O ostrzyżeniu i grillowaniu z perspektywy owcy

Najważniejsze to mieć do wszystkiego dystans. Kiedy trzy dni temu spotkała mnie historia opisana poniżej, mocno się zbulwersowałem. Zamoczyłem pióro w jadzie, który wylał się ze mnie i postanowiłem popełnić reportaż interwencyjny. Ze względu jednak na późną porę i zaległe obowiązki, odłożyłem sprawę do dnia następnego. Wczorajszy dzień również obfitował w wydarzenia, a więc o realizacji planów wydawniczych nie było mowy. Kiedy dzisiaj zasiadłem nad klawiaturą spojrzałem na całe wydarzenie z innej, szerszej perspektywy. Dlatego tez kilkoma kliknięciami klawisza Del wykasowałem dane owego szpitala. Wyszło jak zawsze, poniżej kolejny post.

Stare powiedzenie o robieniu biznesu mówi, że owieczki trzeba strzyc a nie zarzynać.

Zarżnięta daje bowiem radość na jednym grillu, z wełny zrobisz sweter który potrafi służyć nawet dekadę. Co tam jeden sweter. Co strzyżenie robisz nowy, sprzedajesz i kupujesz kawałek jagnięciny na miły wieczór w gronie przyjaciół.

Niby zasada prosta a jednak nie dla wszystkich.

Gdyby przenieść to na na rynek, codzienność obnaża niecierpliwych.

W poszukiwaniu zysku zwykle zapomina się o kliencie, drenując ile się da. Bo grill już dawno rozpalony a ruszt woła o porcję mięcha.

Szpital do którego skierowałem swe kroki powstał kilka lat temu i miał udowodnić, że prywatna placówka zdrowia może znaleźć swoje miejsce na rynku usług medycznych.

Szerokim gestem wybudowano wyposażono i pozyskano lekarzy z doświadczeniem. A potem z tego czy innego powodu szpital zaczęły dręczyć problemy.

Ponoć z powodu niskich kontraktów z NFZ, czytałem jednak, że to NFZ miał zabiegać o kontrakt z tym nowoczesnym szpitalem.

Tak się złożyło, że na co dzień żyje w permanentnym kontakcie z białymi fartuchami. Kierownik osiedlowej apteki od drzwi mi się kłania, należę bowiem do grupy lepszych klientów na tym osiedlu.

Potrzeba znalezienia specjalisty w jednej z dolegliwości związanej z niepełnosprawnością zaprowadziła mnie do ambulatorium owego szpitala.

Przestronne nowoczesne wnętrza, Na korytarzach niewielu pacjentów, co wywołało miłą myśl o doskonale zorganizowanej logistyce.

Trochę zbladła mi to pierwsze skojarzenie po opłaceniu kwoty 150 złotych za wizytę.

- Pierwsza droższa - pomyślałem

Kolejne niestety nie były tańsze.

- Tłumu nie ma - stwierdziła, rozglądając się wokół żona.

I to w zasadzie tyle na temat szpitala. Ani dobrze ani źle, zwykłe odnotowanie faktu. W końcu cennik jest znany i nie mam obowiązku pojawiać się tam na wizytach.

Tylko jak śpiewał kiedyś Jacek Kaczmarski:

„Bo nie wybiera ten kto musi, kto wybrać nie ma w czym.”

Kiedy wczoraj podjechaliśmy pod szpital, złowieszczo przywitał nas szlaban i zachęta do obowiązkowego pobrania biletu.

Nacisnąłem guzik, automat wypluł bilet, a biało-czerwony szlaban uniósł się do góry.

Wjechałem, stanąłem na miejscu wyznaczonym dla niepełnosprawnych w związku z posiadanym uprawnieniem i wyciągnąłem z bagażnika wózek inwalidzki.

Szacunek do lekarza wymaga, aby pojawić się w ambulatorium trochę wcześniej.

Tak też zrobiliśmy i spokojnie czekaliśmy na spotkanie z miłym i nakierowanym na pacjenta lekarzem.

Podzieliłem się z nim bulwersującą dla mnie informacją na temat płatnego parkingu. Musiałem, bowiem siedziało to we mnie od początku.

Metoda wyrywania pieniędzy od pacjentów i ich rodzin w ten prosty chociaż mało oryginalny sposób przynosi chyba efekty, bo płatne parkingi powstają wszędzie gdzie jest kawałek miejsca przed placówką medyczną. Dodatkową motywacją do płatnego wjazdu są lotne brygady Straży Miejskiej, które z pasją godnej lepszej sprawy, zakładają blokady na koła rodzin odwiedzających swoich bliskich w szpitalu i korzystający z przywileju tak zwanej bezpłatnej służby zdrowia.

Że strzępię się o parę złotych?. Uwierzcie mi a wiem to po sobie, że te parę złotych pomnożone przez codzienną wizytę w szpitalu, daje całkiem konkretne pieniądze.

Ordynatorzy mają zwyczaj opowiadać w takich chwilach, że to nie szpital pobiera kasę, a prywatna firma. Jeżeli to prywatna firma pobiera za wstęp, to tym bardziej dziwi entuzjazm Straży Miejskiej w owym karaniu klientów którzy chcą nieco zaoszczędzić, lub ganiają resztkami finansowych sił. Codziennie przejeżdżam obok szpitala na Skarpie w Nowej Hucie i nie ma dnia, abym nie widział tam samochodu strażników, lub efektów ich pracy.

Naładowany negatywnymi emocjami zapakowałem się do samochodu i ostrą drogą w górę ruszyłem w kierunku budki parkingowego. Za szybą tkwiła legitymacja inwalidy.

- Jeden złoty – tak powiedział a przynajmniej tak usłyszałem wypowiedz parkingowego. Musiał mówić niewyraźnie, bowiem żona usłyszała to samo.

Zmiękłem, no cóż jest zniżka dla samochodów inwalidzkich, w porządku. Symboliczna złotówka, nawet się uśmiechnąłem.

Parkingowy podniósł monetę na wysokość oczu i obejrzał ją w świetle ulicznej lampy.

- Siedem złotych – powiedział do mnie wyraźnie już cedząc słowa.

- A nie ma żadnej zniżki dla samochodów inwalidzkich? – spytałem

- Niech Pan na mnie nie krzyczy, ja tu tylko pracuje - wyrzucił z siebie młody człowiek.

Z owego wybuchu wnioskować mogłem, że jestem kolejnym niezadowolonym klientem.

- Szanowny Panie, cały czas staram się zachować spokój i kulturę w rozmowie z Panem, chociaż przyznam, że mnie to wiele kosztuje.

Dołożyłem brakujące sześć złotych i odjechałem po uniesieniu szlabanu.

Spojrzałem jeszcze wokół. Wąska ulica i brak miejsca do zaparkowania na poboczu. Dodatkowo sam podjazd do szpitala schodzi ostro w dół, co jest niebezpieczne dla inwalidzkich wózków. Wyjazd w drugą stronę czyni się praktycznie niemożliwym.

W wielu szpitalach wyjazd i wyjazd inwalidów jest bezpłatny lub symboliczny.

Ale to nowoczesny i prywatny szpital. W końcu to sam chciałem się tu pojawić.

Przed szpitalem znajduje się duży, przestronny parking. Jeżeli z tego parkingu korzystali inni, niezwiązani ze szpitalem ludzie, to ideę wprowadzenia płatnego parkingu rozumiem. Wystarczyło by jednak udokumentować pobyt w ambulatorium rachunkiem, bądź kwitem z kasy fiskalnej, by za pobyt nie płacić.

Można by nie zabierać klientowi dwoma rękami.

Można tez zabierać, wszak rynek usług medycznych jest rozchwiany.

Przypomina mi się jednak pewna wypowiedź mojego kuzyna.

Na zwróconą mu uwagę, że trochę lekceważy kuzynów przybywających w odwiedziny i mogą oni z czasem nie chcieć przyjeżdżać w odwiedziny, spojrzał na mnie i stwierdził

- Kuzynów to ja mam tylu – tutaj wykonał jakby gest podcinania gardła - nic się nie stanie, jak się który pogniewa.

Kiedy ich próbował policzyć na własnym weselu, okazało się, że zupełnie wystarczyło mu palców u rąk.

Wtedy jednak było już za późno i na poprawę własnego wizerunku.