Wiosna w natarciu?

Kiedy wczoraj pakowałem zakupy do samochodu a złośliwy śnieżek wciskał mi się do bagażnika, wiedziałem, że nie jest dobrze. Z pewnością zaś będzie gorzej.

Później odbierałem z magazynu meblowego komodę. Magazynier miał problem aby ją zlokalizować, a mnie na głowie zrobiła się już spora czapa. Na pagonach nieśmiertelnej kurtki wojskowej M-65 pojawiła się warstwa śniegu, która przypominała, stopnie wojskowe jakiejś egzotycznej republiki. Nie musiałem nawet specjalnie angażować wyobraźni. Najpierw był problem z lokalizacją w komputerze, potem z wydrukowaniem dokumentów ponieważ drukarka zdecydowanie odmawiała współpracy. Kiedy zaś magazynier nie mógł zlokalizować paczki, pomyślałem sobie, że ta szafka zdecydowanie nie chce być kupiona.

A ja ciebie i tak kupię. Zobaczysz i polubisz mnie.

W końcu z pomocą dobrego człowieka wpakowałem odszukaną szafkę bo bagażnika,

Okazało się, że była ostatnia i dostałem ją w stanie złożonym.

Strzepnąłem śnieg z pagonów i ruszyłem w drogę powrotną do domu.

Zapomniałem o śniegu na włosach i kiedy już w samochodzie zrobiło się ciepło, woda zaczęła spływać mi ciurkiem po twarzy.

Nie odrywałem jednak wzroku od drogi, ponieważ samochody przede mną posuwały się na kształt jakiegoś nieporadnego tańca, to w lewo to w prawo i do przodu.

Z niewielką pomocą Młodego wniosłem meble do domu. Spojrzałem na zakupy zgromadzone w jednym miejscu i pomyślałem - mam pojemny samochód.

Tylko trochę stary, ale i ja nie jestem najmłodszy.

Kiedy poustawiałem wszystko na miejscu i pomogłem żonie w wygodnym ułożeniu w łóżku, zrobiła się jedenasta. Miałem wolne.

Dzisiaj rano, zaraz po przebudzeniu, spojrzałem przez okno. Wiedziałem, że te wczorajsze zakupy to był dobry pomysł. Śnieg walił bowiem gęstymi płatkami, poddając się wiatrowi który upychał coraz to nowe warstwy śniegu. Zawiewało a to w drzewo do kominka, a to w szpary pod drzwi, a to w okna.

Otworzyłem drzwi na zewnątrz z pewnym wysiłkiem. Musiałem użyć siły ramienia, żeby otworzyć je na pełną szerokość. To co zobaczyłem zaskoczyło mnie trochę, chociaż z wiekiem coraz mniej rzeczy mnie dziwi. Zaraz też przypomniałem sobie, że łopata do śniegu leży w kącie szopy z narzędziami. Zdecydowaliśmy, że w ty sezonie już się nie przyda.

Podjęliśmy błędną decyzję.

Brnąłem w śniegu po tę łopatę, biorąc do ręki resztki na kompost. Dzięki temu mogłem sobie wytłumaczyć że moczę się w śniegu nie tylko z powodu własnej głupoty.

A potem szuflowanie jak tę czynność odwalania śniegu elegancko nazywa Dziadek. Nie nie mój dziadek, a pewien starszy pracownik z całkiem młodymi dziećmi.

Dziadek to temat do osobnego opowiadania, które pewnie nastąpi w cieplejszej atmosferze.

Kiedy wyżłobiłem sobie korytarz i odszukałem pod śniegiem auto,odpaliłem je i udałem się do pracy.

Nic tak nie pobudza do życia jak szuflowanie śniegu. Krew krąży szybciej niż po eleganckiej kawie. Tylko palce mi marzną dość szybko. Odczuwam bardzo dotkliwie to zimno. Problemy zaczęły się od czasu gdy straciłem na wadze. Pewnie przedtem paluchy osłonięte były warstwą tłuszczu. A teraz? a teraz nie są zabezpieczone.

- Masz coś z krążeniem – stwierdziła teściowa i kilku znajomych.

- Z krążeniem? Przy nadciśnieniu? Może. Nie kłócę się, w końcu to moja żona jest chodzącą encyklopedią zdrowia.

Step by step, krok za krokiem podążałem do pracy, a ze sznurka mnie podobnych wyrwała się tylko jednak mazda. Młody kierowca chciał pokazać kto tu rządzi.

Jakiś czas potem mijałem wystający z rowu tył pojazdu z charakterystycznym znaczkiem.

Tym razem nie udało się ucieranie nosa dziadkom. Trzeba będzie poczekać na pomoc drogową, która i bez tego ma dzisiaj w cholerę roboty.

W końcu dotarłem do pracy i przebiłem się przez śnieg na swoje miejsce parkingowe. Codziennym zwyczajem najpierw sprawdziłem pocztę. Tytuł pierwszego maila brzmiał – Inwazja wiosny !

Podniosłem oczy do okna – Gdzie ta wiosna? O inwazji nie wspominając