Więc chodź pomaluj mój świat

Wiec chodź, pomaluj mój świat na żółto i na niebiesko. Nie, nie, nie na te kolory. Szanowna Małżonka od dawna miała już pomysł jakie mają być kolory mojego świata. Ponieważ jak to mówił Duńczyk z Vabanku - "Z wiekiem spada zapotrzebowanie na zysk, a rośnie popyt na święty spokój", mniejsza jest też ilość rzeczy o które jestem gotów kruszyć kopię z moją żoną. Tym razem też pozwoliłem, aby to ona otoczyła mnie kolorami. Otóż jak się okazało, najlepsze dla mnie są wariacje barw nazwane dla niepoznaki: Szlachetny kryształ i Cotton Candy gdzie pod tym tajemniczym angielskim wyrażeniem mieści się nasza pospolita wata cukrowa. Kiedyś miałem pokój w odcieniu zieleni, bo od dziecka wmawiano mi, że ten kolor uspokaja. Małżonka przełknęła zieleń, ale zdecydowała o odcieniu i tak weszły na ścianę "Pędy piwonii"
W pokoju po moim Młodszym który aktualnie zajmuję, miałem na ścianie rockowy " Surowy cement" teraz zastąpił go "Szlachetny kryształ", a ja już wiem jak czuł się Nergal kiedy w prezencie od Dody otrzymywał różowe upominki.
Miłość wymaga ofiar, pomyślał pewnie pozując do zdjęć z różową walizką. Nie jestem pewien czy rzeczywiście tak pomyślał. Pewne jest tylko to, że oglądając ściany w moim pokoju taka myśl przemknęła mi przez głowę.
  Jak to już kiedyś napisałem, prawdziwy mężczyzna rozróżnia tylko trzy kolory, są to:
Zaje*isty, ch*jowy, peda*ski.
Pracowałem jednak nad sobą przez lata i wiem też jak wygląda kolor ecru. Lubię czasem zadziwić tą wiedzą własną i pamiętam, że temu faktowi poświęciłem cały post na tych łamach.
Przez całe lata malowałem sam nasze małe, a później większe mieszkanie. Z czasem jednak coraz trudniej łazić po drabinie i odcinać kolory. Zwłaszcza, że nie miałem pomysłu jak to zrobić w skosach nad schodami. Wysokość i brak możliwości bezpiecznego rozłożenia drabiny przerażały mnie. Chciał nie chciał, zaprosiłem do domu malarzy.
Pojawiali się przez tydzień w naszym domu, raz w trójkę, raz znów w dwójkę. Z owej trójki, dwóch było motocyklistami co przełamało te przysłowiowe pierwsze lody i jakoś poszło.
W jeden weekend demontowałem elementy ze ścian i lampy z sufitów i przesuwałem meble nabrzmiałe wspomnieniami lat minionych. Potem dzielnie znosiłem przeprowadzkę do innego pokoju. W następny piątek i sobotę sprzątałem na górze, a w niedzielę demontowałem lampy, obrazy i przesuwałem meble do malowania wynosząc rzeczy na górę. Musiałem tak przygotować kanały komunikacji by przejechała nimi małżonka na wózku. To już było wyzwanie.
Wyłączona z użytku kuchnia rzuciła mnie w objęcia fast foodów. I tak
W poniedziałek - Pizza w "włoskiej" knajpy.
We wtorek - Burger i sałatki ze swojskiej "Pizzerii pod lasem"
a w środę - Zestaw Mc Donalds.
W czwartek dla odmiany dojadaliśmy resztki z Maca, ponieważ zbyt odważnie oceniłem nasze możliwości dzień wcześniej.
W kwestii tak zwanego szybkiego jedzenia odrobiliśmy zaległości z kilku lat i na te kilka lat do przodu mamy chyba spokój. No chyba, że żona wymyśli wymianę mebli w kuchni.... Boże! Ona już o tym wspominała. W tym planowania żona jest zawsze trzy kroki przede mną.

Kolejny już weekend poświęciliśmy na porządkowanie dołu, mycie, montowanie układanie. Ostatnim etapem jest pozbycie się wielu niepotrzebnych rzeczy, odkładanych po kątach, bo przecież jeszcze się przydadzą. Zadziwiające jak potem hurtem pozbywamy się tych złogów. Najlepiej czynić to szybkim i zdecydowanym ruchem, tuż przez terminem wywozu śmieci. Wtedy już nie ma powrotu do wora, aby coś z niego wyciągnąć.
Wyrzucam więc te rzeczy, będąc jednak przekonany, że nie miną dwa miesiące, a mnie ta wyrzucona właśnie rzecz mogła by się bardzo przydać.
Ot takie złośliwości martwych przedmiotów.

                                                                                                                              foto : dekoratorium.pl