Koncert na bagietkę i torebkę od Louisa Vuittona

Wczoraj wieczorem, wyciągnąłem z piekarnika bagietki dla Młodszego. Faszerowane są ziarnami siemienia lnianego, maku, sezamu i słonecznika.

Opracowałem technologię formowania bagietki na ziarnach, dzięki czemu wspaniale wyglądają. Są takie light. Dodatkowo przemyciłem do składu dwadzieścia procent mąki razowej.

Dla siebie upiekłem wielozbożowy z mąki pszennej, razowej z otrębami i żytniej. Ten z poprzedniego poniedziałku skończyłem w ten wtorek. W dalszym ciągu nadawał się do konsumpcji.

Gotowego pieczywa praktycznie nie kupuję, to z marketu jest niejadalne, a bagietki często są odświeżane.

Wiem co jem - mówię krojąc następna kromeczkę. Z drugiej strony trzymam reżim konsumpcyjny, ograniczając dzienne spożycie do jednej maks dwóch kromeczek.

Czekając aż chleb w piekarniku zmieni swój kolor na klasycznie złocisty, kroiłem sałatkę dla Młodego. Micha zieleniny z fetą plus sos vinegret, zabezpieczy jego potrzebę jedzenia i wymóg wagi. W końcu od czasu do czasu pobiera profity ze swego wyglądu.

Oczywiście jak mówił tak robi. Dopycha to od czasu do czasu chińską zupką, ale to bardziej filozofia niż głód.

Ja skończyłem sałatkę z kalarepy i rzodkiewki którą polecała Zgaga. W zestawie z grzanką była jak trzeba.

Nie ma więc strachu. Zresztą nigdy nie było.

Pomiędzy jednym a drugim wsadem do piekarnika, zapiszczała mailowa poczta. Mój Francuz przysłał mi drugie zdjęcie w ciągu tygodnia. Zdjęcie żony.

Na każdym wygląda na zadowoloną z sytuacji i otoczenia.

Fakt ten z resztą potwierdza i sam Eric, dopisując dwa gładkie zdania, że dbają i że nie ma strachu.

I przy tym ogólnikowym stwierdzeniu pozostaje mi trwać.

Zona rozbiegana między jednym a drugim spotkaniem ze znajomymi, a i rozmowy telefoniczne z wiadomych względów lakoniczne.

Ostatnio uczestniczyła w jakimś koncercie jazzowym, połączonym z uroczystą kolacją.

Kto grał i jaki był repertuar? nie udało mi się dowiedzieć.

Jak każda typowa kobieta, zwróciła uwagę na wszystkie szczegóły, tych pobocznych dla koncertu nie wyłączając

- Wyobraź sobie, wokół same torebki Louisa Vuittona.

To znaczy, że towarzystwo było eleganckie. No dobra, przyjąłem na wiarę elegancję tego Vuittona.

Tak więc moja żona przebywa w świecie firmowej galanterii, z temperaturą typową dla północy Polski, w lipcu. Ponoć jest jakieś dwadzieścia trzy stopnie.

Pozostali w małopolskiej ziemi, obserwują rtęć próbująca wyleźć z termometru. A niewiele jej już brakuje, 35 stopni jak na południu Francji.

Według najnowszych informacji rtęć wylazła już z rurki w Budapeszcie. Tamtejsze 40 czterdzieści przyjąłem jak swoje 50, kilka lat temu.

Ze różne jednostki? Stopnie to nie lata?

Wiem, ale wrażenie jest podobne. Najpierw niedowierzanie.

Teściowa wyjeżdża na wieś. Kiedyś przebojem zagwarantowała miejsce w wiejskim pokoju dla swojej przyjaciółki. Teraz przyjaciółka ciągnie ze sobą swoją krewną.

Zauważam w tym jakąś odmianę łańcuszka świętego Antoniego. Antoni raz się złamał i łańcuch rośnie ogniwo po ogniwie. Żeby mi się tylko z tego nie zrobił jakiś sezonowy dom pogodnej jesieni.

Jak mnie tam nie ma, to taka ilość wapna na jeden metr kwadratowy gorczańskiej ziemi nie do końca mi przeszkadza. Nie wiem jak Jaśkowi. Ale on w każdej chwili może pozbawić je wrażliwości, jedna flaszką swojego produktu.

A nie ma nic zabawniejszego, jak siwe główki i sztuczne szczęki na rauszu.

Ale co im pozostało? Wiedzą przecież, że nie pojawi się już żaden królewicz na białym koniu.

Oczywiście, pozostają jeszcze wnuki. Jeżeli znajdą chwilę między jednym a drugim ważnym zajęciem. Prawdą jest to, że własne dzieci również myślą o nas w kategorii minerałów, szczególnie gdy na tarasie pijemy z teściową wino. Ech te granice przesuwają się z wiekiem. Najpierw w jedną a później w druga stronę.