Przybiłem żółwika z Nigelem Kennedym

Nadszedł ten wyczekiwany dzień. Ostatni dzień sierpnia, dzień Koncertu w hołdzie Jimiemu Hendrixowi. Ale to miało być dopiero wieczorem.
Spodziewanie i niespodziewanie zarazem zostałem zaproszenie na oddział chirurgiczny pewnego szpitala, gdzie miałem mieć planowany zabieg chirurgiczny. Jak to zwykle u mnie, dobre wiadomości mieszają się z jeszcze lepszymi.
Wstałem więc o godzinie 5.00 rano by na 7.00 dotrzeć do szpitala na planowany zabieg. Nie jest celem tego wpisu wyzłośliwiać się na służbę zdrowia, szczególnie, że ta znalazła czas i pieniądze żeby się mną zająć.
Pewnym rozczarowaniem było to, że zabieg który wydawał mi się prosty skutkował prawie trzydziestoma szwami wewnątrz dłoni.
Do tego ubrano mnie w to śmieszne wdzianko rodem z amerykańskich komedii i wożono wózkami po szpitalu, nie zważając na mój sprzeciw, że przecież operowaną mam mieć rękę. Za wszystkim zaś stoją przepisy

Wszystko poszło na tyle sprawnie, że już o 15.00 mogłem opuścić szpital.

Rzucając się na niezdrowe jedzenie, bo przecież od świtu byłem na czczo, udałem się w drogę do domu. Croissanty z czekoladą zamuliły mnie na dobre. 

Dotarłem do domu, powitany przez sukę która uważnie i dokładnie obwąchała mój opatrunek.

Na miejscu zmieniłem tylko ubranie, sprawdziłem czy opatrunek za bardzo nie przecieka i z pomocą starszego syna który był sponsorem tego wieczoru, udaliśmy się w czwórkę do sali Auditorium Maximum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Budynek, laureat konkursu na budynki bez barier z 2007r. rzeczywiście taki był, a więc bez trudu zajęliśmy miejsca w pierwszym rzędzie, tuż przed sceną.
Troszkę z boku, ale centralne miejsca są zdecydowanie droższe. Lokalizacja miała jednak swoje plusy ponieważ sam Nigel Kennedy wychodząc na scenę podszedł do nas i z całą familią przybił żółwika.
Poczułem się wyróżniony
Kennedy znany jest z rewelacyjnego kontaktu z publicznością i nie ma w nim za grosz zachowania typowego dla celebryty.
Zaraz też pojawił się Mike Strern. Mike Stern to (pewnie już wspominałem) amerykański gitarzysta jazzowy. Prezentuje styl muzyczny fusion, czyli jazz z elementami charakterystycznymi dla muzyki rockowej. Jego idolami w młodości byli Jimi Hendrix i Eric Clapton.  
Dodatkowo w koncercie uczestniczyła żona Sterna Magdalena Thora która jest gitarzystka i wokalistką jazzową Z tego co dobrze zrozumiałem,  kiedyś tam w latach dziewięćdziesiątych, współpracowała ponoć z Urszulą Dudziak. Byli jeszcze i inni członkowie zespołu ale najbardziej rzucała się w oczy wiolonczelistka do której Kennedy podchodził z dużą sympatią, publiczność zresztą też.
Koncert który rozpoczął się prawie dokładnie o 20.00 trwał do godziny 23.00 z jedną mała przerwą w trakcie. Kennedy dwoił się i troił na scenie i widać było, że muzyka sprawia mu autentyczna frajdę. Trochę obawiałem się tego koncertu znając twórczość Hendrixa.  Ostre rockowe brzmienia w wykonaniu skrzypiec, wiolonczeli i gitar mogły być przytłaczające. Moje obawy były jednak bezpodstawne. Oprócz Hendrixa na którego zwlokło się wielu emerytowanych fanów wykonywano też klasykę jazzową, stąd nie dziwił widok uczestniczących w koncercie ludzi młodych a nawet bardzo młodych. Z jedną taką na temat końca wakacji i swobody rozmawiał z estrady Nigel. był więc Hendrix, były utwory Komedy, a także klasyka muzyki poważnej. Wtedy to do głosu  dochodziły    fantastyczne, nastrojowe duety skrzypiec i wiolonczeli, by za chwile dołożyć na maksa do pieca tak, że aż cała aula drżała w posadach. Każdy znalazł więc coś dla siebie, a trzy bisy świadczą chyba o szacunku artystów do publiczności. 

Pamiętam kiedyś koncert pewnego saksofonisty jazowego w Muzycznej Owczarni w Białej Wodzie. Po jednym bisie zakończył on koncert, zasłaniając się związkami zawodowymi.

Okazało się, że ze względu na operowaną rękę nie mogę w pełni wyrazić wdzięczności artystom o czym boleśnie przekonałem się po pierwszym uderzeniu dłoni. 

Na sam koniec, Kennedy żegnał się z uczestnikami  trącając żółwika bez opamiętania. Starszy wyczuł chwilę i zrobił w tym momencie zdjęcie mojej żonie, a swojej matce. 

W środku tygodnia wróciliśmy do domu o północy.
Miałem długi dzień pełen wydarzeń, chociaż i naczekałem się sporo, a jak mówi bohater reklamy pewnej kiełbasy długo dojrzewającej - czekanie jest najtrudniejsze.
Dzisiaj zaś od rana zmiana opatrunku i do pracy. Chyba jest we mnie coś z cyborga
Coś tam pstryknąłem, coś tam nagrałem. Nastawiłem się wspaniały wieczór i taki był


Scenografia która nam się spodobała

Nigel  Kennedy który największą wagę przykłada zawsze do muzyki

Troszkę łagodnej klasyki dla odmiany. Jednak ze swoją elektryczną wiolonczelą ta delikatna artystka potrafiła dołożyć do pieca.

I to by było na tyle, a gdyby komuś było mało to profesjonalne zdjęcia znajdzie na Facebooku -  Summer jazz Festiwal zapraszam 

 Summer Jazz Festiwal