Zazdrość to cywilizacyjny wymysł

Ponoć małżeństwo zabarwione odrobiną zazdrości jest trwałe. Oczywiście chodzi tutaj o zazdrość pozytywną. Bo jak twierdzą obeznani w temacie, czyli portal przystojniak.pl, mamy dwa rodzaje zazdrości: pozytywną, która pomaga i negatywną, która przeszkadza.

Pozytywne uczucie zazdrości niejednokrotnie motywuje nas do zmiany zachowań. Wartości same w sobie nie działają na nas tak samo silnie jak spostrzeżenie, że inni doświadczają ich na co dzień. Wyobrażenie a rzeczywistość to dwie różne sprawy Marzenia na takim konkretnym przypadku stają się wyraźne i konkretne I tu dochodzi do głosu ta pozytywna zazdrość, wyrażona jako pożądanie i tęsknota za określonym dobrami. To popycha nas do działania. Skoro innym się udaje, to i mnie musi się udać. Zazdroszczę im a więc staram się więc osiągnąć to samo.

Ta definicja z motywującą rolą zazdrości jest dla mnie odrobinę naciągania. Może to nie chodzi o rozbudzanie zazdrość, a o budowanie wzorca do działania.

Jeżeli na przykład ktoś ma elegancki samochód. Ja jestem wolny od destrukcyjnej zazdrości i nie przekłułem mu opon w samochodzie lecz postanowiłem mieć taki sam, to nie zazdrość. To efekt słabej wyobraźni. Ja mogę czytać o tym, że nowy model jest jak to się teraz mówi zajebisty, ale dopiero kiedy dotknę karoserii, przyłożę twarz do bocznej szyby i kopnę w koło mogę powiedzieć – o! właśnie taki.

Buduję biznes plan, który punkt po punkcie obalają mi pracownicy banków, do których zgłaszam się po kredyt. I wtedy dopiero budzi się we mnie zazdrość, ta negatywna.

Zazdrość, która szkodzi jak twierdzi przystojniak.pl jest szkodliwą, wręcz niszczącą odmianą zazdrości. To lęk, który wynika z niskiego poczucia własnej wartości i z braku wiary we własne siły. Lęk ten z czasem rosnący powoduje, że pojawia się potrzeba kontrolowania otoczenia. Kontrola zamiast zaufania. Objawy chorobliwej zazdrości kierowane są głównie przeciwko partnerom.

Z tej definicji wynika, że przekłucie opon w tym przykładowym samochodzie sąsiada wynikało z potrzeby kontrolowania go. Rzeczywiście łatwiej mieć sąsiada na oku, gdy jak ja siedzi w tramwaju zadymiając do swojej roboty.

Wynika z tego, że każde nasze działanie motywowane jest przez zazdrość, taką lub inną i nie ma innej możliwości.

Przypomina mi się fragment ze sztuki Moliera - Mieszczanin szlachcicem.

„Bo wszystko drogi panie co nie jest poezją, jest prozą”

Niedzielna prasówka i pewien przeczytany artykuł rzucił snop światła na powyższy problem. To „Seks (nie)małżeński” Tomasz Borejza zamieszczony na Onet.pl.

Sprawa dotyczy 40-tysięcznego ludu Mosuo żyjącego w Chinach, tuż przy granicy z Tybetem.

Oprócz opis panującego tam matriarchatu, autor dużo miejsca poświęcił relacjom damsko-męskim.

Opierają się one na swobodnym wyborze partnerów i - co ważne - niewielkiej liczbie ograniczeń.

Wygląda to tak, że chłopak zakochuje się w dziewczynie albo odwrotnie i zaczyna adorować potencjalną partnerkę. W zamian może liczyć przy odrobinie szczęścia na zaproszenie do domu. Tam zostanie przyjęty w prywatnej sypialni, którą otrzymują wszystkie dorastające dziewczęta. Najpierw po kryjomu, później oficjalnie, po kolacji. Związki tego rodzaju trwają latami i dostarczają satysfakcji obojgu zaangażowanym w nie ludziom.

Ciekawe jest i to, że kobiety Mosuo nie są ograniczone do jednego partnera. Starsze wspominają coś o 40-50 partnerów seksualnych.

Nazywa się to ładnie przychodnim małżeństwem. Obecnie jednak praktykują tzw. seryjną monogamię. Raczej zmieniają partnerów, niż utrzymując wiele seksualnych relacji jednocześnie.

Wychodzi na to, że takim seryjnym monogamistą u nas jest na przykład Michał Wiśniewski.

Z powyższego opisu wynika, że co prawda łatwiej tam o znalezienie się w łóżku niż przy stole oblubienicy, ale gdyby facet miał kiedyś dokonać wyboru albo, albo, z pewnością wybrałby łóżko.

Czyżby więc naukowcom udało się odnaleźć miejsce które można uznać za raj?

Eden istnieje.

W języku Mosuo nie ma słowa oznaczającego "zazdrość". Mężczyźni nie pilnują swoich partnerek, pojęcie zdrady pozostaje czymś nie do końca zrozumiałym.

A więc szalej dusza piekła nie ma? I jak sobie dają z tym radę przywódcy duchowi owego ludu?

Jak to jest możliwe, że pośród tego Tybetańskiego ludu nikt nie zawraca sobie głowy pojęciem słowa zdrada?

Na samym końcu autor wyjaśnia to w kilku słowach.

Jest to możliwe, ponieważ dzieci pozostają z ich matkami, a ojcowie uczestniczą w ich wychowaniu jedynie w ograniczonym stopniu.

Psychologowie ewolucyjni uważają, że oczekiwanie monogamii - zwłaszcza w odniesieniu do kobiet - jest związane z męską obawą przed ponoszeniem kosztów wychowania nieswojego potomstwa.

Przy granicy z Tybetem powstał system, który pozwala zapomnieć o zazdrości, ponieważ takie ryzyko nie istnieje. Koszty wychowania dzieci ponosi rodzina matki.

I znowu my faceci, wyszliśmy w badaniach naukowych na sknery bez serca,które robią co mogą, a nawet wymyślają specjalne uczucia by tylko nie ruszyć portfelem.

Jak bowiem wydawać na serki Danio, czy nowego laptopa dla osobnika nie będącego owocem własnych lędźwi?