Miało być o winie

Jeżeli reinkarnacja istnieje, to mój starszy syn w poprzednim wcieleniu był związany z Gruzją.

Czy jako dżygit czy jako hodowca winorośli tego nie wiem. Już wcześniej miałem pewne podejrzenia.

Jako małe dziecko dziwnie przekręcał słowo dziewczynki.

Ogólną wesołość wzbudzało jego powitanie – Czołem bidzinki.

Dziwiło mnie to określenie, ale dzieci mają swoje słowa. Jeszcze mocniej zdziwiłem się po latach, kiedy nowym premierem w Gruzji został niejaki Bidzina Iwaniszwili.

Jeżeli do tego dołożyć jeszcze kolekcję kindżałów i rozsmakowanie w winie gruzińskim, wszystko układa się w logiczną całość. Starszy odziedziczył sympatię do wina, pewnie po mnie.

Razem ze swoją żoną odbyli nawet specjalny kurs winiarski i co jakiś czas podrzucają do niedzielnego obiadu ciekawy smak wytrawnego saperavi.

Wino winem, ale trochę denerwuje mnie to bezkrytyczne przyjmowanie wiedzy winiarskiej. Już ze dwa razy Starszy zwrócił mi uwagę, że niewłaściwie trzymam kieliszek. Bo trzyma się za nóżkę, a ja trzymam za dno jak koniak.

A ja uwielbiam tak trzymać, bo wydaje mi się, że w ten sposób mam bliższy kontakt z ukochanym napitkiem. Obejmuję go dłonią jak przyjaciela, jak kogoś ważnego w moim życiu. Trzymając za nóżkę wytwarzam jakiś taki dystans do wina, traktując go bardziej oficjalnie, rzekł bym nawet sterylnie.

Wolnoć Tomku w swoim domku, a mnie z moim kieliszkiem. Piję więc jak lubię i kiedy lubię. Najbardziej lubię napić się wina w piątek wieczorem, chyba, że mam coś innego do roboty.

W ostatni piątek udało mi się jednak pogodzić dwie rzeczy z pozoru nie do pogodzenia.

Ostatnim pomieszczeniem do malowania został wiatrołap. Małe wnętrze z trzema drzwiami. Było w nim więcej zabezpieczania futryn, a mniej malowania.

Kamionkowa jesień która została mi z jednego pokoju na górze odpowiadała gustom małżonki, a więc dokupiłem jeszcze trochę i przystąpiłem do roboty. Co z głowy to z myśli- powiedziałem sobie w piątek, zaraz po powrocie z pracy. Może ta perspektywa końca spowodowała, że powiedziałem sobie - kończ waść lecz bądź sobą.

Zaraz po pierwszym malowaniu sufitu, otworzyłem butelkę wina. Rozlałem do dwóch kieliszków o słusznej pojemności, z których jeden przypadł w udziale kobiecie mojego życia. I tak sączyliśmy sobie, żona przed telewizorem, a ja pomiędzy pokrywaniem ścian kolejnymi warstwami farby.

Kiedy zegar wybił północ, byłem już po malowaniu i sprzątaniu. Jakimś dziwnym trafem skończyła się też butelka wina. Posiadam podobne gusta do Pana Zagłoby i nie cierpię pustych naczyń. Wyniosłem tedy zieloną butelkę do kosza i przy okazji chciałem do gwiazd wykrzyczeć, że z malowaniem na parę lat spokój.

Zachowałem się jednak kulturalnie i nie darłem ryja po nocy. Przepajała mnie jednak jakaś taka wewnętrzna radość.

W sobotę od rana włóczyłem się trochę po domu, całkiem bezsensownie. Okazało się bowiem, że oprócz zakupów z którymi uporałem się sprawnie, nie mam nic innego do roboty.

Mróz trzymał, śnieg nawalił i nie chciałem wychodzić do ogrodu.

Koło południa, kiedy piliśmy południową kawę, pozwoliłem sobie na następujące wyznanie:

-Wiesz Kochanie, odnoszę wrażenie, że zatraciłem umiejętność wypoczynku

Nie potrafię nie robić nic. Czas wlecze się wtedy niesamowicie a ja strasznie się męczę. Ostatnie pół roku to przecież notorycznie zajęte weekendy. Likwidacje domów, pakowanie i przeprowadzki. Potem adaptacje i tak jakoś zleciało.

- To źle, że nie umiesz wypoczywać bez pracy – stwierdziła żona.

Nie była w tym odkrywcza, bowiem sam zauważam, że mam z tym pewien problem.

Zaraz potem żona nawiązała do zaległego urlopu. Ostatni łyk kawy wypiłem szybko i bez towarzyszącej tej czynności radości.

Jak ona z tym powtarzanym regularnie zdaniem przypomina mi Katona. Starszego zwanego Cenzorem.

Jak czuje się garbaty któremu wszyscy mówią, że ma krzywy kręgosłup?

Przecież ona sam najlepiej zdaje sobie z tego sprawę.

Zacząłem jednak od Gruzji. Zastanawiam się, jak wielki wpływ może mieć polityka na konsumpcję wina?

Tak się złożyło, że Gruzińskie wina na szerszą skalę zaczęły pojawiać się w naszym kraju od czasu konfliktu politycznego pomiędzy Gruzją a Rosją. Dokładnie to szło chyba o brak sympatii pomiędzy prezydentami tych krajów.

Metoda kija i marchewki, zasada dziel i rządź, stosowania jest przez władających Rosją od wieków. Ten wielki kraj gotów wchłonąć wszystkie nasze świnie, pomidory, buraki a nawet ziemniaki i gumiaki. Potrafi również doprowadzić to załamania każdą gospodarkę, odmawiając tak z dnia na dzień odbioru uzgodnionych towarów. Wino dla Gruzji to produkt narodowy. Ktoś policzył że w tym kraju znajduje się blisko pięćset mikro odmian winogron. Ponoć krzyż gruziński to artystyczna wizja dwóch skrzyżowanych gałęzi winorośli.

Nic dziwnego, że towarzyszy temu mnogość wina. Zamknięcie rosyjskich stołów dla gruzińskiego wina, spowodowała po pierwsze konieczność szukania innych rynków zbytu, a po drugie ustalenie atrakcyjnej dla nowych odbiorców atrakcyjnej ceny..

Padło na nas, bowiem historycznie Gruzinów lubimy i nie przeszkadza nam, że jeden z synów tego narodu związany jest nierozerwalnie z radzieckim komunizmem i jego wypaczeniami.

W końcu kocha się nie za coś a pomimo czegoś.

Pojawiające się jak grzyby po deszczu hurtownie win wprowadziły do swojej oferty ciekawe wino.

Sam piłem tak zwane dzikie wino, robione według tradycyjnych receptur. Teraz to rzadkość. Rękodzieło, do tego za rozsądną cenę.

Zdaję się na Młodych, którym zlecam co jakiś czas zakup kilku butelek, określając łączny budżet. Nie boję się bowiem eksperymentów i niespodzianek.

Towarzyszą mi teraz ambiwalentne uczucia, z jednej strony cieszy mnie normalizacja stosunków pomiędzy Rosją i Gruzją, z drugiej strony zasmuciłem się kiedy przeczytałem informację, że Rosja otwiera swoje granice dla win z Gruzji. Wchłoną prawie wszystko

-Będzie drożej – to była pierwsza myśl jaka zaświtała mi w głowie.

Zaraz pojawiła się druga, może trochę przewrotna – mam oszczędności na gazie, a więc wyrówna się.