Hej Kolęda, z gór Kolęda

I słowo stało się ciałem. W niedzielne południe, w naszym domu zabrzmiały swojskie nuty góralskiej kolędy. Od podłogi po dach niosły się śpiewy kolędników.

W nasze progi zawitali goście z naszej górskiej wsi. Nie mamy tam już domu, ale przyjaźnie jak widać pozostały. Nie potrafię wprost wyrazić naszej radości. Cenię to sobie bardzo, że chociaż nie musieli to przyjechali. A przyjechali paradnie, we dwa samochody.

Z kolędą  Otwarty sercem i prezentami. A jakie to były prezenty!

Uwaga! będę się chwalił i przemówi przeze mnie materialista.

• Po pierwsze dlatego, że mamy daleko do tamtego gorczańskiego lasu, las przyjechał do nas. Dorodna jodełka wykopana z ziemią, zapakowana w donicę i gotowa do posadzenia w naszym ogrodzie.

• Po drugie sery, a więc ser biały o smaku niepowtarzalnym.Poza tym podpuszczkowy zwany tam w górach serem klaganym. Dodatkowo ser klagany w wersji wędzonej niczym oscypek i oczywiście sznurówki zwane przez braci Słowaków korbaczami (warkoczami)

•  Po trzecie mięsa, czyli wybór produktów powstałych na święta ze świni, która swe życie złożyła na ołtarzu tradycji. Była kiełbasa, pasztet, salceson i kaszanka do wyboru. A wszystko takie jak trzeba.

•  Ciasta, krokiety i słodycze, a jak by komu jeszcze było mało to dla lepszego trawienia gorzałka pędzona samodzielnie w szopie na uboczu. Do wyboru z cukru i ze zboża to na  może być po czwarte. 

Wszystkie smaki Gorców, niczym wspomnienie dzieciństwa, wróciły w jednej chwili i to za sprawą ich mieszkańców.

Zadziwieni byliśmy razem z małżonką, że to wszystko zmieściło się do samochodów. Ale zmieściło się i dzisiaj wymieniam to jak leci z pamięci.

Zraz też po tym jak przyjęliśmy dary aby uwolnić ręce, rzuciliśmy się sobie w ramiona. Za chwilę po gospodarsku pokazałem im każdą dziurę w naszym nowym domu i dopiero po tym zwiedzaniu zasiedliśmy do stołu. Było to mocne wyzwanie logistyczne, gdyż przygotowaliśmy posiłek dla jedenastu osób, ale jak to móiwą gdy ludzie zgodni...

I za spotkanie i za przyjaźń co nie straszna jej przeprowadzka, wypiliśmy nie raz i nie dwa. Śmiało powiem że i nie trzy.

Było razy kilka ale nie będę wdawał się w szczegóły ze względu na dobro publiczne i naszej młodzieży wychowanie.

Wspomne tylko że dobrze zmrożona wódeczka rozwiązała języki i rozmowa zaraz potoczyła się tak jak toczyła się jeszcze dwa lata temu. Obgadaliśmy wszystkich i za wszystkie czasy, a jak kogoś irytuje określenie „obgadać” to informuję, że było to obgadywanie życzliwe dla zainteresowanych. Przecież w w tą niedzielę  chcieliśmy usłyszeć tylko dobre wiadomości.

A potem jakby nie było już przy kawie i ciastach spytałem o kiedyś swój dom.

- A czy przycięte? Czy winogron prowadzony jak trzeba? A czy może? A czy na pewno?.

Nie na wszystkie moje pytania otrzymałem odpowiedź, boć to teraz każdy żyje własnym życiem, a i wiejska ciekawość ustępuje miejsca innym cechom.

- A jak zaadoptowali się nowi właściciele?

O to pewnie musiałbym spytać ich samych. Niestety nie spytam, bo nie kontynuujemy naszej znajomości.

W zasadzie to normalne. Oni kupili, ja sprzedałem. Wymieniliśmy pieniądze na klucze do domu i formuła naszej znajomości wyczerpała się. Jeszcze ze dwa grzecznościowe telefony i sprawa umarła.

To chyba normalne? to  nawet chyba dobrze? chociaż ja zadzwoniłem ze świątecznymi życzeniami do byłej właścicielki naszego nowego domu.

-Czy będę dzwonił w Gorce? Nie.

Odpowiem tez na ostatnie niezadane pytanie. Czy wybieram się odwiedzić stary dom? Nie wybieram się. Zdecydowanie

Jedno tylko odczytałem z wypowiedzi moich gości. Chyba było nam dobrze ze sobą skoro często podkreślali

– Nie ma to jak było z wami.

To wspaniały komplement i pewnie najcenniejszy z prezentów.

A więc za zdrowie, za góry, za las i za drogę na Lubań, jedyną w swoim rodzaju i za to źródło krystalicznie czystej wody po drodze.
Przede wszystkim za ludzi którzy mieszkają pośród tych lasów i gór, oraz nieopodal źródła.

A kiedy wieczorem pojechali nasi goście, powietrze  drżało dalej od tej śpiewnej góralskiej mowy.

Nie muszę chyba wspominać, że w poniedziałek  rano poprosiłem Młodszego o podwózkę do pracy.

Nie zdecydowałem się usiąść za kierownicę.

No i dobrze bo po drodze mijaliśmy patrol z alkomatami gotowymi do badania.

A ten spokój który ogarnął mnie gdy ich mijałem był bezcenny.

Na szczęście na zdrowie na ten Nowy Rok

Hej kolęda kolęda.