Nagłówki które prowokują

 Chyba już kiedyś wspominałem o pewnych moich znajomych. Duża różnica wieku między nim a nią,  skutkowała specyficznymi  relacjami małżeńskimi.
Jeden z przykładów to codzienna prasówka. Ona parzyła mu kubek kawy, on siadał z kubkiem przy stole w kuchni i dawał przyzwolenie
- Zosia zaczynaj!
Zosia otwierała Dziennik Polski i czytała nagłówki. Najpierw te największe, później te mniejsze na końcu te całkiem malutkie.
Jeżeli tytuł zainteresował go, przerywał natychmiast i mówił
- O to, to!
I Zosia jechała z tekstem do ostatniej linijki. Pomijała tylko nazwisko autora bo jemu wszystko jedno było czy był to Jan Graczyński czy Leszek  Mazan. Obu nie kojarzył.
Patrzył przez szybę na pobliską ulicę, pił kawę i chłonął wiadomości z Polski.
Jak więc wynika z tej opowieści, nagłówek to ważna część artykułu. Jedno zdanie które musi uchylić rąbka tajemnicy. Nie zdradzić jej ale zaciekawić.
Przy postach które piszę na tym blogu, trochę czasu spędzam nad tytułem, Wpisuję go, zmieniam i znowu poprawiam. Potem i tak nie zawsze jestem zadowolony z rezultatu.
Zdarzało się, że Onet zapraszał mnie na pierwszą stronę i w rubryce - Waszym zdaniem - publikował tytuł i dwa zdania na zachętę. Dziwiłem się dlaczego akurat te dwa zdania i skąd ten tytuł, bo z reguły tytuł był zmieniany. Dyskusyjne było - czy na lepsze?. Ale ja z pewnością nie znam się na prawach które kierują rynkiem mediów elektronicznych. Najzabawniejsze było zaś to, że ze dwa razy załapałem się w ten sposób na własny tekst.
Ja również, chociaż bez udziału żony, parzę sobie kawę, siadam przed monitorem. Wkładam lepsze szkła i czytam nagłówki.
Jeżeli któryś wywoła moje zainteresowanie  klikam - dalej.
Jak mam fantazję, albo bardzo się nudzę, czytam same nagłówki. Czasem zbitki tytułów tworzą zabawny tekst. Czasem można by było z nich ułożyć wiersz.  Zwykle śmieszą, rzadziej przestraszają.
A może to ja mam jakieś takie skrzywione spojrzenie na ten temat?
Może widzę to czego nie ma i jest na to jakaś jednostka chorobowa?
A może tylko mam za dużo wolnego czasu
Na przykład w piątek. Spoglądam na rubrykę „Waszym zdaniem”, a tam: 

 

 

Żona od 4 lat podejrzewa mnie, że ją zdradziłem – czyli z pewnością tłumaczenia męża, że to nie to na co wygląda
Byłam z nim 4 lata – wygląda jak druga cześć powyższego tekstu. Tym razem to potwierdzenie przez kobietę tego, czego żona domyśla się  o swoim mężu od wspomnianego już czasu. Druga część nagłówka sugeruje, że jednak facet to świnia.
Na dodatek w środku jest coś o ciąży i pewnie aby dodać pieprzu rubryce - o takiej co nie chciała bogatego.
Ja przepraszam autorów tych postów, bo nie mam na celu wyśmiewać się czy złośliwie komentować cudze teksty. Chodzi mi tylko o sam zbitek tytułów, w granicach jednej rubryki.
Szczególnie, że po sprawdzeniu okazało się, że te połowa to dwuzdaniowe prowokacje do dyskusji. Tekst o ciąży, w oryginale ma inny tytuł - Happy end. Kto chce jednak czytać o szczęśliwych zakończeniach?
Humor mi się wyraźnie poprawił i w ramach tego chwilowego w tym upale  entuzjazmu, mógłbym pokusić się o amatorską psychoanalizę.
Bo coś kieruje ludźmi,  którzy dobierają akurat te a nie inne teksty, z półtora miliona podobnych blogów.
Mam wrażenie, że osoba która redagowała tę rubrykę, zmagała się z jakimiś życiowymi zakrętami w swoim bliższym lub dalszym otoczeniu. I stawiam dolary przeciwko orzechom że te problemy trwają od 4 lat.
W tle pieniądze i może ciąża. Ale nie jestem wróżką i nie będę stawiał  kart tarota. Zresztą ten upał a ja sam w pustym dusznym mieszkaniu. Odzwyczajam się od telewizji i staram się nie uzależnić od wiatraka. Naukowcy radzą, aby pić trzy litry wody dziennie. 
Mój Boże, a gdzież to ma się we mnie zmieścić?.