Nalewki to też sztuka, a życie to nie teatr

Wczorajszy Teatr Telewizji to jakby spełnienie mikołajowym marzeń. Chciałem więcej i więcej dostałem.

Gajos - Seniuk – Press. W porównaniu z nimi, obsada zreanimowanej ostatnio Kobry wypadła aktorsko bardzo blado. Nie pomogły nogi Kamili Baar, chociaż te ostatnie wryły mi się w pamięć.

Po pierwsze nikt nie zapomniał tekstu, a jeżeli nawet to się zdarzyło, zauważył to jedynie reżyser (Jan Englert). Po drugie czułem się jak w prawdziwym teatrze, a nie jak oglądając telenowelę.

Zresztą to ostanie uczucie jest mi trochę obce bo sam nie oglądam tasiemcowych seriali.

Nie pogadasz ze mną ani na Wspólnej ani w Leśnej Górze.

Wczorajsza sztuka to historia dwojga ludzi którzy przeżyli ze sobą całe życie.

Znają się na pamięć i są tak przewidywalni, że nienawidzą się za każde wypowiedziane słowo. W zasadzie nie potrafią już rozmawiać nie obrażając się. Nie potrafią jednak odejść od siebie, bojąc się tego świata który czyha za drzwiami. Być może bardziej samotności w tym świecie.

Niech mówią, że to nie jest miłość...

A jeżeli jest? To boję się tej starości, która wyciera już nogi w moją wycieraczkę. Za chwilę zaś usłyszę pukanie do drzwi. A może tego pierwszego stukania w drzwi po prostu nie usłyszałem?

Czy ja potrafię już przewidzieć zachowania mojej żony?

W większości przypadków tak i rodzi to niebezpieczeństwo manipulowania związkiem.

Taka pokusa czasami się pojawia, bo zawsze można tak poprowadzić „ ścieżkę dialogową „ by zadowolić partnera lub doprowadzić go do furii.

Niestety, ta potężna broń znajduje się czasem w nieodpowiedzialnych rękach.

Cały czas mam nadzieję, że w naszym przypadku nie ma alarmu. Nie ma nawet stanu podwyższonej gotowości.

Jeśli to obiektywna ocena to dzięki Bogu.

Może to zasługa dyplomacji, panowania nad emocjami? A może miłość?

Mówią jednak, że miłość jako taka wygasa po kilku latach latach. To w takim razie, jak nazywa się to co nas łączy?

W grudniu mija trzydziesta druga rocznica naszego ślubu.

Mnóstwo czasu, żeby się sobą znudzić, zadręczyć, porzucić i co tam jeszcze można wymyślić.

Wiele czasu do pracy nad sobą i jeżeli to trwanie nie sobą a nie obok siebie się udaje, to chyba można śmiało otwierać szampana w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.

Tylko żeby przypadkiem na siąść na laurach. Po pierwsze gniotą w tyłek, a po drugie można pognieść liście i źle będą wyglądały na skroniach.

Nie wyobrażałem sobie siebie po tylu latach, a teraz mogę powiedzieć, że życie (tu użyję czasu teraźniejszego) cały czas przechodzi moją wyobraźnię.

Grudzień to w ogóle jakiś czas jubileuszy. Trzynastego grudnia mija rok od czasu gdy porzuciłem miejską wegetację na rzecz wieśniaczego życia.

To już rok. Pełny cykl wegetacji. Tak jak przejąłem zamarznięty ogród tak ten ogród podobnie jest zamarznięty. Przynajmniej rano.

Do nowej siedziby przyzwyczaiła się już nawet żona, która z jakimś trudem przyjmowała te wszystkie zmiany. Teraz z pewnością czuje, że dom stał się jej przyjazny i dopasowany na jej miarę.

Nie byłaby jednak kobietą gdyby od razu chciała podzielać ten szczenięcy entuzjazm faceta.

Dobre jednak i zadowolenie.

A propos zadowolenia. W niedzielę po obiedzie dobrałem się do swojej ratafii. Pierwsza próba pokazała, że jest zbyt wytrawna. To zgodnie z oczekiwaniami. Wole dwa razy dosłodzić niż raz przesłodzić. W dużym szklanym dymionie z szeroką szyjka, wylądowało pół kilograma cukru.

Nalewka wróciła do swojego powolnego dojrzewania i z pewnością pojawi się na stole w Święta Wielkanocne.

Nalewki robią ludzie z pewnym bagażem lat. Trzeba dystansu do życia, trzeba dystansu do alkoholu. Trzy, sześć, dziewięć miesięcy, cóż to za różnica?

Kiedyś nalewka mogła wytrzymać trzy, no maksymalnie sześć... dni.

Do wszystkiego trzeba dojrzeć, to klamra która chyba najlepiej spina obie części tych rozważań.