Uczę się na błędach teściowej

Pewna babcia ze Starego a może Nowego Sącza, codziennie dzwoniła do swoich dzieci w Warszawie. Dzieci już miały po czterdzieści lat i żyły z troską o starzejącą się matkę.

Działo się to oczywiście w czasach PRL-u, kiedy to nikomu o komórkach jeszcze się nie śniło. Pojawiała się na poczcie, zamawiała międzymiastową i już po godzinie miała już możliwość wykrzyczenia do słuchawki:

- Czuję się dobrze.

Następnie kładła na ladzie dwa złote, a na próbę perswazji ze strony obsługi, że mówiła nie mówiła musi zapłacić za trzy minuty, powtarzała niezmiennie

- Za tyle wygadałam.

I nic jej się nie stało, bo za szybką siedziała córka chrześnicy.

Taka babcia, dzisiaj mogłaby zostać królową Twittera.

Dlaczego przypominam te historię?

Bo w ramach rodziny martwimy się o siebie nawzajem, cieszymy się ze swoich osiągnięć, czyli

tak w ogóle realizujemy swoją ideę więzi rodzinnej.

Czasem jednak coś się w tym wszystkim poprzestawia się i chociaż chcemy dobrze, wychodzi jak zawsze.

Przykład chyba ostatni z ostatnich.

W ostatnią sobotę, kiedy żona wykonała swój skok, spóźniony z powodu mgły i kiedy opadły pierwsze emocje, wykonała telefon do własnej matki.

- Skoczyłam. Jest już wszystko w porządku - powiedziała w pierwszych słowach.

- Dziękuję za informację - powiedziała teściowa i rozłączyła się.

- Babcia rozłączyła się – powiedziała z wyraźnym zaskoczeniem żona.

- Zwięzła jak twitterka – podsumowałem.

Potem dała nam czas na zastanowienie się, nie odbierając trzech, kolejnych połączeń.

Kiedy w końcu odebrała, wyrzuciła z siebie, że przecież ona tak się martwi, a my nie informujemy jej o szczegółach.

- Trzeba było zadzwonić z samolotu, a potem zaraz jak otworzyła się czasza spadochronu

i na bieżąco relacjonować lądowanie – zażartowałem.

I to był ten zgrzyt w całej kolorowej i miłej sobocie.

W poniedziałek mama odwiedziła swoją pięćdziesięcioletnia córkę, ale ani słowem nie wspomniała o sobocie, skoku, czy emocjach. Przełamała się dopiero wczoraj oglądając zdjęcia i opowiadając za pomocą wielu słów jak bardzo przeżywała tamten skok.

Przy okazji wywaliła z siebie, że przeżywała przesiadkę w Londynie córki na lotnisku w Londynie, bo to przecież olimpiada i terroryści.

- Ale zawsze mogę sobie wpisać do C,V że byłam w Londynie, w trakcie olimpiady – żona próbowała obawy obrócić w żart.

Zdjęcia córki oglądała tylko przy okazji, bo wpadła do nas w towarzystwie przyjaciółki. Przyjaciółka teściowej oglądając te same zdjęcia skomentowała:

- Widać na tych zdjęciach Marysiu, że byłaś autentycznie szczęśliwa.

Cały czas uczę się roli teścia. W myśl przysłowia najlepiej uczyć się na błędach, ale cudzych.

Wspominam swoje doświadczenia z własnym ojcem, a teściowa jak widać, to dla mnie tętniące życiem poletko obserwacyjne. Żebyśmy się dobrze zrozumieli, mój nieżyjący już ojciec i teściowa ciesząca się dobrym zdrowiem to dobrzy ludzie, ale zdarzyło się co najmniej parę razy, że przedobrzyli.

Jak nie być sennym koszmarem dla synowej i syna? Jak z jednej skrajności nie popaść w drugą i nie zapisać się jako troskliwy i słodki do wyrzygania?

Przecież tego czego oczekiwała córka to odrobina wspólnej radości, ponieważ radość bliskiej osoby podwaja własne szczęście. A do tej radości, autentycznej czy nie, mogła się już mamusia przyzwyczaić. Był na czas od lutego.

W ostatnich latach swojego życia, ojciec wymagał telefonów. Za każdym razem gdy przyjechałem i że wyjechałem, ponieważ martwił się o mnie. To akurat rozumiem.

Wewnętrzny bunt rodził jednak pytanie - czy mniej martwił się o mnie, kiedy byłem sporo młodszy i zwyczajowo darliśmy koty, w myśl szczytnej idei konfliktu pokoleń?

Może uczucia zmieniają się z wiekiem i miejsce dumy zajmuje troska?

Chyba coś w tym jest, bo z osobistych przeżyć ostatnich lat wiem, że ze sporej dawki aplikowanej sobie dumy musiałem zrezygnować. To teraz w to miejsce wejdzie troska?

Teściowa oplotła nas swoją troską, a jest ona tym większa im mniej informacji dociera do niej ze irlandzkiego syna. W naszym domu próbuje realizować się podwójnie.

Co jakiś czas musimy dokonać operacji naprowadzenia jej na właściwą drogę.

Dobrze, że realizujemy swoje, wcześniej określone role.

Od początku, ja załatwiłem sprawy ze swoimi rodzicami, a żona ze swoja matką.

Dzięki temu prostemu zabiegowi możemy pozostawać dobrymi, zięciem i synową.

Łapię się jednak na tym, że pomimo tej mądrości, sam popełniam błędy. To chyba w myśl zasady, że stać na własne mnie błędy.

Przecież jesienią ubiegłego roku, sam nie do końca umiałem się cieszyć radością syna, który kupił motocykl. Wyobraźnia podpowiadała mi tyle scenariuszy, że spędziłem parę bezsennych nocy.

Z wiekiem wyobraźnia jest coraz bardziej rozbudowana. Być może za jej projekcje odpowiada doświadczenie nabyte z czasem.

Chyba tak, bo z wiekiem nie masz już marzeń, że latasz, że będziesz kimś ważnym w tym świecie, a i bogatym tez nie zostaniesz. Wyżej dupy nie podskoczysz.

Brak doświadczenia w młodym wieku, pozwala na marzenia i ich realizację. Bo czasem jeżeli nie wiesz, że coś jest niemożliwe do wykonania, możesz to zrobić.

Wtedy, przy motocyklu nie potrafiłem skakać z entuzjazmu, chociaż natychmiast zrobiłem mu stojak do motocykla. Znalazłem garaż na zimę i zainstalowałem odbojniki po bokach owiewek.

- Powinieneś mu zabronić zakupu, a teraz chociaż jazdy – podpowiadała teściowa

A przecież On, w rozumieniu prawa może być już mężem, a od dawna ojcem. Na motor zapracował sobie sam. Jaki sens miałby więc taki zakaz? Próbą sił na własne życzenie?

A jeżeli tę próbę przegrałbym? Jak wtedy wyglądałyby nasze relacje.

Pisałem wyżej, że musiałem zrezygnować z części swojej dumy, ale na Boga nie z całej. Ponadto ta poprzednia całość była dość rozbuchana. Może nawet w sposób odwrotnie proporcjonalny do wzrostu.

Pozostaje mi teraz codzienny apel o rozsądek i rozwagę.

I emocje przy każdym wyjściu z domu. I ulga gdy wraca

Staram się jednak ich nie upubliczniać.

Cieszę się że wypolerował zadrapania na lakierze, wymienił łańcuch i ksenony.

Czasem tylko, gdy dzieci zarzucają mi zbytnia upierdliwość mówię do nich:

Wybaczcie ale to przychodzi z wiekiem.

A może czegoś uda mi się uniknąć?