Nuda mi nie grozi

Dziewczyna sprowadziła się do mnie w niedzielę. Akurat próbowałem nawiązać połączenie przez Skypea z moją żoną, kiedy zadzwonił domofon. Wpuściłem ją i powróciłem do prób łączenia. Najpierw pojawił się głos, a później obraz. Rozmyty i niewyraźny jak dwudzieste kopie filmów VHS, kupowanych kiedyś na giełdach. Na nic zdały się nowoczesne technologie, ponieważ syn moich Francuzów otrzymał w prezencie nowy laptop i korzystając z internetu, ściągnął niezbędne oprogramowanie. Wykorzystał w ten sposób cały, miesięczny limit transferu danych. Ja zostałem tylko bez kontaktu z żoną, ale Eric ze swoją firmą też jest bez kontaktu.

Kids – powiedział tylko na podsumowanie - A można było poskoczyć do któregoś ze znajomych z WiFi i dostępem bez limitu.

Można, ale kto by kazał myśleć w kategorii wygody innych?

Skąd ja to znam?

Dziewczyna rozłożyła plecak w pokoju żony, który zajęła.

Uprzedzam pytanie i informuję, że wszystko to się dzieje za zgodą i przyzwoleniem małżonki.

Dziewczyna dopiero co obroniła pracę i pojawiła się jako świeżo upieczony magister. Przez ostatni rok sumiennie i bezinteresownie rehabilitowała moją żonę. To taki uśmiech losu który pojawił się w naszej trudnej sytuacji. Beata została przez nas nieformalnie adoptowana, oczywiście za zgodą jej właściwych rodziców. Często po rehabilitacji zostawała jeszcze chwilę jedząc obiad przy wspólnym, rodzinnym stole.

Wiele razy wspominałem że chciałem mieć córkę. Od kilku tygodni mam synową, a więc jakaś rekompensata jest.

Teraz Beata przyjechała na tygodniowe szkolenie z dziedziny rehabilitacji, a ma zapowiedziane, że na zawsze może ten dom traktować jak swój rodzinny.

Pojawia się wieczorami i grzebie w swoim laptopie do późna. Może jest trochę zestresowana, bo najczęściej miała kontakt z moja żoną. Ale i ja się staram. Wbrew temu co twierdzi mój młodszy syn, nie zawsze jestem upierdliwy.

Przy okazji okazało się, co było wiadomym wcześniej ale jakoś się zapomniało, że brakuje nam jednego klucza do górnego zamka. Zabrałem klucze teściowej, ale widząc żal w jej oczach, czym prędzej odszukałem specjalistyczny punkt dorabiana kluczy tej marki i ze specjalną kartą pojawiłem się tam po pracy.

Udało się i za prawie osiem dych stałem się posiadaczem dwóch sztuk. Mogłem więc oddać klucz teściowej i obserwować jak na jej twarzy znowu pojawia się spokój.

Jak to zwykłe klucze mogą wywołać tyle emocji.

Pozostając w poczuciu wdzięczności za pobyt na wsi i transport do domu, odbierając klucze, teściowa wyprasowała mi wszystkie koszule i podkoszulki. Trochę tego zebrało się za okres dwóch tygodni. Wszystkie wyprane i równo złożone, czekały na żelazko.

Nie, że ja nie umiem prasować. Umiem ale nie lubię. Jeżeli zlecę to treściowej, która deklaruje, że w przeciwieństwie do mnie lubi, zyskuję podwójnie. Mam wyprasowane koszule i zadowoloną teściową. On po prostu lubi być potrzebna.

W ten sposób jej pomoc jest pod kontrolą.

W innym przypadku dobroć i gotowość niesienia pomocy jest przytłaczająca swoim ogromem.

Jak tak teraz patrzę na powyższy tekst,uświadamiam sobie, że otaczają nas ludzie bezinteresowni i chętni do pomocy. Przynajmniej niektórzy. Jak do tego dołożyć Francuzów, to chyba jestem szczęściarzem. Użyję liczby mnogiej – jesteśmy – bo to w dużej mierze sprawa mojej żony.

Zachęcony wcześniejszą pogodą, Młody wylądował na wsi. Niestety temperatura postanowiła odpuścić i dla równowagi nie szczędzi deszczu.

- Ja tak zawsze mam – stwierdził

- Czy ty wiesz ile osób powie to samo?

Sam nie jestem do końca zadowolony z tych ekstremalnych doświadczeń. Po pierwsze w upały odpuściłem rower. Taki facet po pięćdziesiątce, łatwo może zafundować sobie zawał, wspinając się na wały przeciwpowodziowe Wisły. Teraz kiedy nie jest gorąco, leje co chwilę. Muszę poczekać na sprzyjająca atmosferę. A może tylko tak sobie wymyślam problemy?

Tak pomyślałem, kiedy wczoraj wieczorem oglądałem efekty trąb powietrznych na północy Polski.

Że były w całej Polsce?

Na południe ode mnie tylko góry, a tu niepodzielnie rządzi wiatr halny i on nie wpuści do siebie jakiejś trąby na amerykańską modłę. A na północ ode mnie jest już cała reszta Polski.

To się nazywa geografia względna.

Kręgosłup znajomej od pierogów zafundował sobie kolejne strzyknięcie. Tak więc od wczoraj znowu praktykuję za brata zastrzykowego.

Wpadła do mnie, do pracy wczoraj, całkowicie połamana i załamana.

- Zrób mi zastrzyk

Za chwilę, albo w tak zwanym międzyczasie pojawili się też: żona szefa, specjalista od alarmu, klient, a na końcu brygada ochroniarska.

A kiedy już był komplet, pojawiłem się ja, wychodząc ze zużytą strzykawką do głównego pomieszczenia.

Wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem. Cóż było robić? Niespiesznie zgiąłem igłę i wyrzuciłem strzykawkę do kosza.

- Przepraszam bardzo, ale czułem się jakiś taki jakiś zagubiony – powiedziałem puszczając oko.

Za chwilę do pomieszczenia weszła znajoma

- Już mi lepiej. Wpadnę do Ciebie wieczorem na powtórkę.

Gdybyście widzieli te szczęki, które zwisły wszystkim obecnym.

Szefowej i gościowi od alarmów na wysokość biurka. Ochroniarzom na wysokość paralizatorów. I tylko klient powiedział, że chyba pomylił firmy i znikł tak szybko jak się pojawił.

Każda próba tłumaczenia tej sytuacji zdana była na niepowiedzenie. Przecież każdy z nas widzi to co chce widzieć.

Nie podjąłem więc trudu tłumaczenia, ciesząc się z sytuacji w której nikt nie poruszył tematu strzykawki. Ponoć w domu powieszonego nie mówi się o sznurze.

Wszystko jest w porządku. Zastanawiam się tylko, czy z z tego zdarzenia nie urodzi się jakiś dalszy ciąg.

A myślałem, że ten czas bez żony, to będzie okres wielkiej nudy.

Nic z tych rzeczy.