Grappa finita

Grappę otrzymaną jakiś czas temu prosto z Italii, wypiłem. Wszystko wspólnie z małżonką, która tylko na początku wzdragała się mówiąc, że to pamiątka. Kiedy już alkohol znalazł się w kieliszkach, wzięła się do wyszukiwania winogronowych nut zapachowych. Dominujące jednak były maliny, o czy zresztą informowała załączona etykietka. Tak więc pozostały mi tylko wspomnienia miłego spotkania z ofiarodawczynią i mała buteleczka z drewnianym korkiem, której moja żona już znalazła zastosowanie w kuchni.

W końcu jestem nowoczesnym mieszkańcem nowoczesnej Europy i nie muszę posiadać relikwii do wiary i wspomnień. Dyskusja na ten temat pojawiła się jakiś czas temu w naszej prasie.

Pomimo więc braku zawartości owej buteleczki, wierzę w przyjazne spotkania blogowych przyjaciół w realu i jak już pisałem, że grappa jest fantastica.

W końcu powód wzniesienia owego toastu nie był taki sobie przyziemny. Marzenia i plany uskrzydliły nas, a ta odrobina procentów była paliwem do podróży w czasie.

I tyle w tym temacie, przynajmniej na razie.

Kilka dni temu, musiałem złożyć wizytę w Urzędzie Skarbowym. Dla człowieka który konformistycznie szanuje obowiązujące prawo, wszystkie wizyty w takich instytucjach jak Policja, Sąd, czy wspomniany Urząd Skarbowy wywołują dyskomfort. Podobnie i konfesjonale. Chociaż minęły już te czasy, gdy moje wyznania rozbudzały wyobraźnie wielebnego, jakby bardziej się denerwuję.

Mój znajomy, który z omijania przepisów zrobił sobie sposób na życie, z uśmiechem i pobłażliwością podchodzi do mojego stresu.

- Raz się uda, raz się nie uda. Na tym polega życie – mówi

Uważa też, że szczerość w zeznaniach jest czystym frajerstwem.

Wiem już, a przynajmniej potrafię to sobie wytłumaczyć, skąd u mnie brak sukcesów w prywatnej przedsiębiorczości. Z szacunku dla prawa.

Z drugiej jednak strony, zastanawiam się dlaczego za cichym przyzwoleniem stanowiących prawo aktualne jest dalej hasło - śmierć frajerom.

Kiedyś twierdziłem, że satysfakcja jest pojęciem wymyślonym na użytek biednych, teraz do tego mogę dorzucić uczciwość.

Bezsenna noc i stawienie się u bram urzędu w chwili otwarcia instytucji, kosztowało mnie wiele psychicznego wysiłku. Spojrzałem na siebie w połyskujących drzwiach obrotowych, w chwili gdy próbowałem przełknąć ślinę w zaschniętym gardle.

- Spójrz na siebie. Takich jak ty najłatwiej się goli - pomyślałem.

A kiedy wszedłem do wskazanego pokoju, odruchowo przyjąłem postawę godną carskiego urzędnika niższego stopnia.

„Podwładny powinien przed obliczem przełożonego mieć wygląd lichy i durnowaty, tak by swoim pojmowaniem sprawy nie peszyć przełożonego” – stanowiło zarządzenie cara Rosji Piotra I.

Tutaj jednak spotkała mnie nie lada niespodzianka. Nie dość, że wyszedłem bez ran, to jeszcze z darmową poradą prawną.

Może i tu idzie nowe?

Po takim stresie na rozpoczęciu dnia, wszystko inne co zdarzyło się potem, było już tylko błahostką i przysłowiową betką.

A trochę się dzieje. Rozwiązały się stare drobne sprawy co dobrze rokuje na przyszłość. I tylko dmucham na zimne, by los nie poprzestał na drobiazgach.

Dynia opisana wcześniej, spokojnie zasnęła na półkach w piwnicy i tylko nasza francuska przyjaciółka ma podejrzenie, że wielkość sugeruje pochodzenie spod pewnej felernej elektrowni jądrowej na Ukrainie.

Dla własnej informacji doczytałem się, że w Polsce uprawiane są trzy gatunki – piżmowa, olbrzymia i zwyczajna. Może to jest ta olbrzymia, chociaż takie twierdzenie z pewnością rozśmieszy każdego Amerykanina.

Zapowiadany olej z pestek dyni nie dotarł do mnie w dalszym ciągu. A z końcem tygodnia przyjdzie z pewnością uznać sprawę za zamkniętą.

Do soboty jeszcze trzy dni.