Kot - jaki jest teraz widzę

Kiedy wczoraj wróciłem z pracy, od progu wyczułem już, że na obiad melony.

Tak kiedyś nazywał to danie Stefan Friedmann.

Żona krzątała się po kuchni kończąc zupę, a teściowa polerowała szyby w oknie.

Poprzez uchylone drzwi na taras wpadało rześkie powietrze, wypełniając swoją świeżością salon i korytarz. W kuchni ponad wszystko dominowały wspomniane mielone.

- Jak możesz to załatw sprawę leżącą na fotelu – poprosiła żona.

Obok skórzanej torebki teściowej, na kolorowej poduszce, zwinięty w kłębek, niczym nie zestresowany ... spał kot.

Rudy i delikatnie pręgowany. Nie wiem dlaczego piszę kot a nie kotka. Tak założyłem, bez oglądania zwierzakowi pod ogon. Widziałem już tego kota, z obróżką koło szyi, kręcącego się wokół domu. Cudzy kot koło domu nie jest to dla mnie żadną nowością, bo kręcą się tu jeszcze ze trzy inne. Biało szary i czarny z białą plamką pod pyszczkiem, oba sąsiadów z tyłu, oraz wspomniany już kiedyś czarny z bielmem na jednym oku, nie wiadomo skąd. Ten ostatni znowu próbował zeżreć słoninkę dla sikorek, ale po ostatnich jego ekscesach, paski słoniny powiesiłem na końcu wiotkich gałązek. Nijak dojść a i doskoczyć się nie da. Raz próbował złapać słoninę w locie ale chybił. Patrzę na to i mówię wam to jest lepsze niż National Geografic w 3D.

Wziąłem kota do ręki i korzystając ze szpary w oknie czyszczonym przez teściową, postawiłem rozespanego zwierzaka na tarasie, na zewnątrz domu.

Spojrzał na mnie rozespanym wzrokiem, potem po kociemu przeciągnął się i odszedł powoli w swoim kierunku.

- Chyba ma respekt przed facetami. Jak ja go wystawiłam to wskoczył na jabłoń i gdy tylko schyliłam się, przeskoczył nade mną wprost na stół w pokoju – opowiadała teściowa.

- Ubłoconymi łapami zadeptał i całą podłogę, skoczył na szafki w kuchni i o mało co nie zaliczył telewizora – uzupełniła żona

- Takie są koty, wiem coś o tym bo miłośniczki kotów to moje blogowe przyjaciółki – stwierdziłem z pewną wyższością eksperta.

- Jak takie są, to problem się zacznie gdy cieplejsze dni wymuszą otwieranie okna – zauważyła teściowa.

- Najważniejsze to ich nie karmić. Taki kot gotów porzucić swoje domowe żarcie, na rzecz stołowania się na mieście. A wszystko to mnie w sumie cieszy - podsumowałem – to jakiś taki czytelny znak naszego życia na wsi.

Jakby dla potwierdzenia moich słów, dzięcioł bywalec zaczął udawać, że wali w korę szukając robali a nie czai się na słoninę. Jednak jego - puk, puk, puk - można było przyjąć za potwierdzenie moich słów.

-W czoraj na przykład, spod kół uciekły mi dwa bażanty i to dwadzieścia metrów od domu – ciągnąłem nurt wiejski, jakby na przekór narzekaniom żony na rozmokniętą i błotnistą drogę dojazdową.

Kot nie pojawił się więcej jakby czując tym swoim zwierzęcym przeczuciem, że ręka która go wystawiła na taras jest zdecydowana i konsekwentna.

Konsekwentnie rozpuszczam też swoją rodzinę.

Kiedy dzisiaj rano ruszyłem spod domu, zauważyłem, że poboczem drogi szły dzieci sąsiadów. Obok plątał się kot.

- Nie wiecie czyj jest ten rudy kotek z obróżką na szyi – spytałem po przywitaniu

- To nasz – radośnie odpowiedziały dzieci - Właśnie idzie z nami do szkoły i nie sposób go zniechęcić.

- Wiem coś o tym. Wczoraj poznawał moje szafki w kuchni, skakał po meblach, a na koniec zasnął w fotelu.

- Przepraszamy – powiedziały chórem, a ja zacząłem zastanawiać się - czy w moim pytaniu nie było czego z wyrzutów za kocie maniery?

- Nic nie szkodzi, nie specjalnie mi to przeszkadza – zamknąłem dyskusję na ten temat.

- Już wiem czyj jest kot - powiedziałem w południe dzwoniąc do żony – kot jest sąsiedzki.

- Wszystkie koty są sąsiedzkie – stwierdziła filozoficznie żona - Jak wieś długa i szeroka.

- Ale ten jest od sąsiadów zza pola. Tych z domu z seledynową elewacją.

Wychodzi na to, że jedynie pies potrafi ułożyć kocie ścieżki w naszym ogrodzie. Bo jeżeli przed drzwiami wejściowymi siedzi jeden, na jabłoni wyleguje się drugi, a najmniejszy na bezczelnego śpi w moim fotelu, to nie jest tak zwana - „letka” przesada?

- Marzec - ktoś powie.

Owszem, ale ja nie mam w domu panny na wydaniu. Chyba, że koty zapatrzyły się na teściową z miotłą i czekają jeszcze na szklaną kulę. Ale to już całkiem inna historia.