Jak o szczawiu to o szczawiu

Pisałem z pewnością o tej historii. Nie dam jednak głowy, bo w archiwum postów jest ponad pięćset i długo by szukać.

Działo się to w czasach, kiedy mój ojciec chodził do pierwszych klas szkoły podstawowej. Wychodzi mi na początek lat czterdziestych ubiegłego wieku, Druga Wojna Światowa, okupacja, górska wieś w Beskidzie Wyspowym.

Rankiem mały Staś dostał poważne zadanie od mamy.

- Jak będziesz wracał ze szkoły to narwij przy okazji szczawiu na zupę – zleciła mu moja przyszła babka, która wówczas nie miała jeszcze tej świadomości, że zostanie czyjąś babka. Nie myślała również, że ten mały zabiedzony chłopak z fryzurą na zapałkę będzie ojcem dwóch chłopaków.

Najważniejsza była zupa dnia.

Samo chodzenie do szkoły odległej o trzy kilometry nie było pasjonujące, ale i tak lepsze niż samo siedzenie w dusznych klasach wiejskiej szkoły powszechnej. W zasadzie najciekawsza część dnia rozgrywała się dopiero po lekcjach. Można wtedy było w grupie znajomych, całkiem nie niepokojony przez matkę czy ojca pograć w szmaciankę, albo powłóczyć się po wsi tylko po to, aby poszukać wiatru w polu.

Tego właśnie dnia, w programie czasu wolnego była szmacianka. Banda umorusanych chłopaków ganiała za kłębkiem szmaty powiązanej sznurkiem ile tylko sił w nogach. Wiadomo, że przy takich zajęciach czas biegnie dwa razy szybciej i kiedy przypominamy sobie o nałożonych obowiązkach czasami bywa już za późno.

I tak to po którejś z bramek, mały Staś przypomniał sobie o konieczności zerwania owego szczawiu na zupę.

- Nie odchodź jeszcze. Zagramy trochę a potem pokażemy Ci gdzie dorodny szczaw rośnie- namawiali koledzy.

Czy trzeba było dwa razy powtarzać taką propozycję. Był więc mecz do końca, był szczaw a późnym popołudniem owa zupa.

Chwalony za bogaty zbiór, ojciec aż kraśniał z dumy, przy misce gorącej szczawiowej z ziemniakami. Gdzieś tak pod koniec jedzenia, babka zauważyła przez okno sąsiadkę, która szybkim krokiem kierowała się do ich domu. Pozostała zupę zamknięto w szabaśniku bądź bradrurze jak mawiano i zdążono to uczynić w ostatniej chwili, tuż przez wejściem sąsiadki.

- A takem se przyszła, żeby się dowiedzieć, po co Wam był Katarzyno ten szczaw co to go Staszek na cmentarzu zrywał?

Ojcu nie trzeba było dwa razy powtarzać i zanim trafiła w niego solidna drewniana łyżka, rzucił się w drzwi. Wrócił dopiero wtedy, gdy wszyscy domownicy zasnęli. Potem jeszcze kilka dni schodził wszystkim, a szczególnie ojcu z drogi.

I wszystko wróciło do normy.

I wyrósł na poważnego męża, ojca, a na koniec teścia i dziadka. Nie przeszkodził mu w tym, nawet szczaw zrywany z takim zapamiętaniem pod cmentarnym płotem

Smacznego.