Nowy chwilowy tytuł

Czy ja już wspominałem, że za moją żoną nie nadąży?

Kto nie nadąży?

Nikt nie nadąży.

W markecie śledzę jej ścieżki po zapachu palnej gumy z opon jej wózka. Na zakrętach słychać tylko pisk.

Najbardziej obfotografowana na weselu osoba, zaraz po młodej parze, nie zwolniła tempa nawet wtedy gdy można o niej mówić - teściowa.

Ledwie trzy dni cieszyłem się nowym tytułem, przypinając go w myślach z przodu, lub z tyłu swojego nazwiska.

- Może by tak Antoś trochę ustatkować się – pomyślałem - W końcu masz być wzorem.

Ale z tej powagi niewiele wyszło, ponieważ dokładnie od wczoraj, za sprawą żony używam innego tytułu

Słomiany wdowiec.

A przecież wiadomo:

Słomiany wdowiec - ileż wdzięku ma ten stan.

Słomiany wdowiec - o, to wesolutki pan.

gdy żona gdzieś we świecie proszę, w to mi graj na słomie ..

No i tak dalej. Może do tej słomy nie powinienem dochodzić, bo przecież Żona podczytuje ten mój blog i jak każda kobieta może się okazać alergikiem.

A więc mówiąc krótko - po raz drugi w ostatnim tygodniu stało się.

Jeszcze w trakcie podróży do Polski na naszą rodzinną uroczystość, padło hasło

– Drogą powrotną zabieramy Cię ze sobą. Pakuj się.

Żonie natychmiast wyrosły skrzydła. Takie jak na hełmie Asterixa. Pomiędzy przymiarką a make -upem, zamówiła bilety lotnicze. Tak się szczęśliwie złożyło, że na ten sam lot.

I poleciała.

Wieczorem dostałem dwa SMS-y z ziemi Galów. Pierwszy z Paryża, a drugi już z samego południa Francji.

Oczywiście, odbyło się to wszystko za moim przyzwoleniem, albo żeby zabrzmiało elegancko - na mocy wspólnej decyzji.

Pamiętam przecież jak w zeszłym roku wróciła z tego pobytu, pełna wiary i nadziei, optymizmu i energii, którą trudno okiełznać do dzisiaj.

Jeżeli łany lawendy powodują, że ładuje te swoje biologiczne akumulatory, to proszę bardzo.

Namiastka w postaci lawendowego krzaczka stoi na balkonie, ale to tylko ersatz.

Kiedy wychodziłem wczoraj z domu, pożegnałem się z nią na dwa sposoby:

Pierwszy w którym już tęsknie i nie wiem jak sobie z tym poradzę.

Drugi gdzie zapewniłem, że dany sobie doskonale radę.

- Wybierz tę formą która Cię bardziej przekonuje, z którą czujesz się lepiej.

Swoja drogą muszę stwierdzić, że na swojej drodze żona moja spotkała wielu porządnych i przyzwoitych ludzi. A poprzez jej szczęście i ja mam z nimi do czynienia.

Naszych szlachetnych Francuzów znamy już ponad dwadzieścia lat, a relacje między nami są lepsze niż w standardzie rodzinnym.

Remontując swój dom, dopasowali go dla niepełnosprawnych.

- Aby Maria czuła się dobrze - stwierdził Eric.

Czy coś trzeba jeszcze dodawać?

SMS-y zachowałem.

Lubie w trakcie tych samotnych, letnich wieczorów, spoglądać na ekran i wywoływać zdarzenia z pamięci.

A póki co organizujemy męską bazę. Na wniosek Młodego zaopatrzyliśmy się w odpowiednią ilość zupek chińskich. Warzywa będę kupował na bieżąco.

Chociaż z drugiej strony, pewnie nie potrafię już żyć bez pieczenia chleba, formowania pizzy, czy gotowaniu ryżu po chińsku.

Najgorzej idzie mi z prasowaniem. Nie dlatego, że nie umiem. Dlatego, że nie lubię. Prasowanie w przeciwieństwie do tańca idzie mi całkiem przyzwoicie. Nie robię podwójnych kantów na spodniach i potrafię wyprasować kołnierzyk. Wiem też, że niektóre ubrania prasuje się z lewej strony.

Ale w piątkowy wieczór z kieliszkiem wina w dłoni, mogę pokusić się o prasowanie firanek, co jest prawdziwą sztuką sztuk.

Tylko po co prasować firanki, gdy nie ma kobiety w domu​​?

Tylko kobieta potrafi docenić wzór splot i przede wszystkim biel.

Dla mnie firanka to powód do nerwic, zwłaszcza gdy zakładki nie są równo rozłożone.

Na reszcie się nie znam.