Spoglądając w czeluść portfela

No to sobie pogadałem o kobietach. I z nimi sobie też pogadałem.

Ale czy to coś zmieni?

Już zmieniło, na przykład mój portfel oszalał. Koszty rozmowy z ta Panią, która tak nieszczęśliwie kierowała mnie na parking w głębi swojego ogrodu, wyniosły czterysta złotych. Nawet rozmowa z policjantem ukrytym w krzakach razem ze swoim radarem, nigdy mnie tyle nie kosztowała. A pewna Pani w Poznaniu, w trakcie jednej z  delegacji, zapewniała mnie, że za połowę tej kwoty zabierze mnie aż do nieba bram. Patrząc na jej skromne odzienie byłem w stanie w to uwierzyć. Tam jednak wyszedłem na dusigrosza, by tutaj szeroką ręka rzucić na biurko mechanika cztery stówy. On powoli brał z blatu stówka po stówce i gdy miał zamknąć rzecz całą jakąś okrągłą pointą byłem szybszy i podsumowałem.

- Któż bogatemu zabroni.

W siadłem do samochodu z nowym, srebrnym i przez to szpanerskim układem wydechowym.

Samochód pracował cicho wyrzucając z siebie smród spalin, spotęgowany o wypalającą się farbę. Czadowo, w dosłownym tego słowa znaczeniu.

W domu zaś kiedy nie musiałem już przed nikim szpanować, zajrzałem w ziejąca pustkę portfela.

Potrzebna mi była ta elegancja w parkowaniu jak przysłowiowej dziwce majtki.

Lubie używać tego określenia, jest takie akuratne.

- Dobrze, że trzymasz portfel w rękach -  powiedział Młodszy pakując się do pokoju i moich rozmyślań - Potrzebuję na kartę KKM, ubezpieczenie, a oprócz tego trochę wydałem w związku z  rozpoczęciem semestru. 

Tu wyciągnął plik paragonów i położył  przede mną na ladzie.

- Spojrzałem na świstki termicznego papieru.

Dobrze, że nie musisz mieć tornistra i piórnika z bohaterami Star Wars.

- No widzisz, z wiekiem kosztuję Cię coraz mniej. Możesz mi przelać na konto – stwierdził łaskawie.

Z ulga przyjąłem tę propozycję. Wieczorem dokonałem transferu środków.

Jak to jest, że zawsze jestem coś winien mojemu dziecku.

Po prostu znajduję się w stanie permanentnego nieoddania.

Złośliwa pamięć podsunęła mi zaraz scenkę z czasów, gdy ja sam będąc studentem z jakimś zawalonym egzaminem, atakowałem ojca, za przeliczanie wszystkiego na pieniądze. Dla mnie ważne było życie jako takie i oczywiście pełne jego przeżywanie.

Więc to chyba jest tak, że własne dzieci oddają nam nasze sprawki wobec rodziców i to tą samą monetą.

Muszę szybko powiedzieć o tym swojemu dziecku, ma jeszcze szansę wobec własnych dzieci. Z drugiej jednak strony, jeżeli ta prawidłowość działa, to my jesteśmy tylko bezwolnym wykonawcą w łańcuchu zaplanowanym zdarzeń.

I jeżeli nie ma na to rady, to czym prędzej wybaczmy naszym dzieciom.

A tam wybaczanie, wielkie słowo. Może wystarczy tylko zrozumieć?