Nasi Starzy

Tekst inspirowany

Kiedy dotarłem na drugie piętro z trzema skrzynkami narzędzi, trochę bolała mnie ręka z powodu zadawnionej kontuzji prawego nadgarstka. Nie dałem mu szans by w spokoju doszedł do siebie, bo i tyle roboty dokoła. Jak nie kopanie to cięcie, a na deser rabanie drzewa na podpałkę do kominka.

- To gdzie jest ten okap- spytałem na wejściu i zaraz zdałem sobie sobie sprawę z głupoty tego pytania.

Sam bowiem skierowałem się do kuchni wiedząc, że na pewno nie odprowadza on ciepła znad telewizora.

Wołanie było dramatyczne – okap mi się urwał i wisi bokiem opierając się na szafce. Wpadłbyś zięciu i naprawił mi to. Trzeba przyznać, że teściowa nie narzuciła mi terminu, ale było wiadomo, że powinno być to szybko. Synowa wpada z wizytą po raz pierwszy od dwóch lat i wypada żeby wszystko było na błysk.

Szczęśliwie dla niej nadchodzi zima a przeraźliwie zimny wiatr z deszczem skutecznie zniechęca do prac w ogrodzie. Sobotnie rąbanie drewna zrobiłem pomiędzy jednym a drugim porywem wiatru.

Potem była niedziela gdzie nie wypada uruchamiać wiertarki, zwłaszcza w bloku. Poniedziałek z rehabilitacja żony a wtorek z wizytą w poradni i zakupami, a środa z wizytą faceta od mierzenia rolet.

Nie mogłem więc wybrać się do niej bezpośrednio po pracy, co byłoby lepsze z tak zwanego ekonomicznego punku widzenia.

Zaraz po wizycie fachowca który okazała się nad wyraz rozmowny, po akceptacji ceny usługi, wsiadłem w samochód i pojechałem.

Nie w tym rzecz żeby wypominać, ale to dwadzieścia kilometrów w jedną stronę.

Pod blokiem zameldowałem się koło siódmej. Bez zbędnej zwłoki wziąłem się też do roboty.

Zdjąłem okap i klnąc w duchu mizerię poprzedniej ekipy, wyrwałem stare kołki wiercąc głębsze otwory. Nowy kołek i solidny wkręt powinny sprawę załatwić.

- Jak już Cię tu mam to bądź tak dobry Antoni i zamocuj mi uchwyt pod prysznic.

Wszedłem posłusznie do łazienki wiercąc otwory pod kołki rozporowe. Po chwili prysznic w sposób stabilny lał wodę.

- I jeszcze to gniazdko - pokazała za wersalką wyrwane ze ściany gniazdko elektryczne.

Potem był jeszcze jeden mały gwózdek i konsultacja w sprawie zasilania telefonu bezprzewodowego. Z tym telefonem wyszło na moje, ale trzeba było dopiero pokazać palcem pukając w aparat aby było ważne.

Uciekłem przed rozmowa o przygotowaniu świąt ze względu na późna porę.

Kiedy dotarłem do domu, mogłem już tylko siąść na chwilę w ulubionym fotelu. Dzień minął.

W poprzednią sobotę odwiedziłem własną matkę i to dokładnie z tego samego powodu.

Scenariusz bardzo podobny, drobne naprawy, wymiana węża do prysznica, porządkowanie grobów. Dodatkowo potrzebowała instrukcji użytkowania nowej, wypasionej pralki automatycznej. Można było kupić coś prostego ale tradycyjne wychowanie nie pozwoli kupować tanich rzeczy, które jak to się mówi są na całe życie. Na co jej te ekstra funkcje ? Tego nie wiem.

Szkolenie odbyło się dwa tygodnie temu, ale do dzisiaj nie prała bo przecież zrobi to przed samymi Świętami. Ciekaw jestem ile zostanie z tej nauki w siwej głowie po trzech tygodniach od instruktażu. Z pewnością nie obejdzie się bez kolejnej wizyty. To kolejne sześćdziesiąt kilometrów w jedna stronę.

A wizyta najlepsza sobotę. Próbowałem negocjować, żeby w tygodniu po pracy, sobota to jedyny dzień żeby ogarnąć się koło domu przy dziennym świetle.

Zgadnijcie z jakim rezultatem. Zdałem sobie sprawe że idzie o ten cmentarz. O zmroku zamykają bramu cmentarne.

W chwili kiedy sam muszę ogarniać przynajmniej parę podstawowych tematów dla domu jak zakupy, remonty i pomoc żonie, czuję się już wszędzie spóźniony.

Nie znaczy to, że wypominam pomoc. Absolutnie nie chciałbym żeby byto tak zabrzmiało.

Ja lubię te manualne prace więc nie są one dla mnie problemem. Problemem jest grafik, chciałbym by dopasowano się do mojego.

Chciałbym żeby rodzice nauczyli się na pewnym etapie swojego życia grać drugie, a może trzecie skrzypce.

Kiedy listonosz przynosi emeryturę, można już cieszyć się urokami posiadania kochającej rodziny, nie trzeba nią za wszelką cenę zarządzać.

A jeżeli wszystko było w porządku to i w porządku pozostanie.

To pewnie było już z dziesięć lat temu. Mój wspaniały Ojciec zadzwonił do mnie z następującą dyspozycją:

- Jak będziesz jechał w piątek po pracy, to zawiń się do rodziny co tam niedaleko mieszka i weź dwa worki ziemniaków. Załatwiłem, jeden dla ciebie a drugi dla twojego brata. Jemu przywieziesz do mnie ten worek w następnym tygodniu.

Tylko się cieszyć. Nie? Bo przecież Ojciec pomyślał o swoich dzieciach. Pełen wdzięczności musiałem odmówić, Ojciec nie był zadowolony i chyba nawet trochę zaciął się w sobie.

On to tak dobrze wykombinował

Realia zaś były takie.

Pracowałem 120 kilometrów poza Krakowem i jednocześnie miałem w tym czasie żonę w szpitalu w Katowicach. W piątek po pracy wyruszałem wprost do niej, łamiąc wszelkie możliwe ograniczenia prędkości. Już widzę siebie ubranego w miarę elegancki garnitur, ładującego te dwa worki ziemniaków i natychmiast umykającego od rodzinnych pytań w stylu - jak żyjecie?.

A co tam u Marii, a jak tata?

Przecież wypada grzecznie odpowiedzieć zapytać o to samo i wypić chociaż herbatę.

Dodatkowo zboczyć z trasy o jakiś dwanaście kilometrów.

Pal lich mój worek, zniosę do piwnicy, a co zrobić z drugim? Rodzinne spotkanie przewidziane było dopiero w następnym tygodniu. Wychodzi na to, że trzeba jeździć z ziemniakami w bagażniku cały tydzień. Smród piwnicy w całym aucie murowany.

Albo wynieść duży wór do piwnicy a z a tydzień z tej piwnicy na nowo do auta.

Trzeba dodać, że worek ziemniaków na placu kosztował gdzieś koło dychy.

Tylko miłość rodzinna jest bezcenna.

Pomysły na oszczędność z reguły są powalające. Żeby było po równo to przykład z drugiej strony.

Kiedyś wpadła do nas teściowa z rozpaloną głowa i gazetką promocyjną w drugiej ręce.

- Od jutra jest schab jest tańczy o złotówkę w sieci T. Może byśmy tam podjechały samochodem?

- Mamo – odpowiedziała żona - ile tego schabu chcesz kupić? Kilo dwa trzy? Jeżeli trzy, to trzy złote oszczędności. Ja muszę przejechać w tę i z powrotem czterdzieści kilometrów. To samej benzyny wychodzi jakieś trzy litry. Trzy razy pięć (kiedyś) to piętnaście. Wychodzi na to, że do twojego schabu dołożę minimum dwanaście złotych. Co to dla mnie za promocja?

Trzeba było widzieć tę zawiedzioną minę.

Starzeją nam się rodzice z każdym rokiem bardziej. Bogu dziękuję, że bez oznak starczej demencji czy choroby Alzheimera. Widziałem chorą na tę chorobę matkę moje znajomej. Czasem sama miłość to za mało, gdy brakuje sił. Nie wiadomo tez nad kim litować się bardziej.

Z czasem nauczyłem się odrobiny asertywności. Szczególnie przy telefonach w stylu

- Antek ty przyjedź jutro i zobacz co sąsiad zrobił na klatce.

- Musisz tu być jutro

Ciekawe ale to samo uważa mój pracodawca że muszę być tu jutro, znaczy się w mojej pracy.

Tu przynajmniej mam wybór, bo jak nie chcę to zawsze mogę wypierdzielać. Oczywiście po okresie wypowiedzenia.

Szacunek dla siwej głowy to oczywiste. Miłość do rodziców to naturalne, Wdzięczność to bezdyskusyjne.

Tylko czy w ramach powyższego powinniśmy bez słowa dać się terroryzować?

Przeczytałem taki komentarz, że kiedyś rodzice nie marudzili i byli kiedyś do naszej dyspozycji stale. Ja jestem zdania, że ten dług spłacamy będąc dyspozycyjni dla własnych dzieci.

Uważam nawet, że ja ten dług rodzicielstwa, tak przez mnie rozumiany już spłaciłem.

A teraz ... A teraz usilnie uczę się nie pchać przed orkiestrę. Uczę si.ę partytury dla trzecich skrzypiec i muszę przyznać, że nie jest to wcale takie proste. Pracuje jednak nad sobą, organicznie od podstaw.

Mam świadomość, że wkładam kij w mrowisko. Wiem, że ludzie starsi są różni, a my z reguły cieplej patrzymy na własnych staruszków. Przykładów na to o czym pisze wyżej jest jednak całe mnóstwo.

Czasem w chwilach zwątpienia wydaje mi się, że wygodniej być gdzieś daleko. W Irlandii, Niemczech w Kanadzie. Telefon raz w miesiącu załatwia rodzinne powinności.

Wpada się raz do roku, a na pytanie - czy coś potrzebujecie? - zawsze pada odpowiedź - mamy wszystko. Bo jakże narzekać przed synem czy córką, którzy za kawałkiem chleba wyjechali za granicę. Toż im trzeba współczuć i może nawet podesłać jakąś paczkę z wdowiej renty.

A oni się na to łapią i nie tracą dobrego nastroju.

W czasie ostatniego pobytu w kraju, mój szanowny szwagier powiedział, że zastaje własna matkę w doskonałej kondycji, zdrowiu i pełną energii. Nic nie potrzebuje bo wszystko robi sama.

Powyższe wnioski wysnuł chyba tylko na podstawie gracji z jaka mamusia smażyła mu kotlety schabowe. Bo kto mu tam za granicą tak ładnie usmaży?

A tu pora na rozmowy zasadnicze dzieci co dalej? Po co? gdy takie zadowolenie dokoła.

Raz to życie nas zaskoczyło?