Mocca z Marocca

Czekały na mnie po powrocie z pracy. Ustawione szpicami do wejścia, jakby salutowały na moje powitanie. Pantofle z koziej skóry wykonane w zaprzyjaźnionym warsztacie w Maroku. Via Tuluza pojawiły się pod wiejską strzechą małopolski. Moi Francuzi którzy cyklicznie wizytują Maroko obiecali i słowa dotrzymali. Początkowo sądziłem, że będą ta takie toporne trepy jakie przywiozła sobie żona, a tu eleganckie szpice w wygniataną i wyszywana skórą. Kozia skóra jest niesamowicie delikatna, a dół grubszy i błyszczący niczym włoskie lakierki. Jakże w takich pantoflach chodzić do ogrodu?Jak narażać je na kontakt z błotnistą rzeczywistością wsi ?

Aż chciałoby się ubrać je i zakrzyknąć niczym w orientalnych baśniach – Sezamie otwórz się!

Tylko po co? Mój sezam zaliczył debet w związku z wypłatą za wykonanie szafy w pokoju syna.

Otrzymałem dodatkowo wodę kolońską. Nic ambitnego, żaden tam Hugo Boss czy Davidoff Prosta i tania, pachnąca cytryną, tymiankiem rozmarynem i werbeną. Rzec można ekologiczna. Żadnego piżma tylko zioła. Od samego cytowania czuję się świeżo i jakby bliżej natury. Woda jest do tak zwanego domowego użytku.

- Patrzcie państwo – króliczek do mnie przyszedł – zawołałam z pokoju.

- Żona dostała puder borowikowy. To są suszone prawdziwki, starte na pył. Wygląda jak w damskiej puderniczce. Potrawy z pewnością błyskawicznie zyskują aromat grzybów. My od czasu do czasu odwzajemniamy się wianuszkiem tradycyjnie ususzonych, borowikowych główek.

Mój Eric już nie wyobraża sobie wigilii bez polskiej grzybowej.

A poza tym jeszcze jakieś drobiazgi dla wypełnienia paczki.

Natychmiast dałem się sfotografować w nowych kapciach. Dziwnie czuję się z takim szpicami.

Muszę ostrożnie chodzić żeby nie wybić komuś oka.

Jest elegancko i orientalnie, ale co by na to powiedział Jasiek u którego do tej pory zaopatrywałem się w regionalne pantofle 10 złotych komplet?

On po znajomości robił mi trepy ze skóry juchtowej, moce i twarde. Wydawać by się mogło, że na całe życie. Te były po dwadzieścia. Kilka par mam już jednak za sobą. To chyba najlepszy dowód na to, że trochę już żyję.

Napisałem też krótki mail z podziękowaniem za bezinteresowną życzliwość, załączając wspomniane zdjęcie.

  

 (Takie są mniej więcej - foto z internetu)

 

Następnego dnia przyszło mi z kolei zmierzyć się z bezinteresownym cwaniactwem.

Przez media przewalił się dyskusja o cechach współczesnych Polaków.

Ktoś oburzył się na cwaniactwo jako jedną z cech nas najlepiej opisujących.

Zaraz też w reakcji obronnej, cofamy się do zaborów i na mamy gotowe usprawiedliwienie. Bo to niby to cwaniactwo pomogło przeżyć narodowi w czasie panowania caratu, pruskiego nacjonalizmu, a potem pomogło gdy zalała nas hitlerowska plaga.

Cwaniactwo kruszyło okowy tyranii i podkopywało zaborczą gospodarkę

Teraz nastała niepodległość, chociaż niektórzy śpiewając Panu Bogu tego nie zauważają

Cwaniactwo jednak pomimo że w swoim i na swoim ma się jak najlepiej.

Poza tym, przy takim tłumaczeniu owo cwaniactwo jawi się jako jakaś wyjątkowo pozytywna cecha.

A ktoś kto się nią popisał z miejsca jest „zwolniony i usprawiedliwiony”. Bo toż to już przecież geny.

Ale mnie to denerwuje. Powiem więcej, mnie to wkurza, a nawet nie cofnę się przez określeniem z kobietą lekkich obyczajów w tle.

Właśnie otrzymałem SMS ze Starostwa Powiatowego, że moje prawo jazdy jest już do odebrania. Wiadomo, że przy zmianie adresu całą kolekcję dokumentów trzeba wymienić. To i wymieniam.

Ponieważ mieszkam w miejscowości A, pracuję w B, a starostwo jest w C zebrałem się wcześniej i już kwadrans przed rozpoczęciem urzędowania ustawiłem się w kolejce. Odczekałem kilka minut po godzinie 7.30 bo sam nie lubię jak ktoś wchodzi do biura z biciem zegara. Nagle wyrósł przede mną facet starszy o około pięć, może osiem lat.

- Kto ostatni w kolejce? – spytał

- Ja jestem pierwszy i chyba na razie ostatni – odpowiedziałem grzecznie - Przed świętami z pewnością ludzie mają inne zajęcia.

- To ja tylko o coś zapytam – powiedział facet i nim zdążyłem zdecydowanie kiwnąć z przyzwoleniem głową, wszedł do środka.

To było chyba długie i rozbudowane pytanie. Nie wytrzymałem i po pięciu minutach wszedłem do pokoju. W środku facet odbierał właśnie swoje nowe prawo jazdy.

- Miał Pan tylko o coś zapytać - rzuciłem facetowi

- Wie Pan ja tylko odbieram prawo jazdy – odpowiedział z rozbrajającą szczerością.

- Ja też w tym samym celu.

- Ale ja się spieszę do pracy – dodał, oceniając mnie chyba jako bezrobotnego.

Może jednak zmienić kurtkę na mniej wojskowa pomyślałem natychmiast ale zaraz powiedziałem:

- Ja też spieszę się do pracy, przy czym ja muszę na ósmą dojechać do Krakowa.

Tutaj ja zasugerowałem mu drobnomieszczaństwo, nie zareagował więc ciągnąłem dalej - Dlatego byłem tu kwadrans wcześniej. Zamiast cwaniaczyć, mógł Pan wstać wcześniej.

Mógł Pan też ewentualnie poprosić.

Kobieta z sąsiedniego biurka czując, że z tego może wyjść jakaś awantura, błyskawicznie wzięła moje stare prawo jazdy.

Facet spojrzał na mnie jakby nie wiedział o co chodzi.

Cwany gapa – tak określa takich ludzi mój znajomy.

Przykładowo : Jest kolejka samochodów do skrętu w lewo, a ten nie czeka, jedzie tym pasem na wprost do końca, a potem staje przed pierwszym autem w lewo, puszczając migacze na znak - zagapiłem się dziękuję za wyrozumiałość.

Ale jednocześnie nie daje mi szansy być wyrozumiałym.

Nie idzie o to, że zostałem obsłużony dziesięć minut później. Chodzi o to, denerwuje mnie owo cwaniactwo.

I pewnie gdyby zebrać cechy dla których my Polacy nie jesteśmy lubiani na świecie, cwaniactwo lokowałoby się w czołówce. 

A dzisiaj w drodze do pracy korek samocodów wolno sunących po oblodzonej drodze na którą nasypało świeżego śniegu.

Wszyscy równo i powoli, żadnego cwaniactwa. Znaczy to, że gdzieś tam jeszcze tli się w nas zdrowy rozsądek.

Śnieżny Wielki Piątek.