Czwarta świeczka

Letnie miesiące dobiegają sennie swojego kresu, a ja powinienem przygotowywać się do odpalenia czwartej świeczki na blogowym torcie. 24 sierpnia mijają dokładnie cztery lata, od czasu gdy Antoni Relski skrobnął coś po raz pierwszy i od razu o seksie.

Najpierw sobie te świeczki zapalę, później zdmuchnę wymyślając wcześniej życzenie. Tak po prawdzie to życzenie mam wymyślone, a tortów nie lubię.

To może w myśl cytowanej w zeszłym roku pieśni żeglarskiej – cztery piwka na stół?

Po zastanowieniu nabieram wątpliwości. Ma niestety ta pieśń i ostatnią zwrotkę, a w zasadzie odwrócony refren. Jak się mówi A...

W popielniczkę pet, cztery piwka na stół,

Już tej Damy roześmianej nie przytuli Król.

Gdzieś nam się zapodział atutowy As,

Tego Szlema z nami wygrał czas.

Pytanie tylko czy mam ochotę stanąć po stronie przegranych.

Krew się jeszcze burzy, a jak pisał Młynarski, dalej kleję na strychu te połamane skrzydła.

Mam nadzieję, że to przebija się w postach.

Przy okazji rocznic czas na podsumowania. Niech przemówi język statystyk.

W porównaniu do analogicznego okresu roku poprzedniego swoją wydajność twórczą podniosłem o prawie trzydzieści procent. Co jest o tyle ważne, że w poprzednich latach notowano tendencję spadkową.Może to wszystko dlatego, że w pierwszym roku miałem tak wiele do powiedzenia, że rzuciłem się do pisania jak przysłowiowy szczerbaty na suchary.

Po tych kilku latach już wiem, że czasem lepiej coś przemilczeć niż zbyt pospiesznie wypalić.

Wycofałem tylko jeden tekst, ponieważ zapomniałem o mądrości która popisałem się w poprzednim zdaniu. Poza spamem nie usunąłem żadnego komentarza, bez względu na stosunek jego autora do mnie.

No i znalazłem się na Blogerze nie porzucając jednakże Onetu. To Oni motywowali mnie do działania nagradzając gwiazdkami wiele tekstów. Zdarza się też, że mój tekst gości na pierwszej stronie portalu, obok wiadomości z politycznego i artystycznego świata.

Jeżeli powiedziałbym, że to nie jest powodem do radości, łagł bym w żywe oczy 

To zaspokaja moją próżność. Każdy wszak ją ma.

Wychodzi na to, że jestem jak ten przodownik pracy socjalistycznej.

Tylko jak budowali przodownicy, wiemy wszyscy. Nie zawsze ilość idzie pod rękę z jakością.

Bo trzeba jeszcze umieć.

Jest taki dowcip

Do rabina przyszedł starszy Żyd, składając takie oświadczenie

- Rebe, mój syn nie umie pić wódki i grać w karty.

- To czym ty się Mosze przejmujesz? To przecież bardzo dobrze

- Ale on nie umie grać a gra. Nie umie pić a pije.

Słyszałem w trakcie jakiego wywiadu, że teraz nikt nie czyta, wszyscy za to piszą.

Bez względu na umiejętności.

Nie każdy potrafi być jak ten góral, o którym opowiadał mi jeden z tutejszych spowiedników.

Przyszedł był stary chłop do kościoła, rzucił się przy konfesjonale na kolana i wyznał, że strasznie klnie. Jest to dla niego duży problem ponieważ nie potrafi nad tym zapanować.

Konfesjonały w górskich wsiach to nie tylko miejsca gdzie uzyskuje się bezpośrednie połączenie z Panem Bogiem, ale również miejsce porad i wskazówek jak żyć. Starał się więc ksiądz jak mógł aby pomóc parafianinowi w potrzebie.

- A może ty byś Józek mówił coś miłego dla ucha. O albo śpiewał. Opowiadali mi niektórzy wierni, że zamiast kląć śpiewają.

No jak, mógłbyś Józek śpiewać?

- Ale to jeszcze trzeba kurwa umieć, proszę księdza – wypalił szczerze Józek

I to jest bardzo dobre stwierdzenie. Takie nasze, góralskie i polskie.

Jest też odpowiedzią na pytanie które sobie z roku na rok zadaję

Na ile ja to umiem?

Bo od pisania to się już trochę uzależniłem.

I jeszcze coś na koniec, ale to tylko dlatego że najlepsze zostawia się właśnie na koniec.

Nie było by Antoniego Relskiego, gdyby nie było Was, czytelników mojego bloga

Jesteście zaprzeczeniem tezy, że teraz nikt nie czyta. A wspieracie mnie swoimi wejściami.

Każdy Wasz komentarz czytam z wielką uwagą i przyjemnością.

Dziękuje bardzo i kłaniam się nisko