Pizza neapolitańska

Umieściłem translator na swoim blogu. Zaraz na górze po prawej stronie. Wystarczy tylko wybrać odpowiedni język z listy i już wiem jak brzmi po czesku tytuł ostatniego posta. Nie o braciach Czechach myślałem jednak w tej chwili, chociaż może i myślałem. Brat zadzwonił do mnie przedwczoraj wieczorem z nowin, że wyjeżdża do Czech. A ja mu na to jak w starym dowcipie, że trzech to przyjdzie do mnie, na piwo. Wacek, Michał i Andrzej. Ale mojemu bratu Czechofilowi nie do końca śmieszny wydał się ten dowcip. Sprowokowałem go jednak do tego, że sprecyzował – jadę na Morawy. To już inna gadka. Tak mówiłbym o piwie, a na Morawach mówi się o winie. I na takie morawskie wytrawne liczę po jego powrocie. Oczywiście pite z przyjemnością i w towarzystwie.

Wracając zaś do translatora. Bardziej myślałem o moich Francuzach. Kochana żona podzieliła się adresem mojego bloga i od tego czasu na wykazie odbiorców widnieje jak byk, trójkolorowa barwa Franków.

Informuję tu przy okazji DB (Deuxième Bureau), czyli wywiad wojskowy właściwy dla aktualnego  miejsca pobytu mojej żony, że  wyżej wymieniona chętnie dzieli się posiadanymi informacjami  na tematy rodzinne,  co ma genetycznie zakodowane po swojej matce, a więc i żona i moja szanowna teściowa na szpiegów się nie nadają. Teściowa ostatnim razem była we Francji jeszcze za Prezydentury Generała Charlesa  de Gaullea, a więc nie ma problemu. Poza tym  cóż by miało z moją żoną  robić DB skoro jesteśmy sojusznikami i to od lat.

Będzie jej lżej gdy translator wykona za nią pracę - pomyślałem - Oni zaś ubawią się po pachy, ponieważ  każde tłumaczenie wykonane przez elektronicznego tłumacza on-line ociera się o groteskę.

Szybko też wysmarowałem króciutki mail z informacją. Zakończyłem tradycyjnym już dla nas rodzinnym powiedzonkiem:

- Zobacz i napisz co.

Kto oglądał „jeszcze dalej niż północ „ wie o co chodzi. Kto nie widział temu film serdecznie polecam.  

Na koniec oczywiście - całuję i tak dalej.   

Minęło kilka godzin  i kopertka w dolnym rogu monitora, sygnalizująca przychodzącą pocztę mrugała energicznie.

 - Kochanie  nie chciałbyś zobaczyć tego tłumaczenia. Jest to tłumaczone przez translator i najbardziej podoba mi się fragment jak sąsiad zazdrości ładnej fabryki - zdziwko zaś jest nieprzetłumaczalne.
Jakbym tego rano nie przetłumaczyła Clear tego tekstu, to chyba bym sama po francusku nie za bardzo zrozumiała.

Oczywiście żona pisze na francuskiej klawiaturze, ponoć QZERTY i szuka liter na klawiszach, poza tym pisze bez ą, ę, ś, ć, ł, a więc jest tak jakby sepleniła pisząc.

Coś mnie dzisiaj wszystko i cieszy i śmieszy. Jak widać niewiele potrzeba mi do szczęścia.

Taki translator  tłumaczy jak umie ale bez złych intencji. Ludzie są gorsi.

Kiedy byliśmy dziećmi, nauczyliśmy małego Amerykanina który wizytował swoją babcie tam gdzie i ja wizytowałem swoją, pewnego zwrotu grzecznościowego.

I on w trakcie niedzielnego obiadu wypalił przy wszystkich – pocałuj się w dupę.

Babcia oczywiście nie spełniła prośby małego Johna. W dupę to dostał najpierw on, a potem my. I już z pierwszym przyłożeniem pasa do pośladków, przestało mi się to zupełnie śmieszyć. Nie będę kłamał, że nie.  Swoje się zebrało. Ale jak to napisał młody i gniewny poeta - No i dobrze no i w porządku tak wyrasta się na człowieka.

A teraz to nie można w dupę dać, nawet jak młody siedzi z nogami na ławie i skręca zioło. Bo po pierwsze to on zadzwoni na specjalną linię przeciw przemocy domowej i okaże się, że najbliższe pół roku spędzi człowiek na wizytach u psychologa. Na nich okaże się, że to pociąganie skręconej Marychy, to takie odreagowanie za stres z dzieciństwa. Bo kiedyś dawno temu próbowaliśmy szczeniaka na siłę nauczyć kilku podstawowych liter. Stres zaś obudził się i rozwinął po piętnastu latach. Dzięki Bogu nie piszę tego zdania na podstawie własnych doświadczeń.

I w tym wesołym nastroju popartym własnoręcznie upieczoną pizzą zakończyłem dzień. Pizza była neapolitańska. Skąd taka nazwa?

Otóż w Neapolu bardzo często strajkują służby oczyszczania miasta i sterty śmieci tygodniami walają się na ulicach. Ja przetrząsnąłem swoją lodówkę wybierając kawałki kiełbas skrawki szynki i resztki sera, po które nikt już nie chce sięgnąć. Do tego opróżniony w 3/4 słoik oliwek, połowa papryki czekająca na lepsze jutro i takie tam. Wyłożyłem te kawałki na starty ser i wtedy naszło mnie to skojarzenie z Neapolem. Niby pizza z resztek a jak brzmi? W smaku zaś była fantastyczna. A nazwa wchodzi do rodzinnego słownictwa.

Czterdzieści minut po północy zapiszczał SMS. Otworzyłem oczy i odszukałem okulary. Na ekranie lśniło hasło – włącz skype.

O tej godzinie? - Zdziwiłem się – Powariowali w tej Francji.

Już zbierałem się do odpalenia komputera, ale z pewnością była to zagubiona gdzieś w sieci wiadomość. Przyszła sporo po czasie.

Zamknąłem oczy i chciałem dalej śnić przerwany sen, ale za diabła nie mogłem sobie przypomnieć o czym on był. Tak teraz będzie – powtórzyłem do siebie po raz kolejny.

W piątek muszę zrobić jakieś zakupy, ponieważ ta pizza neapolitańska obnażyła mizerię panująca w tym najchłodniejszym miejscu w domu.

Puste lub prawie puste opakowania tworzyły poczucie obfitości. Teraz z lodówki wieje chłodem, surowym ascetycznym chłodem. Tak sobie wyobrażam Arktykę.