawała mi ton, choć przecież ona bez harfy chodzi. Może po prostu wsadzając dwa palce do ust gwizdnęła tylko na mnie przeraźliwie, a ja to mylnie odczytałem? Może.
Faktem jest, że na własny koszt szanowna moja małżonka wydała mi tomik poezji, organizując dodatkowo spotkanie autorskie w zaprzyjaźnionym antykwariacie. Był to prezent na moje 50 te urodziny, a w pakiecie otrzymałem  kompletne zaskoczenie.

A potem?

Różnie bywało, dobrze i źle.

Coś się pisało, choć częściej nie

Kilka lat temu napisałem trochę zabawnych wierszyków na temat wina w związku z pracą w winnicy.
Na Facebooku zamieściłem ich kilka, na stronie poświęconej i winie i strofom o nim. Skończyłem to gdy zakończyłem pracę w winnicy, ale głównym impulsem był fakt, że w pewnej chwili stałem się tam jedynym publikującym.
O wszystkim tym wiecie, bowiem z każdego z tych wydarzeń zamieściłem na tych łamach sprawozdanie.

Kiedy podjąłem ostatnią pracę przed emeryturą, trafiłem do środowiska ludzi młodych, Ponoć byłem najstarszym pracownikiem we wszystkich firmach należących o mojego szefa. Po czasie okazało się, że byłą  jedna pani starsza ode mnie o 3 lata, ale ona pracowała w księgowości, więc nie udzielała towarzysko na spotkaniach firmowych.
Nie wiem dlaczego praca w księgowości powoduje, że otrzymuje się opinię człowieka nudnego.

Monty Pythoni stworzyli nawet na ten temat zabawny skecz  

Doceniając pracę księgowych zyskałem ich wdzięczność co wiele razy pomogło mi w trudnych do rozwiązania kwestiach organizacyjnych. W nowej pracy nawiązałem więc  od razu dobre relacje z księgowością .

Za wszelką cenę chciałem uniknąć naklejki leśnego dziadka. Jeździłem więc do pracy motocyklem i wyrażałem opinie którym daleko było od  poziomu tego spleśniałego igliwia leśnego.

Nie żebym to robił na pokaz i dla poklasku. Ja taki jestem, czasem trzeba to jednak mocniej zaakcentować.
To się chyba udało ponieważ tak się jakoś złożyło, że zostałem zaproszony na urodziny  koleżanki do znacznie mniejszej już grupki. 

Piszę "koleżanki" a przecież gdyby była moim dzieckiem, nie byłaby najstarsza.
Jak prezent urodzinowy przyniosłem wiersz napisany na cześć Jubilatki.

Jak wiecie te jubileuszowe wierszyki to taka dworska satyra ( stąd tytuł dzisiejszego tekstu), ale dzięki bogu, umiejętność składania rymu dalej jednak wywołuje zaciekawienie i zadziwienie.  Jak zauważyłem ostatnio nawet bardziej niż kiedyś.

Co prawda minął już czas gdy słuchacze gotowi byli się pobić z przeciwnikami swoich poglądów na poezję, ale zawsze to miłe.
Udało się, ale  zaraz też pojawił się mój nowy obowiązek.

Znacie to Prawo (Murphy`ego ?) które tak opisuje sytuacje w pracy : 

"Pokaż że coś potrafisz, od jutra stanie się to twoim obowiązkiem"

Jubilaci oczekiwali wierszyków. Przez cały rok z okazji każdych urodzin w węższej  grupie, pisałem wiersz o solenizancie. Drukowałem go na eleganckim papierze i podpisywałem.
Okazuje się, że młodych ludzi można zadziwić taką umiejętnością, czasem bardziej niż sprawnym scrollowaniem  telefonu. To drugie niestety też trzeba umieć, by nawiązać rozmowę na mniej więcej  podobnym poziomie.
Gdybym tak dostał taki temat do opracowania - Wpływ poezji na moje życie, było by o czym pisać.
Niestety nikt nie daje mi już tematów na wypracowania. Ostatni mój maturalny temat brzmiał :
"Uzasadnij, że spełniły się słowa poety - Ażeby z gruzów stolicy rósł żelbetonem socjalizm"

Po samym temacie widać że było to  prawie w wiekach biblijnych.
Pamiętam, że na tej maturze dwa razy dobierałem papier kancelaryjny, a gdy zabierali gotowe moje  wypracowanie  to wylewały się niego  hektolitry wody.
Dlaczego o tym piszę?
Otóż na koniec miesiąca odchodzi z pracy młoda dziewczyna która nie załapała się na wiersz z okazji urodzin. Niestety zbyt krótko pracowała.
Postanowiłem więc pożegnać ja w ten właśnie sposób. Imponuje mi to, że znowu nie zważając na mój wiek ( dzięki bogu) zostałem zaproszony na imprezę.
Spod pióra wyszedł mi taki kawałek jaki zamieszczam poniżej. Mam nadzieję, że jest przeciętnie grafomański i podpierający się (co było zamierzonym efektem)  Narodowym Wieszczem.

Wiersz o wierszach

czyli utwór inspirowany twórczością samego Juliusza Słowackiego
(podobnie pewnie jak u niego, po winie napisany)

 Niechaj mnie Iza o wiersze nie prosi

Choćby o krótkie, nawet wersów parę

No bo do banku Iza się przenosi

Tam tej  poezji będzie ponad miarę.

Szelest banknotów  liczonych  jak trzeba

Brzęk monet  niczym jasny piorun z nieba

I poczet królów co zdobi banknoty

I wielcy ludzie co na euro siedzą

Będą Ci snuć tej poezji  ćwierkoty

Bo jak to robić oni przecież wiedzą.

Nim koniec pracy radość Ci  rozświeci

Słuchaj, dziś  to są najlepsi poeci 

Jeszcze tylko subtelny podpis i jestem gotów na to pożegnanie.

A jest ono po pracy i bez samochodu. Pewnie będzie przy winie, a wtedy wyjdzie szydło z worka,

bo jak mawiali już starożytni -  "In vino veritas, in aqua sanitas"

Ta łacińska sentencja znaczy - "w winie prawda, w wodzie zdrowie".

Czegóż mi tak naprawdę bardziej potrzeba?

Zdrowia czy prawdy ?

O moralności w polityce, powrocie psa i aktualnym wyglądzie Maryny

Zachowują się poniżej wszelkiej krytyki. Gęby zaś mają pełne frazesów i prostackiej moralności. Politycy. Nie jest to jednak znak naszych czasów. Sigmund Freud żyjący od połowy XIX wieku do początku Drugiej Wojny Światowej, specjalista od oceny zachowań ludzkich, tak powiedział :

Nie trzeba wcale wysiłku by podać przynajmniej tuzin przykładów na poparcie tej Freudowskiej tezy.

Powiem szczerze, że nie chce mi się kolekcjonować i komentować poszczególnych wypowiedzi lub zachowań.  Najgorsze jest to, że przestało mnie to dziwić, a jak pisał poeta 

- Kiedy się dziwić przestanę, będzie po mnie

Dla ostrzeżenia Jonasz Kofta dodał jeszcze dwa razy, że będzie po mnie.

Coś w tym musi więc być.

I tylko kiedy patrzę na teraźniejszość zaczynam rozumieć przeszłość. Coraz mniej dziwi mnie, że doszło kiedyś do zaborów. Jak długo można tolerować takie wszechobecne warcholstwo.

Tym którzy zbierają w sobie jad,  by mnie opluć czyli prawdziwym patriotom pragnę podpowiedzieć, że nie wskazuję tu opcji która przegina bardziej. Z pełnym przekonaniem powiem, że nie ma w tej historii postaci jednoznacznie białych lub czarnych, a wszyscy są w kolorze szarym. Niektórzy są nawet nawet bardziej szarzy. Szaraki.

Spoglądam na termometr prawie 30 stopni na plusie.

A dajcie wy mi wszyscy spokój -  jak powiedział Felicjan  Dulski. Ja dodam - z tą polityką.

Cholera, to śmierdzi emigracją wewnętrzną.

 ***
Nie nacieszyłem się zbyt długo tą ciszą i spokojem związanym z brakiem nie moich psów w moim domu.
Wspominana w poprzednich postach Ciotka, tak prowadziła się po wyjściu ze szpitala, że z powodu niejedzenie ( bo nie smakuje) i niedopicia ( jak to brzmi) doprowadziła do zatrzymania pracy nerek i trafiła na nefrologię. Zgadnijcie gdzie trafił pies?
Jako zaznajomiony już z moim domem, labrador zaczął zdobywać pozycję, poprzez wymuszanie, wyszczekiwanie i udawanie głupiego.
Jedyną metodą na niego jest konsekwencja której póki co mi nie brakuje.
Parę razy jednak zwierzak boleśnie przeszedł mi przez rozum.
Na pytanie - po co wziąłem go po raz kolejny, odpowiadam

 - Życie nie jest zero jedynkowe.  Pies nie był zaszczepiony i stało się to dopiero za naszą sprawą, podczas poprzedniego pobytu.  Po takim  szczepieniu obowiązuje 14 dni kwarantanny. Dopiero po tym czasie może trafić się jakiś opiekun na godziny czy dni.
Kiedy wieczorem idę spać rozkładam różne elementy wyposażenia domu na skórzanych fotelach i kanapie. Mają one  zniechęcić labradora do włażenia na  meble, wylegiwania się i wycierania mordy w oparcia.
Nie znalazłem jeszcze skutecznej metody na to, że jak zwierzak zapragnie nnie zobaczyć powiedzmy o 5.30 to tak długo drze ryja, aż chcący czy niechcący, posłusznie schodzę i zaczynam dzień. Jako emeryt mógłbym to robić przynajmniej o godzinę później.
***

Z tego wszystkiego częściej zdarzają mi się słowa powszechnie uznane za niecenzuralne na k....
Żona która zwraca mi uwagę na zbytnią częstotliwość choć też się w tym pogubiła.
Kiedy dzisiaj oglądałem przesłane na Whats Upie video i rzuciłem panienkę pod nosem, powiedziała z wyrzutem
- I po co to przekleństwo ?
Ja jej zaś na to - To nie przekleństwo, to zachwyt. Zwracaj uwagę na intonację.
Czym ja się właściwie denerwuję. W końcu pies to pies.
No tak, ale pies to nie wnuczka, która może u dziadka robić wszystko ( oczywiście w granicach szeroko rozumianej i czasem naciąganej jak gumka do majtek normy)
***

Pewnie ktoś z was zadałby mi teraz pytanie - Czy mnie wszystko wku... ?
Tu posłużę się cytatem z Ptaszka Staszka.

          

 

Tylko, że ze snem u mnie nieco gorzej. Minęły już te lata gdzie zasypiałem w pięć minut po przyłożeniu głowy do poduszki. Jakże tego zazdrościła mi żona.

Teraz ja mam podobne jak małżonka. Ją podziwiam jednak za to nocne czytanie. Ta moja bezsenność ma inny wymiar. Jestem zmęczony, chce m się spać i nie potrafię zasnąć. Kiedy biorę się za czytanie to, albo czytam jedną stronę trzy razy aby zrozumieć, albo zasypiam na chwilę i książka lub czytnik spadają mi na twarz wybudzając mnie natychmiast.

Spróbujcie zasnąć gdy przed chwilą ktoś dał wam w twarz.
***
Jak jednak zachować spokój czytając lub przeglądając elektroniczne media kiedy widzi się takie potworki:

 

Aż nie chcę się domyślać co zwali ten dzisiejszy wygląd. Czyżby autorzy mieli limit samogłosek w tekście?
I kiedy już wszystko dojdzie mi do poziomu gardła to siadam na motocyklowe siodełko.
Wiatr w twarz przy prędkości 100km/h potrafi nie tylko rozprostować zmarszczki które nie są dla mnie powodem dla zmartwień, ale wyrzucają też z głowy złe myśli
Bo przecież :



Boże jak ja kocham ludzi po powrocie z takiej przejażdżki.

P.s.

 
W rzeczywistości wyglądam nieco lepiej ( a przynajmniej tak mi się wydaje) niż gość na tym zdjęciu.

Antoni zakochaj się

Pod ostatnim postem "Sentymenty i resentymenty" Pan Anonimowy czyli niezalogowany łaskaw był zamieścić taki oto komentarz:

Drodzy Nitagerze i Antoni Relski - czy jak tam się właściwie nazywasz.
Już jakiś czas temu chciałem umieścić ten wpis ( na pewno znacie "Lalkę").
Ignacy Rzecki mówi do Stacha Wokulskiego :
Stachu, Szuman mówi, że Tobie na gwałt potrzeba romansu.....
Myślę, że dotyczy to Was obu. Może niekoniecznie gwałt, ale romans tak. Powodzenia.
Z pozdrowieniem
Asmodeusz

Pozwoliłem sobie odpowiedzieć w następujący sposób:

- Na Twoją propozycję nie da się odpowiedzieć jednym zdaniem. Myślę, że temat wart posta i taki obiecuję powstanie. Póki co pozdrawiam

Jeżeli ktoś pomyślał, że odłożyłem sprawę ad acta to się grubo myli.
Prawie całą noc poświęciłem na rozważania związane z tematem. Nie z tego powodu, że komentarz mną wstrząsnął, ale dlatego, że w sąsiedniej miejscowości odbywało się święto wsi z koncertem do trzeciej nad ranem. Na koniec huknęły fajerwerki a więc  było głośno. Teraz jak jest święto to musi być głośno, a nawet bardzo głośno w myśl zasady wyrażonej przez Wojciecha Młynarskiego :
Ludzie to kupią , ludzie to kupią
Byle na chama, byle dużo, byle głupio.
Wbrew pozorom to bardzo uniwersalna zasada, stosowana obecnie nie tylko w przypadku wiejskich świąt. 
Wracajmy jednak do tematu.

Myśli moje biegły wokół następujących tematów:

- Czy zasługuję na taki romans ?

- Czy stać mnie na taki romans ?
- Czy najbliższa mi osoba podzieliłaby opinię Asmodeusza gdyby o niej wiedziała?
- I  na koniec, jak pogodzić ewentualne zdarzenie z moją naturą?

Łabędzie to piękne, duże ptaki znane z elegancji i wdzięku. Nie o elegancję mi jednak chodzi ale o to że są one monogamiczne. Łączą się w pary na całe życie i są bardzo opiekuńcze wobec swojego potomstwa. Czy taki jestem ? Taka jest moja natura? Tak czuję, ale  nie mnie oceniać.
Przewalałem argumenty z lewa na prawo, a potem w odwrotnej kolejności. Przed oczami przewalały mi się obrazy, slajdy z przeszłości i słowa, zdania, utwory. Trzeba powiedzieć że solidnie popracowałem koncepcyjnie tej bezsennej nocy. 

Trzeba przyznać, że Asmodeusz celnie trafił, bo bardzo lubię pozytywistów.
Nagle wpadła mi do głowy taka myśl:
- Zaraz, zaraz przecież Asmodeusz nie był pierwszy z taką diagnozą. Już w 2009 roku napisałem tekst związany z tematyka romansu. Przywołałem go z pamięci i odnalazłem w archiwum.
Oto on napisany na podstawie prawdziwych wydarzeń z pewnymi skrótami dla przejrzystości.

Tytuł nomen omen  - Diagnoza. Rzecz się dzieje  w wakacje 2009 roku.
Popołudniowe słońce w dalszym ciągu trzymało się mocno. Słupek termometru, pomimo cienia nadal wskazywał 28 C. Rozpieczony całodziennym upałem asfalt, nieprzyjemnie ustępował przed naporem butów. Miałem uczucie, iż za chwilę stracę równowagę i zwalę się w półpłynną czarną otchłań. Podświadomie przyjąłem postawę marynarską, zaraz po wyjściu z samochodu i w takiej przeszedłem do mojej klatki. Ani jednej chmurki, zero wiatru. Nawet kwiaty na osiedlowym kwietniku złożyły się w sobie, aby uchronić chociaż odrobinę wilgoci. Gorąco.

Niespiesznie wychodziłem po schodach, krok za krokiem. Zdążyłem nawet zmęczyć się tym wychodzeniem, więc na chwilę przystanąłem na drugim piętrze. Zwykle jak gimnazjalista wybiegam po dwa schody do góry, co w moim przekonaniu oszczędza czas i energię potrzebną na pokonanie tych kilku pięter. Tym razem nic nie ciągnęło mnie do domu. Żona od tygodnia przebywała na wypoczynku w Gorcach, a ja musiałem dociągnąć w pracy do piątku, aby na weekend do niej dołączyć.

- Dopiero środa - powiedziałem zniechęcony sam do siebie i natychmiast rozejrzałem się dokoła, czy nie słyszy mnie w tej chwili żaden z sąsiadów. Każdy był  gotów natychmiast pospieszyć po sąsiadach z dobrą nowiną, że oto Relski zaczął mówić sam do siebie. Spoko - byłem sam. Sam z jednej jak i za chwilę z drugiej strony strony drzwi. Nawet nie zdejmowałem butów tylko rzuciłem się do lodówki, aby stwierdzić czy oprócz mrozu jest tam jeszcze coś do zjedzenia. Wyciągnąłem jakąś wędlinę, jarzyny i kubek kefiru. Kefir to taka moja słabość, szczególnie zimny, szczególnie w lecie. Praktykowałem go przez cały okres pracy poza domem. Kefir mogę wypić do wszystkiego i nie działa na mnie w sposób drastyczny. No może jeden raz jak popiłem nim surówkę z kiszonej kapusty. Efekt był piorunujący a żołądek wydawał się pytać

- Ileż ty masz lat człowieku?.
Gapiąc się bezmyślnie w telewizor dostarczyłem organizmowi partię kalorii, a wobec braku czegokolwiek w telewizji na co można by było patrzeć bez wstrętu, wybrałem alternatywny program wieczoru. Osiedlowy pub z daleka kusił reklamą znanych browarów. Z okna widziałem duże kolorowe parasole, a w ustach poczułem ten smak goryczki, odpowiednio schłodzonej, podanej w wysokiej cienkiej szklance. A piana na dwa palce, jak głosiła reklama jednego z browarów. Resztą było to również moje ulubione zdanie wypowiadane nad pipą, gdy barmanka próbowała tylko odwalić swoje,  wpuszczając płyn do szklanki. Trudno walczyć z tak nagle wyartykułowaną przez umysł pokusą. Byłem bez szans, ba nawet nie próbowałem z nią walczyć. Już jestem na dole i już minąłem lepki asfalt pod moimi nogami. Zadziwiające jak łatwo mi to poszło, w tę stronę. Z pierwszym piwem znalazłem się w zacienionej części pubu. Pośród winorośli wypiłem łapczywie trzy pierwsze łyki, a kiedy już tętno wróciło do równowagi, siadłem i rozejrzałem się szerokim spojrzeniem po pubie, jego sprzętach i lokatorach. Kiedy pierwsze piwo zaczęło robić się coraz jaśniejsze ze względu na zbliżające się dno i powoli nabrało barwy słomkowej, zebrało mi się na refleksję: słomiany wdowiec i to piwo takoż słomkowe. Z rozmyślań wyrwał mnie damski głos
- Hej Antoni.
I już straciłem wątek i zapomniałem do czego potrzebne mi było porównanie mojego obecnego chwilowego statusu do koloru piwa.
Przede mną stała dawna znajoma. Kobieta w wieku około czterdziestu lat. Blondynka o niezłej figurze. Przyjaciel domu, jak to się kiedyś mówiło. Z czasem jej kontakty z nami stawały się coraz luźniejsze, potem prawie zanikły, być może z powodu problemów małżeńskich jakie miała. Nie wnikając w powody, można powiedzieć panna z odzysku. Po sprawie.
Od pewnego czasu widywałem ją gdzieś w tle, czasem po drugiej stronie ulicy.
Zdawkowe cześć i jak leci, załatwiały zwyczajową wymianę grzeczności. Ponoć pojawiła się też w paru zaprzyjaźnionych domach.

- Co ty taki smutny siedzisz ? – spytała.

- Cześć Marysiu - opowiedziałem wstając z krzesła. Co tutaj robisz ? Może usiądziesz ?

Przechodziła. Przystała na propozycje, przysiadła się do stołu i piwa, które niezwłocznie domówiłem.
Wyrwany z zamyślenia i zaskoczony spotkaniem nie rwałem się do rozmowy. Zresztą nadmierna gadatliwość psuje smak piwa.  Było jak w piosence Laskowika: na początku było miło, o rysunkach się mówiło …
Oficjalnie, operując gotowymi schematami i sprawdzonymi odpowiedziami, przy czym dominującą w tym dialogu była moja stolikowa towarzyszka. Marii jakby to było na rękę i po kilku pytaniach o żonę dzieci i zdrowie wypaliła prosto z mostu :

- Wygląda na to, że dopadł Cię jakiś kryzys. Może to chwilowa depresja? To w Twoim małżeństwie?

- Skąd takie pytania?  Co prawda w grudniu mija nam kolejna, a za dwa lata okrągła rocznica i jest jak jest w każdy dojrzałym małżeństwie, ale żeby zaraz kryzys ? -  złagodziłem wyraz twarzy -  Konfliktów nie unikniesz nawet w narzeczeństwie jeżeli ma być twórcze.  A do tego żeby problemy topić w piwie? To najgorsze rozwiązanie - starałem się zatrzeć pierwsze wrażenie .
- Odnoszę  takie wrażenie. co prawda od dawna nie pokazywałam się w okolicy i jeszcze we wszystkim się nie orientuje. Kiedyś jednak byłam zachwycona Twoją energią, pogodą ducha. Odnosiłam wrażenie, że jesteś szczęśliwy. Może troszkę między wierszami jakaś tęsknota, nawet nie wiadomo za czym, ale ogólnie było sporo optymizmu.
Mam spory staż małżeński, więc troszkę Cię rozumiem. Różnica charakterów, co ?
Nie każda kobieta jest wstanie podołać. Nie każdej się chce po tylu latach. Nie każdej w ogóle się chce.
- Ale o co jej chodzi ? O co chodzi dopytywał się mój umysł, gdzieś od dołu niespokojnie wyrzucać zaczęło sumienie.
- Jestem kobietą nowoczesną powiedziała Maria i mam ochotę postawić ci rewanżowe piwo.
Nie powinienem się zgodzić ponieważ ....  Zgodziłem się jednak, wyłączając ostrzegawcze światełko gdzieś w głowie.
- Rewanżowego ? czemu nie. Może dowiem się o co chodzi w tej knajpiarskiej psychoanalizie.
- To pewnie dziwnie zabrzmi, ale znajdź sobie kogoś. To że tu siedzę i mówię to, sama nie wiem dlaczego, to jest też najlepszy dowód na to, że taki facet jak Ty może mieć większość kobiet i czasami odpowiednia kochanka pozwala wręcz na utrzymanie małżeństwa, które trudno strawić po tylu latach.
Skąd o tym wiem? Bo mam w bliskiej rodzinie mężczyznę, który kiedyś w końcu postanowił mi powiedzieć co mu leży na sercu.
Mówiąc w skrócie: on uważa, że zdrada nie zawsze jest zła i pociąga za sobą złe konsekwencje.
- A jego słowa dosłownie brzmiały: Trzeba napić się wina, żeby wiedzieć, że do tej pory piło się wodę.
No cóż, myślę, że czasami zdarza się i tak, że piło się w małżeństwie wino i nie zdawało z tego sprawy.
A ktoś inny, znacznie mądrzejszy powiedział, że na starość żałuje się tylko tego, czego się nie zrobiło.
Tak czy owak jestem pewna, że tego Ci potrzeba. Nowej kobiety, nowego spojrzenia na siebie, otoczenie, nowego doświadczenia. Nie zachęcam do niszczenia małżeństwa.
Ale już samo to, że siedzisz taki samotny świadczy o tym, że nie masz z kim podzielić się swoimi myślami, że jesteś przeraźliwie samotny. Kochanka nie jest tylko do seksu, czasami daje to, co jest równie potrzebne - zrozumienie, czułość, zainteresowanie I całą masę innych rzeczy, które są potrzebne do tego, żeby być zwyczajnie szczęśliwym i spełnionym.
Trudno to jakoś lapidarnie wytłumaczyć. Wierzę w Twoja inteligencje, więc zrozumiesz.
Boże jak ja nie chciałem w tej chwili zrozumieć  tego co mówiła do mnie Maria. Czułem się parszywie niezręcznie . W całej sytuacji starałem się zachować delikatnie. Tak delikatnie jak tylko to było możliwe bez naruszania mojego status quo.
- Ciekawie opowiadasz - stwierdziłem wymijająco. Bardzo ciekawy problem międzyludzkich relacji. Dodałem też, że świat jest skomplikowany. 

Telefon od kumpla przerwał wynurzenia w które brnąłem i w których tkwiłem już po pachy.
- Tak , oczywiście . Już się zbieram. Tak, będę u Pana do pół godziny.
- Kłaniam się powiedziałem - pomimo sprzeciwom kumpla, który nie zorientował się, że rozmowę tę traktuję jako bardzo wygodny pretekst.
- Marysiu, bardzo Cię przepraszam, ale to życiowa sprawa. Za pół godziny muszę być z drugiej strony miasta. Nie mogę autem chyba wezmę taksówkę.
-Musimy kiedyś skończyć te rozważania nad życiem  - powiedziała na pożegnanie.
Wypadłem z knajpy i gnałem do domu do sił w nogach. Kiedy zamknąłem za sobą drzwi i wyrównałam puls, wykręciłem numer do żony.
- Cześć kochanie. Co robisz? Tak mnie zebrało żeby jeszcze raz zadzwonić do Ciebie przed snem.
 No więc Spij dobrze. Kocham Cię .
W zamieszaniu zapomniałem spytać o numer telefonu do Marii.  To chyba jednak dobrze?
Po dłuższym namyśle postanowiłem jednak nie chować głowy w piasek. Nie odpowiedzieć ? To byłoby odrobinę nieuczciwe. Z braku innych możliwości robię to na blogu. Jest w końcu jakaś szansa, może jednana na tysiąc, może pięć tysięcy, że zerkasz czasem na moje teksty.

Droga Mario
Czy wtedy byłem smutny?
Być może miałem gorszy dzień. Może to ten upał, a zimne piwo jeszcze nie zadziałało?
Nie dyskutuję z racjami które przedstawiłaś . Mają one swoje uzasadnienie. Ja nie jestem pruderyjny. Prawdą jest, że czasem ta trzecia osoba potrafi paradoksalnie scementować, a nie rozwalić to co kruche i zagrożone zawaleniem. Wybory podejmuje się jednak poprzez jakieś cechy własnego charakteru. Ja jestem jakiś taki przestarzały i tradycyjny w poglądach na małżeństwo. Być może życie nie miało okazji zmusić mnie do zmiany poglądów i mam też nadzieję, że tak pozostanie nadal.
Dobiegam trzydziestki w małżeńskim stażu ( obecnie 44 jak u Mickiewicza) i chociaż jak w każdym małżeństwie są lepsze i gorsze chwile trwa ono dalej. pokusiłbym się nawet na określenie bardziej barwne niż "trwa". Nie jest chyba tak źle jeżeli potrafię jeszcze napisać dla żony wiersz, a nawet kilka wierszy. Potrafię powiedzieć głośno - Kocham Cię, jak dawniej, jak szczeniak. Hołduję uczciwości międzyludzkiej i tak już chyba zostanie. Jestem z gatunku tego samego co łabędzie które po stracie nie szukają nowego partnera.
Co do samotności. Któż z nas nie jest samotny w ten czy w inny sposób . Z pewnymi rzeczami i sprawami pozostajemy sami sobie. To taki odprysk cywilizacyjny.
I jeszcze jedno na podsumowanie. Kiedy z okazji mojej 50 -tki rodzina wydała mi młodzieńcze wiersze i zorganizowała wieczór autorski, miałem okazję wpisywać różne dedykacje swoim znajomym. Po roku żona stwierdziła: wszystkim wpisałeś dedykacji tylko ja nie mam żadnej. Powiedziałem jej wtedy: - Innym dedykowałem książkę, Tobie dedykuję całe swoje życie.
To prawda bez względu na to ja zabrzmi patetycznie.
Dziękuję za rozmowę i próbę znalezienia lekarstwa .
Różnimy się jednak w diagnozie.
Antoni

Marię znałem całe lata,  Asmodeusza nie.

Jeśli jak ja przybrał pseudonim z tego samego powodu co ja, to daje mi to do myślenia. 

W demonologii żydowskiej  Asmodeusz to zły duch, który sieje niezgodę między mężczyzną a kobietą.

To by było jakieś wytłumaczenie. Przypadek? Nie sądzę. 

I na koniec zdanie w kwestii romansu. 

Nie jest on mi obcy, ani nie postrzegam go negatywnie. Kwestią jest  tylko znaczenia słowa.

Ten poniżej wydaje mi się jednym z lepszych i jestem jego fanem:

Sentymenty i resentymenty, a więc dość tego dobrego

 Całkiem niedawno, bo w poprzednim poście opisałem swoją wycieczkę motocyklową w świąteczny czwartek czyli Boże Ciało.
Wspominałem wtedy że przed ostatnimi 500 metrami zostałem zatrzymany przez sterujących ruchem Strażaków OSP. Trzeba było dać pierwszeństwo procesji.
Po świątecznej wizycie, tak w poniedziałek miała miejsce taka oto wymiana SMS-ó z moim kumplem z ogólniaka, którego jak pamiętacie odwiedzałem po raz pierwszy na nowym miejscu.

 
                                                                

Pewnie niezbyt wylewnie dziękowałem za przyjęcie skoro kolega postanowił powrócić do tematu.

Przyznacie, że z poczuciem humoru

Chipsy swoją nadaktywnością spowodowały, że już o tym wypadzie prawie zapomniałem.

Kiedy piszę te słowa  dotarła do mnie wiadomość, że Ciotka wychodzi jutro ze szpitala.

Czka mnie więc złożony z dwóch połówek dzień i cała noc z soboty na niedzielę.

Zdążyłem jeszcze dzisiaj z samego rana zaliczyć weterynarkę  która zrobiła psu zastrzyk. Potem dziewczę próbowało mi wytknąć niestaranność w obsłudze psa chociaż na samym wstępie wizyty wyjaśniłem  sytuację psa.

- Szanowna Pani - zacząłem - przygarnąłem psa  na kilka dni, aby nie trafił do schroniska. Wykąpałem i nakarmiłem. Pani pozwoli, że nie będę się wstydził za niedociągnięcia które  mi  Pani tutaj wylicza.

Wet spuściła z tonu i reszta wizyty przebiegła w dobrej atmosferze.

Potem pojechałem  do domu wspomnianej Ciotki,  by stwierdzić obecność kota.

Nie udało mi się przez kilka dni  tego drania zobaczyć ani razu. Micha wyglądała na nieruszoną, wodę trudno określić, a w kuwecie były stare ślady obecności. Sprzątnąłem kuwetę  i nasypałem świeżego żwirku. Wczoraj nie było żadnych zmian, a dzisiaj gdy tylko wszedłem do domu, zauważyłem efekty kociej przemiany materii na połyskującym żwirku. Jeszcze nigdy tak się nie ucieszyłem na widok kociego gówna. Druga kuweta w innym pomieszczeniu  też używana. Okazało się, że kot esteta jednej używa do jedynki, a drugiej tylko do dwójki. Niby logiczne, ale porzućmy ją bowiem  kota w dalszym ciągu nie udało mi się namierzyć.

Kamień  jednak spadł mi z serca. Inaczej zamiast wdzięczności ( której naprawdę nie oczekuję) byłyby fochy i pretensje bez względu na to czy byłbym winny czy nie. Ja w sprawie kota czuję się całkowicie niewinny i pewien tego że nie wypuściłem sierściucha z domu.

Jak już wspomniałem w sobotę pojawiło się światełko w tunelu Ciotkę wypisują do domu. Wychodzi w niedzielę. W niedzielę zaś  okazało się, że wypis został odwołany. Światełko w tunelu okazało się światłami lokomotywy. Nie możesz umrzeć zdrowy.

A że klątwy stale się modyfikują  to z braku niskiej kobiety, trafił mi się duży pies. On równie skutecznie wyprowadza mnie z równowagi. 

- Ale czy daleko jeszcze ? - pytam jak osioł ze Shreka. 

I w tej ciszy tak ucho wytężam ciekawie

że słyszałbym głos z Liwy 

Niestety  nikt nie woła. 

Zamiast ciotki pojawiły się starsze dzieci po swojego psa. Nagle zrobiło cicho i spokojnie.

Jak w tym opowiadaniu o małym mieszkaniu i kozie. Wystarczyło pozbyć się kozy by poczuć ulgę.

Labrador który poczuł, że nie jest już ograniczony ścianami pokoju zwyczajnie nabrał manier.

Przywiązanie do mnie nadal mu jednak pozostało i leży zawsze w jak najbliższej odległości ode mnie.

Bez względu na to czy jem czy może szlifuję lub spawam. 

Nowy tydzień przyniósł rozwiązanie wielu spraw. 

Ciotka we wtorek opuściła szpital i dotarła do domu za moim pośrednictwem. Kot objawił jej się po jednodniowym bojkocie. Teraz jego obecności w domu jestem absolutnie pewien.

Psa odstawiłem w środę po wizycie u weterynarza i zabiegach z tym związanych.  Pies wrócił  zadbany i zbadany. 

I tylko  atmosferę psuł fakt, że już u siebie w domu cały czas wodził za mną wzrokiem, zupełnie ignorując ciotkę. 

Wywołało to u niej przynajmniej uczucie  zazdrości.

Widać z tego, że pies potrzebował męskiej ręki i jednoznacznych sygnałów. 

Pies który z natury swej jest zwierzęciem stadnym, źle czuje się z tym, że gdy opiekun którego traktuje jak przywódcę stada daje mu wolną łapę.  

Ciotka próbowała, ale odmówiłem i nie wziąłem pieniędzy za opiekę nad psem z wyjątkiem uzgodnionych wydatków na weterynarza. 

Czułem się z tym bardzo dobrze.

A dom nasz  jaki teraz cichy i  duży. A suka szanująca ustalenia jaka dobrze ułożona, aż chce się żyć pomimo tego że termometr wskazywał 32 stopnie na plusie. Jutro ma być cztery stopnie więcej. Zdychające hortensje chciały powiedzieć - to nie jest temperatura do życia.! 

Za to pomidory zdawały się krzyknąć chórem

 - A dlaczego nie?