Modnie czy swobodnie?

Zawsze miałem inaczej ustawione priorytety. Początkowo w tym przestawianiu mieli swój udział starzy, a potem to już poszło. Pamiętam przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Zapanowała moda na kanadyjki. Wygodne ortalionowe kurtki ze ściągaczami przy rękawach i zamiast kołnierzyka. Z przodu zasuwana na suwak. Nie można było bez takiej kanadyjki uczestniczyć w młodzieżowych imprezach kulturalnych, a nawet w tych indywidualnych. Dziewczyny znały się na modzie od zawsze.

Potrzebę zmian zauważył i mój ojciec, biorąc mnie na zakupy.

Oczywiście kanadyjki mi nie kupił, ale wróciłem do domu z płaszczem ortalionowym. Zbyt dużym, zbyt szerokim, który dla fasonu należało przewiązać paskiem. Nie było wtedy w zwyczaju sprzeciwiać się rodzicielom, szczególnie wtedy, gdy wydawali na człowieka kasę.

Płaszcz ortalionowy był kiedyś, gdy kupowało się go tylko we Włoszech symbolem elegancji. Potem dla ojca czas jakby się zatrzymał. I nagle zobaczył je na wystawie. Krajowa elegancja za przyzwoite polskie pieniądze.

W płaszczu byłem ze dwa razy. Stanowiąc obiekt kpin kanadyjkarzy, starałem się tłumaczyć w domu, że dla bieżącej pogody płaszcz jest zupełnie nieprzydatny.

Otrzymywałem również praktyczne, a nie modne swetry, spodnie o rozsądnej szerokości nogawki, rozsądne buty i czapkę dla której warto było odmrozić uszy, byle tylko nie wystawić się na żarty rówieśników. Pozostało traktować modę z przymrużeniem oka. Puszczałem je, tłumacząc gdzie tę modę mam.

Fakt, że w niedługim czasie pojawienie się kanadyjce było tak zwanym wieśniactwem, ale mój jesienny płaszcz w jodełkę wcale nie prezentował się lepiej.

Puszczanie perskiego oka weszło mi w krew, z czasem ten dystans wobec mody stał się sposobem na życie.

Z czasem dopracowałem się własnego stylu, który stanowił: T-shirt, jeansy, koniecznie w kolorze indygo i osławiona już w kilku postach amerykańska kurtka wojskowa.

Czasem tylko, szczególnie kiedy modą stało się zatrudnianie w sklepach ochroniarzy, czułem się trochę gorzej. Taki gość ze słuchawką w uchu, usiłował wszelkimi sposobami dojrzeć czy przypadkiem nie wynoszę czegoś w tych przepastnych, militarnych kieszeniach.

Mój styl - to śmieszne określenie. Ot po prostu kwestia priorytetów. Walczę se sobą na widok funkcjonalnej wiertarki, szlifierki kątowej czy chromowanego kompletu kluczy nasadowych. To w czym będę kręcić tymi kluczami ma drugorzędne znaczenie.

Poza tym, na mojej wsi najlepiej sprawdzają się robocze drelichy.

Od czasu do czasu tylko, gdy wybieram się na jakieś ważne spotkanie, przesuwam drzwi od szafy i szukam czegoś czego i tak nie znajdę. Ba wiem o tym przed przesunięciem drzwi. Nie narzekam tylko według damskiej maniery, że nie mam co na siebie włożyć.

O proszę, udało mi się. Zamiast moda użyłem słowa maniera.

Rozumiem, że nie wszędzie można iść w spranych jeansach i T-shircie z nadrukiem.

A ja lubię te z nadrukiem, stanowią 90% moich koszulek.

Może dlatego nie jestem celebrytą? Ze względu na niechęć do podążania za modą.

Modą. A co to w ogóle jest, poza techniką popularyzacji anoreksji?

Kiedy zajrzałem do Wikipedii, w mig zrozumiałem skąd ta niechęć.

Moda – to w potocznym rozumieniu potrzeba naśladowania innych, aby się identyfikować z nimi. Ta psychiczna potrzeba najdobitniej jest widoczna w ubiorze.

Od dawna nie mam potrzeby naśladowania kogoś, tylko po to, aby się z nim identyfikować. W sferze spodni i butów oczywiście.

Jeżeli ktoś chce być ze mną we wspólnym kręgu zaufania, niechaj szanuje moją inność. Tak jak ja szanuję jego. Jeżeli nie to wolna droga.

Być może jest to jeden z powodów dla którego w swoim telefonie mam jeszcze sporo wolnego miejsca.

Może to są te koszty bycia sobą?

Oczywiście wiem, że definicja mody nie zamyka się na obszarpanych spodniach projektu Tomasza Jacykowa, ale obejmuje wszystkie dziedziny sztuki.

I tak, z początkiem lat siedemdziesiątych nie do kupienia był Ulysses, bo modnie było go mieć w domowej biblioteczce.

Z powodu mody na muzykę, dzwonek telefoniczny z melodią Gotie, wywołuje u mnie dreszcze. A lubiłem go nim stał się modny.

Żeby jednak być na bieżąco z modnymi trendami, trzeba bywać na wernisażach, pokazach, otwarciach. Aby bywać trzeba być modnie ubranym, a aby wywołać dyskusję na temat swojego wyglądu nie wystarczy już brak majtek pod prześwitująca suknią.

Współczuję niewolnikom mody. Tak łatwo jest z pozycji hit spaść do pozycji ubraniowy kicz. Szczególnie gdy tak dużo drogowskazów sprzecznych ze sobą.

Całkiem niedawno widziałem dwa podobne zdjęcia Magdy Gesler. Fotki jakich setki, zrobione na jakimś otwarciu.

Praktycznie to te same zdjęcia i dwie skrajnie różne opinie do tego.

A może w tej modzie chodzi o to, żeby mówili. Nie ważne jak ale żeby mówili.

To wychodzi na to, że ja też jestem modny.

Moja żona mówi do mnie w kółko, ten sam tekst.

- Musisz sobie koniecznie kupić coś do ubrania. Nie spędzisz całego życia w T-shircie i jeansach.

- Wychodzi na to, że dwie trzecie mojego życia świetnie mi się to udaje. Poza tym na ślubie syna wystąpiłem w garniturze.

Może nie był modny, ale za to idealnie dopasowany. Sam patrząc na swoje zdjęcia z tej uroczystości, powtarzam:

- Spójrz jak na mnie leży, jak żaden do tej pory.

Humor psuje mi tylko spostrzeżenie, że to być może z powodu tego, że uległem modzie na odchudzanie.

Niech tam. Nie jestem taki ortodoksyjny.