O rozmowie z kobietami według Pana Jana

Jan Nowicki powiedział, chyba przy promocji swojej nowej książki,  ze z kobietą rozmawia się przez dotyk. Przeleciało mi to przez głowę przy okazji przeglądania  jakichś innych informacji, a więc pamiętam nieco przez mgłę. Kto jak kto ale Pan Jan na kobietach się zna i trudno polemizować z jego wypowiedziami.  Fakt faktem jeżeli to jest najlepszy sposób komunikacji, to jest on bardzo trudny. Przypominałem sobie o tym dzisiaj, kiedy klęczałem na żwirowej alejce, spoglądając pod spód mojego samochodu. Byłem razem z rodziną w jednej z podkrakowskich miejscowości,  by załatwiać sprawę .. mniejsza o sprawę, ważne że zaparkowałem wzdłuż otwartej bramy przed  posesją owej kobiety.

- Czy mogę zostawić tak zaparkowane auto? – spytałem zaraz po słowach – Dzień dobry.

- Pomyślałam, że lepiej będzie jak wjedzie Pan do środka – zauważyła – dlatego zostawiłam otwartą bramę.
W końcu to jej dom – pomyślałem włączając wsteczny bieg. Cofnąłem odrobinę i w ślad za przychylnymi gestami  w stylu „follow me” ruszyłem do przodu. Natychmiast też usłyszałem  skrobanie metalu o metal, a auto zawyło.

Wycofałem gwałtownie  i wyszedłem z auta. Oczom  moim ukazały  się dwie solidne rurki utopione w kupie betonu do którym owa pani kotwiczyła skrzydła bramy.

- Myślałam że Pan je widzi – stwierdziła rozbrajająco, dając mi spóźnioną radę - Ja zawsze wjeżdżam o tak, bokiem.

Spojrzałem pod auto. Pierwszy tłumik wisiał smętnie opierając się swoim końcem o drogę. Reszta, to znaczy kawał długiej rury łączącej przedni tłumik z tylnym wisiała zmięta niczym harmonia, Siła gniecenia wykruszyła rdzę,  która wypełniała jakiś wspornik pod tylną osią. Wejście do tylnego tłumika  zostało pogięte w sześćdziesiąty szósty paragraf.

- Nic się nie stało, zdarza się – zapewniłem, ale chyba nie byłem w tym stwierdzeniu przekonujący.

Wizyta, przebiegła nieco nerwowo, ale przebiegła. Na odchodnym, podwiązałem  parcianym pasem wiszący tłumik tak,  że jego koniec znalazł się jakieś pięć centymetrów nad ziemią.

Przypierd  jaki wydawał samochód w trakcie  jazdy wywoływał popłoch wśród przechodzących bokiem pieszych.

Włączyłem wysoki bieg i starałem się jechać z użyciem minimalnego gazu.

- Mnie ten dźwięk, to się nawet podoba – stwierdził Młody

- Mnie nie specjalnie – stwierdziłem nad wyraz spokojnie.

W ogóle zauważyłem,  że jadąc z rozwalonym tłumikiem,  jestem o niebo spokojniejszy niż  dyskutując z Młodym w czasie jazdy do owej Pani.

- Ja jestem chyba skrojony na trudne chwile – pochwaliłem się swoim spokojem żonie.

Jakoś dziwnie nie poparła mnie w  tym moim stwierdzeniu.

Wysadziłem ich blisko domu i popierdując dziarsko, ruszyłem w drogę do mojego mechanika.

Nie musiałem się nawet przypominać, bo dwa dni temu naprawiał mi auto w związku z problemami z rannym zapalaniem.

- Cudów Panu z tego dzisiaj nie zrobię. Trzeba wymienić rurę i końcowy tłumik. Ten pierwszy z katalizatorem jest dobry. I miska olejowa też.

- To mnie Pan pocieszył -  uspokoiłem się

Zostawiłem auto do naprawy, będzie gotowe w  poniedziałek, po południu. Tą porą w sobotę, trudno o otwartą hurtownię.

No chyba żeby kupić firmową nówkę sztukę, ale taki rozrzutny to ja nie jestem

Przydał się też bilet miejskiej komunikacji, noszony w portfelu jak relikwia. Miał on swoją długą i barwną historię.

Bilet zakupił mój francuski przyjaciel w czasie pobytu w Polsce, w związku ze ślubem starszego syna.

Biletu nie wykorzystał i poleciał z nim z powrotem do Francji.

W trakcie porządkowania portfela, znalazł  te akcje MPK Kraków gdzieś w zakamarkach czarnego, skórzanego, eleganckiego, męskiego portfela. Wiadomo, że podstawą sukcesu ludzi zachodu jest pracowitość i oszczędność.

Wręczył tedy dwa bilety mojej żonie z nadzieją, że ja je wykorzystam.

Zona zapakował je do swojego portfela i via Londyn przywiozła   z powrotem do Krakowa.

Z rozczuleniem przyjąłem prezent od Erica i upchnąłem je  za prawo jazdy.

Jeden bilet przydał się dzisiaj, wtedy kiedy naprawdę go poturbowałem.

Możecie powiedzie - przecież  można kupić.

Kupić? To banalnie proste.  A tak,  zwykła podróż niebieskim autobusem została  wypełniona miłymi wspomnieniami.

Wróciłem do domu i z torbami w ręce udałem się na weekendowe zakupy. Skorzystałem z auta którym czasami jeździ Młody

-  Dałbyś auto – powiedziałem do Niego

- Zobacz jak szybko potrafią się odwrócić role – stwierdził lekko złośliwie, a na odchodnym dodał – Tylko mi nie wyjeździj całej benzyny.

Skąd ja znam ten tekst?

Okazało się, że musiałem zatankować żeby w ogóle dojechać do sklepu. Bez przesady oczywiście, tylko za pół stówy. Potem zrobiłem zakupy.

Zakładałem różne scenariusze w związku z sobotą, ten jednak wypadł tak sam z siebie.

A to jeszcze nie koniec dnia.

Dead life – tak nazywa moje kontakty wirtualne mój syn. Nie, nie on to wymyślił.  Ponoć to są  Ci znajomi którzy niby podbijają ci Konto na Facebooku, ale trudno ich szukać wśród uczestników twojej ewentualnej  uroczystości pogrzebowej.

Nie prawda!  Od pewnego czasu znam Mirka, człowieka z krwi i kości, który nie pozwala  DPS- om popadać w marazm i rutynę. Potem poznałem Polkę, która dla miłości życia wyemigrowała  do Włoch i z włoskich uliczek zdaje  relację na swoim blogu.  Dzisiaj zaś dostąpiłem zaszczytu spotkać się osobiście z pewnym blogowym znajomym,  o którym nic więcej  nie powiem, bowiem nie zostałem do tego upoważniony.  Powiem tylko, że we współczesnej sieci nie wiesz i nawet nie przypuszczasz, czy wymieniasz uwagi z człowiekiem z Chicago czy sąsiadem zza ściany. Teraz okazało się,  że był to  sąsiad prawie  zza ściany.  Miłe ponad  dwie godziny, w których nawet przez minutę nie zagościło niezręczne milczenie.  Skoro nie wszystko dane nam było powiedzieć w czasie tego pierwszego spotkania,  zaplanowaliśmy kolejne spotkanie, tym razem  z udziałem szanownych małżonek.

No i co Syneczku?

Oj dzieje się i  będzie się działo. Czasami trzeba tylko dać  temu dzianiu się  nawet małą szansę.