Jaka Wigilia...

W Wigilię dołożyłem oświetlenie wierzby i ta razem z wężem świetlnym na kolumnach, przed. domem, tworzyły świąteczną iluminację. Niestety nie było śniegu, który mógłby zamaskować kable przedłużaczy, a prąd dalej idzie z kabelka. Na samym wejściu do gniazdka elektrycznego założyłem wyłącznik czasowy i tak, punktualnie o 16.30 oświetlenie włącza się a o 23.00 wyłącza.

Warunek jeden, żadnego mrugania, ani pulsowania. Mocne niebieskie komplety u sąsiada z których każdy mruga na swój strój, zabezpieczają mi tę potrzebę. Nie wiem nawet czy potrzebę, bo gdy patrzę na tę pobłyskiwania odczuwam nawet coś na kształt niepokoju. Pewnie w Las Vegas, po nocy nie byłbym się zachwycony.

Nie bacząc na przysłowie, że jaka Wigilia taki cały rok wziąłem się za dopasowywanie regałów do skosu pokoju na piętrze. Regały kupiłem dwa dni wcześniej, a nowa wyrzynarka zgrabnie radziła sobie z precyzyjnym docinaniem. Dzieliłem racjonalnie pracę wiedząc, że mam odebrać teściową z przystanku pod sklepem. Zamówiła tam chałkę na wieczór i coś ze świeżego pieczywa. Telefon zadzwonił jednak sporo wcześniej.

Wyłączyłem maszynę i odebrałem połączenie.

-Antoni, spóźniłam się na autobus. Przyjedziesz po mnie? Jestem na pętli..

- Przyjadę - powiedziałem i odłożyłem telefon, włączając jednocześnie maszynę.

Dokończyłem cięcie i spakowałem narzędzia. Nie jestem fanem wykonywania tak zwanych innych zleconych prac, niezwiązanych z aktualnym wykonywanym zajęciem, jak każdy facet.

Jednak mus to mus, a święta to święta.

Wsiadłem w auto i popędziłem na pętlę po matkę mojej żony. Pętla na której wysiada z tramwaju i wsiada do podmiejskiego autobusu, znajduje się jakieś piętnaście kilometrów od nas. Nacisnąłem mocniej na pedał gazu i pomknąłem na spotkanie losu.

Byłem już dobrze pod koniec trasy gdy zadzwonił telefon.

- Nie widziałeś mnie na przystanku? - spytała teściowa

- Nie, bo jeszcze nie dojechałem do pętli?

- Jak to nie dojechałeś, jak mnie minąłeś?

- To gdzie mamusia stoi ?– powiedziałem kulturalnie, chociaż zacząłem gotować.

- Na pętli na Przejeździe

- Nie na Płaszowie?

- Nie, mówiłam ci przecież

- Mnie?

Dojechałem na pętlę, zawinąłem się i ruszyłem w drogę powrotną. Gotowałem coraz bardziej.

Pamiętaj Antonim, jaka Wigilia taki cały rok. Poza tym dzisiaj trzeba się godzić, nie kłócić.

Zauważyłem Ją. Stała na poboczu drogi machając ręką.

Wsiadła i zaczęła po swojemu – Mówiłam Ci, że jestem na Przejeździe.

- Jeżeli już to na Przewozie, ale o tym nie wiedziałem. Rozmowa była krótka, przyjedziesz?, przyjadę i koniec.

- Ale ja Ci to wszystko opowiedziałam. Powiedziałam, że wsiadam w inny autobus. To przez to wasze szybkie rozmawianie.

No jasne, żeby mnie było łatwiej teściowa podjechała autobusem prawie do połowy drogi.

- I rzeczywiście było - Byłem delikatnie mówiąc zdegustowany.

Kiedy wróciliśmy do tego tematu przed Wigilią, Starszy powiedział że telefony dla seniorów powinni wyposażać w taką funkcję, że aparat mówi w odpowiedniej chwili :

Abonent do którego dzwonisz rozłączył się. Jeżeli chcesz z nim dalej rozmawiać musisz powtórnie wybrać numer.

Z drugiej strony, pewnie nie ominęło by nas wszystko to co do tej pory nas unika.

Na przykład dlaczego Kryśka, która znam tylko ze słyszenia, obcięła i przefarbowała włosy.

A potem zaświeciła pierwsza gwiazdka i przyszedł czas życzeń

- Żeby mamusi ziemia była lekką.

Widząc zdziwienie w oczach, kontynuowałem niezrażony – mówię o tej w ogrodzie. Bo z kopania w grządkach czerpie mamusia tyle radości.

A pogoda taka, że mógłbym ją wypuścić z kopaczką nawet w pierwszy dzień świąt.

A potem jak to w święta, z wizytą u was lub z wizytą u nas. Trzy dni wolnego minęły jak z bicza strzelił.

A dzisiaj w pracy pustki i cisza. Dwa razy sprawdzałem czy nie odcięli mi linii telefonicznej.

Nie odcięli.

Na zegarku zastygły skazówki. Dopiero dziesiąta trzydzieści. Gdzie tam do szesnastej