Rowerowo jak cholera

 Czytelnikom tego bloga znana jest miłość piszącego do motocykli. Przeżycia z wyjazdów opisywane były tu z taką emocją jakby celem życia była właśnie ta jazda na motocyklu. Tak chyba jest, bo widziałem wielu gości na zlotach którzy dumnie nosili napis na koszulce - "Born to ride" czyli urodzony do jazdy. Jazdy na dwóch kółkach oczywiście. Ile w tym jest prawdy a ile zwykłej kokieterii to już całkiem inna sprawa, fakt faktem że motocykl albo się kocha albo nienawidzi. Niestety niektórzy tak zwani motocykliści dają do tej nienawiści całkiem sporo powodów.
Wracając zaś do mnie.
Od kiedy więc wsiadłem na motocykl i po drodze zrobiłem prawo jazdy kategorii A, motocykl stał się narzędziem do wypoczynku, relaksu, a nawet swego rodzaju metodą na odstresowanie. Jego poprzednik, rower zaczął kurzyć się po kątach i tracić po każdym kolejnym wypożyczaniu go znajomym odrobinę na urodzie. Potem świeżość, a na koniec niektóre funkcje niezbędne dla roweru jako takiego.
W zeszłym roku podjąłem decyzję by przywrócić mu wszystkie jego fabryczne funkcje życiowe.
Zrobię remont. Z takim postanowieniem wszedłem do garażu. Zacząłem od zdjęcia łańcucha co nie poszło mi zgodnie z planem do tego stopnia, że w przypływie emocji przeciąłem kątówką jedno ogniwo. łańcuch wsadziłem do pojemnika i całość zalałem naftą. Ból porażki spowodował, że rower pozbawiony łańcucha i pedałów wyglądał jeszcze żałośniej niż przez samym początkiem remontu. Stan zanurzenia łańcucha w nafcie trwał dokładnie rok i kiedy przemogłem niechęć do tej roboty, wyszorowałem w końcu ogniwa i spiąłem spinką. Zaraz potem przypomniałem sobie boleśnie jak wyglądają łożyska w kołach. Kiedy rozkręciłem piastę, wysypały mi się malutkie kulki, wpadając pod regały i pomiędzy płytki chodnikowe. W motocyklu łożyska są zabudowane i nie powodują takich niespodzianek. W rowerze jest nieco inaczej o czym sobie natychmiast przypomniałem. Zamówiłem nowe kulki poprzez Allegro i czekałem.
Czekanie jest najtrudniejsze. W trakcie oczekiwania na przesyłkę wyczyściłem wszystkie zębatki i pracujące elementy przerzutek. W porywie dokupiłem elementy ścierne do hamulców czyli klocki hamulcowe i powoli zacząłem składać rower do kupy. To całkiem ładny góral którego kupiłem jakieś 25 lat temu. Wytwarzany jeszcze bez przedniego amortyzatora, ale za to z 21 przełożeniami marki Shimano. Nie wiedziałem czy będę używał często tej metody przemieszczania się, a więc nie wymieniłem opon i dętek. Te już są od dawna pełnoletnie ale zaryzykuję, mogą być na początek. Po zamontowaniu łańcucha i stwierdzeniu z zaskoczeniem, że przerzutki działają bez zarzutu, wymieniłem baterie w przedniej i tylnej lampie rowerowej. Czekał ten rower na swoją premierę kilka tygodni, bowiem nie tak łatwo jest zmusić organizm do wysiłku, kiedy pod ręką są inne mniej wymagające wysiłku pojazdy.
A dlaczego to zebrałem się do naprawy starego roweru?
Odpowiedź na pytanie jest bardzo prosta.
W związku ze wzrostem popularności rekreacyjnej jazdy rowerem i funkcjonowania ( nadal jeszcze) budżetów obywatelskich, w Krakowie i okolicach zbudowano cała masę ścieżek rowerowych. Kiedy więc zauważyłem, że wałem wiślanym obok mnie biegnie taka asfaltowa ścieżka, powiedziałem do żóny

- Zrobię ten cholerny rower choćby po to tylko, aby przejechać te parę kilometrów. Wstyd mi, że przyjeżdżają tu ludzi z daleka, a ja mając coś takiego pod nosem nic nie robię.

Okazja nadarzyła się w związku z długim czerwcowym weekendem.
Złe prognozy meteorologiczne zachęcały do motocyklowych eskapad. Czekałem tak w czwartek, piątek i sobotę, ale nie spadła nawet kropla z zapowiadanego deszczu. Informację z najbliższych 50 km były takie, że jednak leje. W niedzielę podjąłem decyzję - jadę rowerem aby całkiem nie zwariować.
Pierwsze spostrzeżenie jest takie, że kierownica roweru jest dużo lżejsza od motocyklowej. Tamtą mogłem śmiało ciągną do siebie by przysunąć się na siedzeniu do przodu. W rowerze podrywało podrywało mi przednie koło do góry.
Kiedy już zrozumiałem, albo przypomniałem sobie pewne uwarunkowania jazdy było coraz lepiej. Za chwilę jednak zaczęły mnie boleć mięśnie nóg. Może od razu chciałem za dużo i za szybko. Zwolniłem więc do poziomu jazdy rekreacyjnej, takiej jaką poruszała się większość rowerzystów na trasie. Co ciekawe, ból nóg ustąpił, a ja mogłem skupić się na otoczeniu. Jadąc motocyklem nie można zbyt długo gapić się na boki. Zasada jest tu prosta - jedziesz tam gdzie patrzysz. Niby w rowerze obowiązuje ta sama zasada, ale rower jedzie wolniej i jest nieporównywalnie lżejszy.
Jechałem więc, zachwycałem się widokami zakoli Wisły i mówiłem z radością.

- Dzięki ci Boże, że pozwoliłeś mi zamieszkać w tak pięknej okolicy - i powiem szczerze, że nie było to jakieś wazeliniarstwo.

Kiedy dojechałem do mostu w Niepołomicach okazało się, że ścieżka rowerowa ciągnie się dalej, a na drogowskazie zobaczyłem i Szczurową i Szczucin. Nie podejrzewam siebie o taką eskapadę na rowerze, ale w tamtej chwili uśmiechnąłem się z satysfakcją. Kiedy zaś wróciłem do domu, nie wykazywałem zmęczenia, a puls utrzymywał się w jakiejś rozsądnej normie.

- Będę to robił częściej - powiedziałem do żony.

Może jak wzmocnię na rowerze nogi to wrócę po 14 latach na narty? - kreśliłem w myślach scenariusze. W tym roku nie dałem się namówić na stok mając na uwadze właśnie moje słabe nogi.
Byle tylko konsekwencji wystarczyło.
Kiedyś w czasach przed motocyklem często jeździłem do pracy rowerem. Co prawda miałem wtedy w robocie warunki na prysznic i przebranie się przed pracą. Teraz tego nie mam, ale gdybym tak spróbował pokonać ten dystans powiedzmy w sobotę, wiedziałbym czy powrót do roweru jako transportu codziennego jest możliwy. Zobaczę jak dam sobie radę z górkami których w okolicach Wieliczki nie brakuje.
Póki co żyję wspomnieniami z niedzieli, zadziwiając opowieścią brać motocyklową