Nowy wypasiony telefon

To żaden news, bowiem historia ma już kilka dni. Starszy  syn zmienił telefon. Każdy zmienia telefon średnio co dwa lata, bo tak stanowi umowa. Dużo dłużej zresztą taki telefon nie wytrzymuje, w związku ze znanymi działaniami producentów, mającymi na celu ograniczenie żywotności sprzętu. Od dawna byliśmy śmieciarską nacją, teraz jednak znacznie przyspieszyliśmy. Jeżeli ktoś nie chce czekać na koniec umowy i promocyjne propozycje, to wywala dwa i pół tysiąca za super design nowego aparatu. Starszy nie poszedł w żadne ekstremalne linie czy możliwości i wziął telefon za czterdzieści dziewięć złotych. Dumny jednak i blady.  Bawił się nim przed, w trakcie i po wtorkowym obiedzie w rodzinnym domu. Znaczy się u nas. Nie wypadało mi głośno zauważyć tej bladości, ponieważ młode żony łatwo mogą źle  odczytać luźną uwagę ze strony teściów. Na przykład o zabiedzonym synu. Oni w końcu żyją po swojemu, dbając o siebie nawzajem. Ja zaś miewam język uszczypliwy, chociaż staram się nad nim panować. Wychodzi mi to z różnym skutkiem bo wiadomo – ciągnie wilka do lasu. Wracając zaś do telefonu. Na małym ekranie, z pomocą Androida, można było wyczarować cały zestaw perkusyjny i walić w te bębny do woli. To strasznie denerwujące dla otoczenia, przyjemne zaś dla walącego paluchami w ekran. Sprawdziłem to na sobie. Wszystko by było takie podniosłe i modern, gdyby nie Młodszy, który wziął  aparat w dłonie. Obejrzał obudowę z tyłu, potem z boku, a na końcu z frontu. Nowa granatowa metaliczna obudowa połyskiwała w promieniach zachodzącego słońca. Młody pstryknął w klawiaturę i kiedy ekran rozjaśnił się, spytał brata - Starszy coś Ty tu napisał w kalendarzu? - Wtorek  16.30 obiad u rodziców. To byłbyś w stanie to zapomnieć? Przecież od roku pojawiacie się tu w każdy wtorek o 16.30.
Starszy zmieszał się trochę i powiedział
- Chciałem coś wpisać na próbę  do kalendarza i to sobie wpisałem.
- Mam to samo – włączyłem się do rozmowy – bardzo chcę prowadzić elektroniczny kalendarz, a przeszkadza mi w tym dobra pamięć. Mam też nawyk prowadzenia papierowego terminarza. Jakoś łatwiej i szybciej mi z tym idzie.
- A ty Młody, gdy dojdziesz do lat, to z pewnością wyrobisz sobie zwyczaj cyklicznego odwiedzania rodziców. Obiad jest do tego doskonałym pretekstem – stwierdziła żona.
Czerwone papryki faszerowane beszamelem harmonizowały z białym ryżem na stole przykrytym serwetą w kratę.
-Aż prosi się do tego to wino, które przywieźliśmy dla Was z Egeru – prowokował Syn.
Rubin kieliszków uzupełnił paletę kolorów. Faktem jest, że wino było bardzo dobre i co najważniejsze zwiezione bezpośrednio od producenta dwa dni wcześniej.
- A wprowadziłeś do telefonu informację o urodzinach żony? - Tak żeby Ci zadzwonił i przypomniał – zażartowałem. 
Okazało się jednak, że wziął to na swoja pamięć. To tak jak ja. Bez telefonu pamiętałem, że w niedzielę, pierwszy raz, wspólnie  obchodzić będziemy urodziny Synowej.
Powinienem napisać to w czasie przeszłym, bo była już ta niedziela i była okazja do tego miłego rodzinnego spotkania. Jak to dobrze, że teść z teściem, pozostajemy w dobrych relacjach. To znacznie przeżywanie takich chwil ułatwia. 
Znajoma, która jakiś czas temu wydawała za mąż córkę, opowiadała o drodze pełnej kamieni i nierówności, w relacjach z przyszłymi teściami córki. Młodzi już po ślubie, a nadal kombinują, jak pogodzić ogień z wodą. Kogo z kim nie zapraszać, i kogo nie sadzać obok siebie.
Można skomplikować sobie życie, nie sięgając nawet do działań radykalnych.
A we wtorek kolejny obiad z młodymi. Ciekaw jestem czy, starszy nie obciąża już tym faktem pamięci telefonu. 
Zaraz, zaraz. Z powodu dzisiejszej wizyty u lekarza, tradycja zostaje jednorazowo przeniesiona na środę. 
Chyba sobie to gdzieś zapiszę i jeszcze to, żeby zaraz po pracy meldować się w domu.
Pod ręką mam jednak tylko telefon.