Nie używam słowa niemożliwe

Nie używam słowa niemożliwe
Niemożliwe?
Możliwe, jak najbardziej.
Wczoraj  to jest dwudziestego ósmego grudnia, w sobotę,  stałem chwilę na przed domem i wobec pięknych okoliczności przyrody i przyjaznej temperatury zabrałem się za prace w ogródku. Jesienne mrozy przerwały mi działania  przy takim klombie, na który przesadziłem rośliny z rozrzedzeń. Włóknina która nie została przysypana korą, smętnie powiewała w intensywnych jeszcze niedawno podmuchach wiatru. Kładłem ją zresztą po nocy i to co przy świetle reflektora wydało mi się płaskie w konfrontacji z dniem okazało się wybrzuszone. Zerwałem więc włókninę a chwilę potem ciepłą koszulę i pozostałem w samym T-shircie. Było ponad dwanaście stopni na plusie, a w słońcu pewnie więcej.
- Nie wygłupiaj się-  powiedziała ślubna, ale za chwilę i jej od samego patrzenia na prace w ogródku zrobiło się ciepło.
Pogoniłem Młodego po piasek i podsypałem kilka opadniętych płyt chodnikowych, tworzących opaskę wokół domu. Potem zebrałem łopatą górki ziemi, wrzucając to do taczki. W tak zwanym międzyczasie okazało się,  że Młody nigdy nie jechał taczką.
- To świetna okazja by na koniec roku zrobić cos pierwszy raz – zaproponowałem.
 Młody poturlał się z ziemią na kupkę a ja pomyślałem sobie – ileż to jeszcze rzeczy przyjdzie Młodemu robić po raz pierwszy, z powodu troski rodziców. Zdecydowanie nadmiernej troski.
Nie używam słów  „ja w twoim wieku”,  ponieważ pamiętam jeszcze jak one mnie jeżyły, gdy swoje kazanie od tych słów zaczynał ojciec. A swoją drogą to właśnie w jego wieku będąc, brałem ślub trzydzieści dwa lata temu.  o tym  już pisałem na tych łamach i za życzenia jeszcze raz dziękuję. To właśnie w piątek  dwudziestego siódmego z tego tytułu strzeliliśmy z szampanem.
 Dwudziesty siódmy, to data związana mocno z moją rodziną,  a więc:
- Ojciec urodził się dwudziestego siódmego
- Matka i ja też dwudziestego siódmego, dodatkowo w tym samym miesiącu.
- Rodzice brali ślub dwudziestego siódmego, tak jak i my
- A nasi francuscy znajomi w ten właśnie piątek, dwudziestego siódmego grudnia obchodzili swoją trzydziestą rocznicę ślubu. Stuknęliśmy się kieliszkami przez Skypea.
Wracając do ogródka. Gdzie ja nauczyłem się powozić taczką?
Na czynach  społecznych.
 Ileż to razy jeszcze w podstawówce, grabiliśmy liście w miejskim parku w majowym czynie socjalistycznej ojczyźnie. Może szkoda tych czynów, w końcu  gdyby odrzucić politykę, to była praca dla nas samych. Po sprzątaniu parku nigdy już nie naśmieciłem na tych alejkach.
Ziemia wyrównana, włóknina położona i przyszpilona do ziemi  takimi pomysłowymi plastikowymi kołkami po dwadzieścia groszy sztuka. Co teraz tyle kosztuje?
Potem zamocowałem cienką ale już  belkę drewnianą, która oddzieliła od siebie żwir w okolicach podjazdu dla żony, od kory po stronie klombu.
Kora wysypała się z rozprutego worka i wokół dało się wyczuć zapach lasu zamknięty do tej pory w folii.
Z przyjemnością rozgrabiłem  ją na całej powierzchni. Jeszcze poukładałem kamienie i odtrąbiłem koniec prac.
- Niesamowite - powiedziałem do żony- spójrz w kalendarz.
- Też bym sobie tak pograbiła - stwierdziła żona kierując podświadomie kierując rozmowę na inne tory.
- Ale zamiast tego możesz postawić wodę na zieloną herbatę – zaproponowałem przezornie.
Bo przy zielonej herbacie i resztce makowca ze świąt, ta pogoda smakuje jeszcze bardziej.
I właśnie gdy zasiedliśmy przy kuchennym stole, włączyły się lampki choinkowe przed domem. Była szesnasta trzydzieści  i automat przypomniał nam o tym, że jest czas świąt Bożego narodzenia i zima.
Zaraz też  pojawili się kolędnicy. To druga oczekiwana grupa.  Tym razem młodzież szkolna , w towarzystwie nauczycieli  stanęli pod domem  z repertuarem kolęd  i młodzieńczą werwą. Be względu na co zbierają warto wesprzeć taką inicjatywę. Podziwiam też nauczycieli, przecież wygodniej siedzieć na kanapie przed TV, zamiast walczyć z materią bram i  warczeniem podwórzowych psów.
W piątek zaś, grupa mężczyzn w sile wieku śpiewała kolędy pod naszym domem. Ależ mają głosy! Przygotowani odpowiednio dali show z gwiazdą i turoniem. Warto było sypnąć groszem.
Widziałem też światła gwałtownie gasnące w sąsiedzkich oknach na widok kolędników. A przecież chodzenie po kolędzie to tradycja. Tradycją jest też przyjmowanie kolędników. A za tradycję jesteśmy wszyscy odpowiedzialni.  Jak tu spojrzeć w oczy dzieciom mówiąc,  że czegoś nie udało nam się uchronić?
 Co oni z tym zrobią dalej?
Nie wiem, ale jestem dobrej nadziei
Wszystko jest  bowiem możliwe