Spóźnienia małe i te duże

Lubię pojawić się w pracy przed czasem. Tak mniej więcej pól godziny przed.  Spokojnie  wprowadzam kod alarmu i już otworem stoi dla mnie czajnik elektryczny i słoik rozpuszczalnej kawy. Ponieważ to mój prywatny czas, regularnie przeglądam wiadomości z sieci i nim człowiek obejrzy się, mija ósma. Czasem jakiś niecierpliwy klient szturmuje drzwi, bo jak uchylone znaczy to, że zapraszają.

Minutę przed punktem zero pojawia się reszta  i już można spokojnie wciągać falę na maszt.

Raczej nie spóźniają się, a i tak dla kilku minut jestem tolerancyjny.

Czasem trzeba zostać trochę po pracy i wtedy oczekuję, że ta tolerancja  zadziała w drugą stronę. Działa.

Kiedyś, w czasie tak zwanej planowej gospodarki socjalistycznej najważniejsza była lista obecności.  Druk o sygnaturze Pu-Os 225, gdzie PU znaczyło powszechny użytek, Os – druki  osobowe,  225  –kolejny  numer w rejestrze.

Podstawą wypłaty były nie zaangażowanie w proces produkcyjny, a właśnie podpis na liście. Złożony przed godziną  rozpoczęcia - niebieski, a po godzinie - czerwony.

Pracownicy działu kadr, z dziką sadystyczną przyjemnością podtykali czerwony pisak pod nos spóźnionego  pracownika. Za trzy spóźnienia potrącano należną premię, bądź też nie wypłacano tak zwanej premii motywacyjnej.  A trzeba się było motywować, by codziennie  iść do pracy, a za zarobione tam pieniądze niewiele kupić.

Próbując uniknąć podpisu na czerwono, wymyślano historie z tej i nie z tej ziemi. Serce kadrowca pozostawało niewzruszone, bo przecież jak to powiedział Lenin – Kadry decydują o wszystkim.

Fakt, że wódz rewolucji  nie miał na myśli działu kadr,  nie psuł im zupełnie samopoczucia.

- Gdyby tu był kapitalizm. To wtedy dopiero zobaczylibyście –  Kadrowcy zwykle kończyli dyskusję pochwałą gospodarki socjalistycznej.

No i co? I mamy gospodarkę wolnorynkową już od dwudziestu paru lat. I pomimo tej zmiany, w dalszym ciągu do pracy spóźnia się prawie jedna piąta Polaków.

Wg portalu  Jego strona pl  14 proc.  raz w tygodniu, 2 proc. nawet trzy razy w tygodniu, a 1 proc. pracowników spóźnia się codziennie.

Wśród wszystkich badanych, 2 proc. nie potrafiło ocenić, czy... się spóźniają, czy też nie.

Z pewnością to prezesi i dyrektorzy, którzy przychodzą do pracy i wychodzą z niej kiedy chcą, sami zaś twierdzą, że pracują zawsze. Nawet seks z sekretarką jest po prostu testowaniem personelu.

Na pewno w jakiś sposób trzeba to spóźnienie przeciętnego pracownika usprawiedliwić

Czy wymówki są te same co w PRL-u?

Wśród uzasadnień króluje szkolne „zaspałem”. To całe  59% ankietowanych.

14% spóźnia się przez zawodną komunikację miejską,

Usprawiedliwienia żywcem wyjęte z  czasów socjalizmu.

Tylko  13%  przyznaje, że  długo stali w korkach. To novum,  bo poprzednio ilość samochodów na mieszkańca, nie uzasadniała tłoku na ulicach.

Nowy model życia i brak socjalistycznej moralności, pozwala na to, że kilka procent zwala winę na nocne imprezowanie.  Imprezowało się i w PRL-u. Ja sam, kilka razy dosłownie wstałem od  biesiadnego stołu i udałem się do pracy. Dotarłem tam jednak przed czasem i dopiero po podpisaniu listy, wysypiałem się na kufajkach w magazynku administracyjnym. Ech! Było, minęło.

- Lubię poranny seks  - odważnie przyznaje przełożonym jakieś 4 % respondentów.

I to wydaje się jak najbardziej usprawiedliwione.

Jak to spóźnienie  dziwnie powiązane jest z seksem.

Za młodu trzeba było uważać, żeby nie spóźnić się w trakcie seksu, a kiedy już mamy go ile dusza zapragnie, trzeba było uważać by z kolei przez niego się nie spóźnić, do roboty.

Najgorsza zaś jest zmiana czasu.

Poczucie obowiązku terminowego pojawiania się w pracy, wiązać się może z  wymiernymi stratami małżonki.

Słyszałem jak w towarzystwie jeden ze znajomych żalił się, że od dnia zmiany czasu na letni,  poranny wzwód pojawia mu się w trakcie jazdy autobusem do pracy.

Nawet jeżeli to co mówił znajomy było tylko dowcipem, wpływa na moją pobłażliwość dla  spóźnień kochających się rano.

W życiu nie podsunął bym komuś  takiemu czerwonego pisaka.

No chyba, że przejął zwyczaje godowe królików.