To już dzisiaj

Miło mi zakomunikować, że w dniu wczorajszym czyli w wigilię naszej pierwszej rocznicy zamieszkania na wsi, rozłożyłem ostatni karton. Dwa pudła po bananach drzemały sobie spokojnie w rogu pokoju gościnnego. Wczoraj przed południem, fachowiec który wcześniej robił mi meble do kuchni, zamontował regał z drewnianymi bokami i szklanymi półkami.

Od góry wykorzystałem istniejące podświetlenie w postaci reflektorka halogenowego. Światło przechodzi łatwo przez szklane półki i oświetla nawet tę najniżej położoną. Znalazły na niej miejsce płyty DVD płyty CD oraz albumy ze zdjęciami.

Ponieważ półki nie są równej szerokości ponieważ zostały docięte po skosie, wolne miejsce zajęły bibeloty które ocieplają wygląd tego z pozoru bibliotecznego regału.

Póki co, wrzuciłem na te półki jak leci byle pasowało wielkością, przyjdzie czas na kategorie.

Następnie rozłożyłem kosmetyki w szafkach łazienkowych, które dotarły niejako przy okazji.

W ten sposób zakończyłem wszystkie zaplanowane wcześniej prace adaptacyjne. Teraz pozostaje mi tylko bieżąca fantazja.

Kiedy skończyłem była już 21.00 i razem z Koleżanką Małżonką pozostało nam tylko wypić po małej lampce Metaxy na podsumowanie dnia. I oczywiście po to żeby meble się nie rozeschły.

Na dzisiaj zapowiedzieli się znajomi, na jutro kolejni. Być może więc nie jesteśmy tak całkiem odcięci od świata na tej podkrakowskiej wsi.

Dzisiaj w ramach pracy spotkałem klienta, który okazał się mieszkańcem mojej byłej gorczańskiej wsi. Szybko zgadaliśmy się co? Gdzie? Kto? Komu? i jak?. Jak te baby na targu obgadaliśmy wszystko i wszystkich. Siedzi ta wieś jeszcze we mnie. Mocno siedzi.

Trzynasty grudnia mój prywatny jubileusz, nie jeden zresztą.

Nie jestem przesądny i nie narzekam na pecha związanego z tym dniem czy cyfrą.

Informacja o tym, że jest wojna . mnie w bardzo prywatnej a rzekłbym nawet intymnej sytuacji. Chwilę trwało nim ona do mnie dotarła. Byłem przecież siedem dni przed ślubem cywilnym i czternaście przed kościelnym. Działo się, ale o temu poświęciłem nawet specjalny post gdzieś na początku prowadzenia bloga.

W pierwszą rocznicę wprowadzenia, bezpośrednio po obchodach imienin Łucji w pracy ( bo kiedyś to się świętowało) kupiłem swój pierwszy kolorowy telewizor w komisie. Pomimo imieninowego zmęczenia, wszystko udało się medal a odbiornik radzieckiej produkcji służył mi jeszcze wiele lat.

Paradoksem było to, że miał ponoć amerykański kineskop.

Nie piszę tego wszystkiego by umniejszać rangę pamięci i wspomnień.

Chce tylko zauważyć, że życie toczy się bez względu na czyjeś zakazy i nakazy, Bariery i policyjne godziny. Wobec tego prawa natury jesteśmy śmiesznie malutcy ze swoimi wizjami świata.

Mroczne noce stanu wojennego stały się początkiem życia wielu dzisiejszych trzydziestolatków,

bo jak wspomniałem życie ma głęboko w dupie politykę.