Czekaliśmy na to od lutego

Piątek. Drogę na południe wyznaczały nam błyskawice, które z jakimś wielkim zapamiętaniem biły w zbocza  majaczących na horyzoncie wzniesień. Deszcz najpierw straszył pojedynczymi, ciężkimi kroplami, po to by na kilka minut uderzyć o dach samochodu z wielką mocą. Świat weekendowego wypoczynku rozmazał się w strugach deszczu. Sam deszcz zaniknął zupełnie po przejechaniu kolejnych  piętnastu kilometrów. Mijaliśmy kolejne skrzyżowania dróg, oddając burzy  całkowitą  palmę pierwszeństwa. Kiedy wjeżdżaliśmy na most prowadzący ponad wodą  do naszego osiedla,  tylko brązowo mętna, rwąca  woda w dole, świadczyła o tym, że i tu burza byłą przed nami. Z wprawą rozpakowaliśmy się i wpuściliśmy w puste wnętrza odrobinę świeżego powietrza. Chłód wieczora wypełnił cały dom, od parteru po strych. Rozświetlony dom zaczął tętnić życiem.

Otworzyłem butelkę argentyńskiego wina. Wypiliśmy po jednym kieliszku, a później powtórzyliśmy ten sam manewr. W tle leciał cichutko RMF Classic, a po zielonych jeszcze kiściach winogron  spadały ostatnie krople upamiętniające minioną już burzę.

A więc to już jutro. Podarowany przez dzieci skok spadochronowy miał się sfinalizować już jutro. Po raz kolejny sprawdziłem prognozę pogody. Na przekór temu co działo się za oknami w piątek, sobota zapowiadała się pogodnie.

Wszystko się zgadza - Nowy Targ, sobota, godzina dziewiąta. Data potwierdzona  w rozmowie telefonicznej z Aeroklubem w Nowym Targu. Aby przyspieszyć nadejście soboty, położyliśmy się  spać wcześniej niż zwykle. To wcale nie jest dobry pomysł. Ileż więcej myśli przewinie się w tym czasie  przez czaszkę?

Kiedy w sobotę z samego rana wyjeżdżaliśmy  w kierunku lotniska,  witała nas słoneczna pogoda. Było jeszcze chłodno i przyjemnie, ale południe zapowiadało się ponoć upalnie. Kiedy wyjeżdżaliśmy z lasu przełęczą na której znajomy góral postawił bacówkę, zamiast widoku gór natknęliśmy się na mgłę. Drzewa na poboczu śniły jeszcze, spowite welonem mgły.  Za nimi była  już tylko biała ściana.

- To sobie już pooglądałam gór – zmartwiła się żona. Zaraz dodała jednak, starając się patrzeć na świat bardziej optymistycznie – to się musi rozejść. Mój skok musi być perfekcyjny.

Punktualnie o dziewiątej zameldowaliśmy się w centrum dowodzenia. Miła dziewczyna powitała nas w budynku którego lata świetności minęły razem z PRL-em. Wewnątrz  panował gwar  i zamieszanie, które było udziałem mnóstwa młodych pasjonatów latania.

Młodość pełna optymizmu – oceniłem – tylko jak to się ma do  doświadczenia?

- Mamy spóźnienie – poinformowała nas zaraz po powitaniu. Za godzinkę rozpoczniemy, bo lotnisko jest zamglone. Tej mgły, która unosi się nad lotniskiem nie ma na żadnej mapie.

Na mapie może nie, ale dokładnie widziałem ją  jak otula blachy małych samolotów, wplatając się w ich śmigła i zasnuwa okna.

-  A kysz mgło. Ciebie tu nie ma – próbowała zaklinać rzeczywistość moja żona.

Nie była podenerwowana, a raczej podniecona perspektywą szybkiej realizacji jednego z największych życiowych marzeń.

A może to swoje podenerwowanie umiejętnie maskowała? Jeżeli tak, zrobiła to perfekcyjnie.  Nawet ja dałem się na to nabrać.

- Pani Maria? – dobiegł nas za plecami czyjś damski głos.

Żona odwróciła się do tyłu na tyle  na ile pozwalał jej kręgosłup.

- Gabrysia ? Co ty tu robisz? -  spytała żona

- Mam spóźniony skok. Miał być  o ósmej, a Pani?

- A ja ma też spóźniony, o dziewiątej.

Była dziesiąta. Na ziemi, przed lotem spotkały  się : moja żona ofiara i Gabrysia rehabilitantka, która ćwiczyła ją i uczyła jak radzić  sobie z podstawowymi problemami życiowymi.

 - W życiu nie pomyślałabym że spotkam Panią a takiej sytuacji.

 - Ja też nie liczyłam się z Twoją obecnością.

Mgła zaczęła się podnosić i pierwsza ekipa udała się po kombinezony  oraz  na krótkie szkolenie.

Do żony podszedł Instruktor. Z rozmowy wynikało, że ma doświadczenie w lotach z niepełnosprawnymi. Cierpliwie i z uśmiechem tłumaczył zasady, a następnie omówił jak poradzi sobie z ograniczeniami  wynikłymi ze stanu zdrowia żony.  Najdłużej trwało jednak wybieranie kombinezonu.

- To, że nie chodzę nie znaczy wcale, że mam nie wyglądać ładnie w powietrzu.

Stanęło na kolorze niebieskim z ciemniejszymi paskami po bokach. A potem uprząż.  Wspólnie i w porozumieniu pozapinaliśmy wszystkie troki. To znaczy zapinanie pozostawiliśmy Kubie, bo tak kazał do siebie mówić Instruktor. Zauważyłem, że w  uprzęży na wysokości pleców żony  znajduje się pomarańczowa kieszeń  z napisem „danger”

- Co to? – spytała

- Z pewnością to czarna skrzynka – powiedziałem. Bo wszystkie czarne skrzynki są pomarańczowe.

- To mnie nie pocieszyłeś – stwierdziła żona - Lotnisko z mgłą i teraz te skrzynki to mi się nie najlepiej kojarzy.

- Mgły już nie ma. Lecimy –  niemal w tym samym momencie wykrzyczała do megafonu sympatyczna dziewczyna.

Gabrysia już znajdowała się w powietrzu, kiedy ja pchając wózek żony, wraz z grupą spadochroniarzy skierowałem się do małego sportowego samolotu. Właśnie wylądowała Gabrysia i zaraz po uwolnieniu z uprzęży rzuciła się do mojej żony, żeby ją ucałować i powiedzieć, że tam w górze jest wspaniale. Trzęsła się jeszcze cała i prawie widać było jak  uchodzi z niej adrenalina. Na całkowite uspokojenie trzeba będzie jeszcze poczekać.

 Pospieszono nas.

Instruktor pomógł wsadzić żonę do samolotu, a ja zostałem z wózkiem na świeżo skoszonej trawie lotniska. Wiatr rozwiewał mi włosy, a uszy rozsadzał warkot silnika. Maria pomachała mi tylko, bo już myślami była ponad szczytami Tatr.

Powróciłem do oczekujących. W  tak zwanym międzyczasie zebrał się już spory tłumek gapiów. Wśród obserwujących znajdowali się:  syn z synową oraz jego teść. Pojawili się punktualnie i teraz stali patrząc  w niebo, przysłaniając sobie czoło daszkiem,  utworzonym z wyprostowanej  dłoni.

Samolot wzbił się na cztery tysiące metrów, po czym zaczął wypluwać ze swego wnętrza pasażerów.

Oprócz żony i podpiętego do niej instruktora, leciał też kamerzysta. Na małej kamerce rejestrował wszystko co związane było ze skokiem.

- To dla wnuków, żeby wiedziały jaką miały postrzeloną babcię – opowiadała żona, odpierając  ewentualne  zarzuty.

Po dłuższej chwili z chmur wyłoniła się czasza spadochronu  z doczepionym poniżej jakimś cudacznym chrabąszczem o podwójnej ilości rąk i nóg. W miarę opadania rozróżnialiśmy już zarys sylwetek.

Dość szybko zbliżali się do ziemi. Rosła we mnie obawa o szczęśliwe lądowanie, ale Kuba z wyćwiczoną perfekcyjnie  wprawą, wylądował na tyłku razem z moją żoną. W  takich lotach z pasażerem ląduje się zawsze na tyłku.

Pobiegłem z wózkiem na środku lotniska, tam gdzie koło kolorowej czaszy  siedzieli sobie spokojnie  Kuba z Marią.  Wyciągali kciuki w charakterystyczny gest – jest OK.

- Było super -  krzyczała nadal nieźle nakręcona Maria - Pokonałam następną granicę. Od teraz mogę już wszystko.

Instruktora  nagrywał to wszystko na kamerę, która zabrał ze sobą.  Dla własnego użytku – tak twierdził.

Zresztą wózek kręcący się wokół pilotów i skoczków wzbudzał cały czas żywe zainteresowanie prawie wszystkich zebranych.  Bo jak można trafniej dobrać do siebie dwie, najmniej pasujące do siebie rzeczy.  A jednak dzisiaj wszystko do siebie spasowało. Jak trzeba.

Kiedy zbliżyliśmy się do budynku lotniska i jechaliśmy wśród szpaleru widzów zebranych tu  żywiołowo.  Tak samo żywiołowo nagrodzono ją brawami. Przyznam się szczerze, że i mnie opuściły emocje. Stałem się taki miękki i wrażliwy. W zruszyłem się i oczy zrobiły mi się wilgotne.

Zwróciliśmy kombinezon. Żona otrzymała certyfikat wykonanego skoku w tandemie. Film i zdjęcia dotrą pocztą, w terminie czternastu dni.

To wtedy się pośmiejemy.

Póki co wystarczyć muszą zdjęcia które robił Starszy z pomocą swojego nie mniej profesjonalnego sprzętu.

Gratulacje, gratulacje i pożegnania.

Gabrysia krzyczała, że w poniedziałek opowie o tym skoku na oddziale rehabilitacji. Że to takie nieprawdopodobne i takie wspaniałe.

W jaki sposób ta moja żona  tak szybko zaprzyjaźniła się z taką kupą ludzi?

W samochodzie zaczęły się telefony od znajomych i do znajomych. Gratulacje i słowa uznania.

Tylko kochana mamusia, kiedy opuściły ją  nerwy, strzeliła focha i pogniewała się na córkę  -  za jej  brak rozsądku.

Adrenalina powoli uchodziła z mojej żony. Jeszcze trzęsły jej się ręce, jeszcze szumiało jej w głowie. Jeszcze…

- Musicie mnie zrozumieć – powiedziała w końcu na usprawiedliwienie – miałam dzisiaj skok.

Piliśmy właśnie aperitif w postaci dobrze schłodzonego półsłodkiego wina, a żona o czymś zapomniała.  Ja natomiast zapamiętałem sobie to jej tłumaczenie. Oczywiście zapamiętałem po to by niecnie to wykorzystać  przy nadarzającej się okazji.

Żona  z wypiekami na twarzy opowiadała jak leciała, a później wyskoczyła. Że Tatry z tej wysokości to najpiękniejszy widok  w życiu. Że nie wie jak długo leciała z zamkniętym spadochronem. Że jak się otworzył to wcale mocno nie szarpnęło. Że nie było jej niedobrze, że było jej wspaniale. I że leci się bardzo szybko. Zdecydowanie za szybko. I że wstąpiły w nią nowe siły.

Po grillu,  przy winie, poprosiliśmy o powtórkę lotniczej  opowieści.

Opowiedziała.

 A kiedy czegoś tam zapomniała, powiedziałem do niej.

- Nie ma problemu. Rozumiem to, w końcu miałaś dzisiaj skok. I potem to już jakoś samo poszło, a z następną butelką wina przyspieszyło. Tak prowadziliśmy rozmowę, że każdy z nas miał okazję żeby stwierdzić :

- Nie ma problemu, zdaję sobie tego sprawę, że miałaś dzisiaj skok.

Żona złościła się na niby, ale i tak dostałem kuksańca w bok. Jak widać adrenalina nie wyparowała do końca.  A może przy okazji uwolniło się trochę testosteronu?

Gwoździem wieczoru była rozmowa w której ktoś, nie pamiętam już kto,  powiedział coś do Starszego

- Nie dziwcie mu się – powiedziałem – jego Matka miała dzisiaj skok.

A swoją drogą, zastanawiam się czy taki rabuś bankowy też mówi

- Dzisiaj mam to wszystko gdzieś, bo miałem skok?

I skończyliśmy żarty. Wiadomo bowiem, że co za dużo to nie zdrowo.

I tylko za zasługą wina Maria chociaż późno, poszła spać  i zasnęła bez najmniejszego trudu,. Ale i tak we śnie oddała  przynajmniej jeszcze jeden skok spadochronowy. Tylko okoliczności jak  na sen były zgoła absurdalne.

A w niedzielę, po śniadaniu, wszyscy zebrani zażyczyli sobie po raz kolejny opowieści o skoku, na co jednak żona nie dała się namówić. W końcu ona też nie pozwoli się bezkarnie wypuszczać.

Bezdyskusyjnie to był Jej weekend. Wzdłuż i wszerz, w głąb  i w górę. Od północy do północy. Ale nie myślcie, że moja żona należy do tych co osiadają na laurach.

A może na lotni? – tak sobie myślę…

A ja przecież nie zaproponuję, żeby sobie wzięła urlop od myślenia.

A ja ? Ja też czuję się lepiej, szczególnie gdy po Jej udanym lądowaniu spadł mi kamień z serca. A huk był taki, że Syn zapytał mnie

- Słyszałeś jak coś huknęło?

A jakże miałem nie słyszeć?

W górze

 

 I już na dole

 

I  dowód czarno na białym