Historie dopowiedziane

Moja teściowa lubi opowiadać. U nas w domu opowiada historie, które wydarzyły się jej przyjaciółkom, u przyjaciółek zaś ze swadą opowiada historie które miały miejsce pod naszym dachem

Być może comiesięczna emerytura i kolejka w budce warzywnej są zbyt małym przeżyciem na opowiadanie stąd też historie przyjaciółek, przyjęte jak swoje.  Opowiedziane przez tak zwany głuchy telefon zyskują na dramatyzmie i rozbudowują się w opowiadania wielowątkowe przy każdym kolejnym powtórzeniu.

Niechaj przyjaciółka zawadzi kurtką o drzwi wejściowe i urwie guzik, już mamy gotowe opowiadanie. Problem w tym, że owa dramatyczna historia nie rozpoczyna się od wyjścia z domu w feralny piątek. Ona rozpoczyna się od obierania ziemniaków na wtorkowy obiad i dojrzewa z każdym opowiedzianym dniem. Owa rozerwana kurtka jawi mi się jako konsekwencja pomidorowej we środę, albo zbyt suchej pieczeni w czwartek. Mylą mi się powody, okoliczności i konsekwencje. Gubię się w osobach. Najważniejsze staje się opowiadanie jako takie.

Na moją desperacka próbę ogarnięcia owej historii swoim umysłem, żona mówi mi – nie martw się ja też nie wiem o kim mama mówi.

Każda historia jest dopowiedziana i ja sam nie potrafiłbym tu już nic dodać. Dodatkowo opowiadana jest z reguły w czasie najlepszej oglądalności telewizyjnej czyli w trakcie wiadomości wieczornych.

Ostatnio moja żona złożyła broń i pojechała do kuchni by opróżnić zmywarkę.

Pozostawiła mnie ze swoją matką i jej opowiadaniem, postukując przy tym donośnie talerzami i sztućcami. Wyglądało tak tak jakby chciała przebioć się przez tę monotonną opowieść.

Ja wyrobiłem w sobie umiejętność robienia dwóch rzeczy naraz, pisałem o tym jakiś czas temu. Słucham opowiadania teściowej, zadając co jakiś czas kontrolne uzupełniające pytania. Jednocześnie drugim uchem wyłapuję informacje. Dużą zaletą jest publikowanie filmów jako podkład do wiadoimości. Czego nie usłysze to zobaczę i całości mogę się domyślić. Niestety wczorajsze pobrzękiwanie talerzami wprowadziło trzecią czynność i tak nie obejrzałem wiadomości i nie wiem o czym z takim przejęciem opowiadała teściowa. Pamiętam, że zastanawiałem się nad tym dlaczego żona tak tłucze się tymi garami.

Z doświadczenia życiowego wiem jednak, że wszystko jest względne. Kiedy ja rozkładam gary ze zmywarki żona zawsze poinformuje mnie -  strasznie się tłuczesz.
W proteście przeciwko tym bizantyjskim opowiadaniom, zacytowałem  nawet notatkę służbowej pewnego milicjanta, z okresu głębokiego PRL-u: "(...) Franciszek R. wycofał dziś swe zawiadomienie o zuchwałej kradzieży swojej sztucznej szczęki, bowiem babka klozetowa, czyli pisuardessa w restauracji Krakowiak, znalazła sztuczna szczękę wyżej wymienionego w ubikacji, którą Franciszek R. przez własną nieuwagę wyrzygał w dniu wczorajszym wraz z obiadem, przekąską i pół litrem wódki żołądkowej gorzkiej (...)"

To jest właśnie przykład historii dopowiedzianej – zakończyłem

Jakie wnioski i czy w ogóle jakieś, wyciągnęła teściowa z mojego opowiadania? Nie wiem.

Wiem, że dla zdrowia psychicznego i wyobraźni najlepsze są niedomówienia.

O niedomówieniach pięknie pisał i śpiewał Jonasz Kofta

Niedomówienie Niedomówienie
Jest właśnie tym
Co mi pozwala na istnienie
W cienistej okolicy pani rzęs
Niedomówienie Niedomówienie
Jest właśnie tym
Co najboleśniej w tobie cenię
Gdy bardzo chcę
Usłyszeć tak
A boję się
Usłyszeć
Nie

https://www.youtube.com/watch?v=YjqRQQKuiiM