Jak cudne są wspomnienia

Jakieś dzwonki, jakieś talerze i dwa stare żelazka. To namacalne ślady posiadania kiedyś chałupy w górach. Zabrałem ze sobą jakbym z pożaru wynosił Nie o wartość materialną szło, ale o tę emocjonalną. Z pieczołowitością zostały odczyszczone i złożone w nowym miejscu. Właśnie fachowcy skończyli montować szafki w kuchni. Jest inaczej, ale to nowoczesne wnętrze nawiązuje do pozostałego wyposażenia. Nie drażni chromem i nierdzewną stalą, chociaż są takie elementy, ale dopasowuje się do reszty mebli, jakby uzupełniając je. Lodówka została zamaskowana z boku, regałem z półokrągłymi półkami. Tu znalazły swoje miejsce moje bibeloty. Niekompletna lampa naftowa, moździerz z dwoma ubijakami, figurka kota o której kiedyś wspominałem i dwa żelazka. Jedno jest z duszą, a drugie na węgiel drzewny. Stara obżarta przez czas dusza telepie się jeszcze w środku i kiedy tak nim potrząsam, myślę sobie, że w mam żelazko z duszą a może dorobię się i domu z duszą. Ten w Gorcach duszę miał.
Z powyższego wynika, że dom mam urządzony w stylu eklektycznym. To takie łagodne określenie zestawu sprzętów od sasa do lasa. Z drugiej jednak strony, jakie ma być po tylu latach życia?
Wszak różnie bywało, a z każdego etapu życia pozostała jakaś pamiątka. Jestem chyba sentymentalny, walcząc z żoną o ograniczenie zmian do minimum. Przecież każda z tych rzeczy ukrywa w sobie swoją historię. Pierwsze filiżanki na kawę jakie kupiliśmy wspólnie. Boże jak ta kawa smakowała, pierwsza wspólna kawa we własnym domu. Nie dorównał jej żaden z później zakupionych superekspresów. Nie dziwcie się, że nie chcę wyrzucić ostatniej pozostałej i całej filiżanki.
Mam też dwie wizytówki z drzwi. Oprawiam je właśnie w drewniane ramki. Zawisną w pomieszczeniu wiatrołapu zaraz po wejściu do domu. Każda z nich to wielka radość ze zmiany w naszym życiu.
Pamiętam jak zamawialiśmy tę pierwszą.
Trzy dzwonki z czterdziestu które stanowiły wiejską kolekcję. Spiąłem je w zestaw i powiesiłem w przedpokoju. Pozostałe cieszą nowych właścicieli. Tak przynajmniej mówili.
O przepraszam jest jeszcze jeden taki z ozdobnym kogutem na płocie. Taki do montowania przy furcie. Przyjechał z Prowansji. Znajdzie miejsce przy wejściu.
I tak dalej i tak dalej. Mógłbym wymieniać i opowiadać. A do szczęśliwych chwil mam dobrą pamięć. Smutków i rozczarowań staram się nie pamiętać, poza nauką którą owe wydarzenia mi przyniosły.
- To starość – ktoś powie – i pojawiająca się z wiekiem mania gromadzenia.
Może i ma rację, bo z wiekiem rzeczywiście zmieniamy się. Czasem jest to zmiana na plus, czasem na minus.
Jakiś czas temu, teściowa korzystając z  ładniejszej pogody, dokonała przeglądu warzywniaka. Ponoć cebula siedmiolatka już wychodzi, a truskawki są w dobrym stanie. Ja tego nie potrafię poznać po tych mikrych pędach, ale w połowie roku powinienem być zorientowany. Ponoć gdzieś pod siatką rosną ogrodowe jeżyny.
Mogło by być już ciepło, a tu jak nie posypuje śniegiem, to mrozi. Dla rewanżu zaś słońce jak nad Jamajką.
Na porządkowanie czeka szopa na narzędzia ogrodnicze. Muszę tu wyroić kącik na motocykl Młodego. Chyba nie wyraziłem się poprawnie. Z szopy na narzędzia będziemy robić garaż na motocykl, a w części wygospodaruje się miejsce na narzędzia ogrodnicze. To punkt widzenia Młodego, a ja znając życie ulegnę.
Póki co cieszę się, że prawdopodobnie opanowałem zużycie gazu w domu. Rachunek zdecydowanie się zmniejszył, przy nie pogorszonym komforcie wnętrza. Ostatnia korespondencja z PGNiG potwierdza to.
Oby tak dalej.