Gdy będę starszym panem

Kiedy na koncertach widzę zatroskaną twarz Jaromira Nohavicy, aż wierzyć mi się nie chce, że napisał tekst do piosenki – Gdy będę starszym panem

„Gdy będę starszym panem
siądę pośród starych ksiąg
obok młodego wina dzban
gdy będę starszym panem
będę wreszcie wiedział co
i kogo kochać mam
pergamin kupię oraz pędzel i tusz
jak chiński mędrzec zacznę medytować bo
stary będę już „

Wszystko ładne takie i przynależne do wieku, ale autor ani słowem nie zająknął się o tym, że będę miał kiepskie ciśnienie, sterane serce, a moja odporność spadając, przekroczy w niepokojący sposób granicę normy.

Ja rozumiem, że trudniej znaleźć poetycki rym do słowa gorączka, kaszel, zmarszczki czy nadciśnienie. Chociaż z nadciśnieniem rymuje się – sumienie, a z tego to już można wykroić cały poemat.

Dzięki Bogu nie jestem już najmłodszy i mam świadomość, że tak jak Księżyc tak i starość ma swoją ciemną stronę.

Póki co organizm przesyła mi sygnały, że w zasadzie powoli staje się gotowy do różnych dysfunkcji.

Póki co, wraz ze spadkiem temperatury przyplątało mi się uciążliwe pokasływanie i coś czego jeszcze nie można nazwać katarem, ale jest już uciążliwe.

- Nic to Baśka – mówię do siebie, próbując nie zauważyć faktu. Od czego jest jednak kochana żona, która na moje pokasływania w rękaw, wyartykułuje ni to pytanie ni stwierdzenie

- Antoni, Ty kaszlesz?

- Nie, to tak tylko - ucinam dyskusję, bo zaraz otrzymałbym baterię niezbędnych leków.

Ja myślę, że samo przejdzie, tylko, że to z każdym rokiem dłużej trzyma.

Póki co w sobotni weekend spędziliśmy na miejscu, co jednak nie oznaczało, że nie aktywnie.

W związku z nadciągająca jesienią popularna stała się nasza chałupa w Gorcach. Jak tak dalej pójdzie, przyjdzie się chyba zapisywać na społeczną listę oczekujących. Ostatnio był Młodszy, jeszcze wcześniej Starszy, a nasz weekend dopiero nadciąga. Cieszą mnie więc zapowiedzi meteorologów o powrocie lata na te parę dni.

Przyda się i temperatura i zdrowie, bo z najbliższymi sąsiadami organizuję coś na kształt przyjęcia poweselnego. Będzie oglądanie filmu, zdjęć i przynajmniej kilku denek od butelek. Wiedziałem, że mnie to nie ominie. Dodatkowo, towarzystwo znajduje się w grupie testujących cięższe alkohole, a więc zdrowie jest jak najbardziej wskazane.

Spotkania niezbędne chociaż nie towarzyskie, były naszym udziałem w sobotę. Ponieważ z rana padał deszcz, odbyliśmy je bez głębszego żalu za jesienną pogodą.

Szczególnie, że doszło do plątaniny powodów i wątków. Na koniec zaś trudno było zaprzeczyć miłej atmosferze, która nas ogarnęła.

A na niedzielę zaprosiła nas teściowa. Wyrwaliśmy się wcześniej i w pojechaliśmy jeszcze nad Wisłę. Na wysokości stopnia wodnego na Dąbiu, usadziliśmy się na brzegu wolnym od wędkarzy o tej porze dnia a może tygodnia. Jakieś pary siedziały na ławkach, a po ścieżce rowerowej sunęły chmary rowerzystów.

Prawdą jest to co mówią, że Kraków opanowany jest przez przez amatorów tej sztuki poruszana się po mieście.

Dla naszych dwóch dużych i dwóch małych kółek nie bardzo umiałem wybrać odpowiedni pas. Czy po stronie spacerujących? A może po stronie rowerzystów? W końcu żona wybrała biała linię oddzielającą pasy ruchu i wzięła ją między koła.

Kiedy dojechaliśmy nad jakiś zaciszny kawałek rzeki, zaparkowaliśmy frontem do leniwie przepływającej Królowej polskich rzek.

 

Zaraz też podpłynął do nas łabędź, albo łabędzica, bo z tej perspektywy tego nie było widać. Znając moje przygotowanie sexera, to z każdej perspektywy płeć łabędzia pozostanie dla mnie zagadką.

Ptak przypłynął dumnie wystawiając do góry skrzydła w oczekiwaniu na rzut. A ponieważ nie przynieśliśmy ze sobą obwarzanków nie było czym rzucać.

Ptak cumował chwilę przy naszym nabrzeżu, a nie doczekawszy się karmienia, prychnął dość głośno, zanurzając głowę pod wodą. Wypiął przy okazji swój kufer wystawiając do na nas swoją pełną ekspozycję.

- Czytałam gdzieś, że nie wolno dokarmiać łabędzi – powiedziała żona. Zrobiła to dość głośno, tak, że słowa popłynęły nad wodą za odpływającym łabędziem. Nie odwrócił głowy.

- Myślę, że go nie przekonałaś - zauważyłem - Chodźmy stąd, bo nawet wodne ptactwo demonstracyjnie pokazuje nam dupę.

W istocie nie o obrazę szło, ale zbliżał się termin niedzielnego obiadu u teściowej

 (za darmo nawet łabędź na zatrzepoce skrzydłami)

Dodatkowe nakrycie poza porą Wigilii sugerowało obecność jeszcze jakiegoś gościa. Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością mogłem powiedzieć, że to przyjaciółka teściowej, będzie dzielić stół wraz z nami. Nie pomyliłem się.

Teściowa podała zupę i próbując trochę zaszpanować, zwróciła się do nas z niby zarzutem.

- Ileż to już czasu nie byliście u mnie na obiedzie?

Przyjaciółka czujnie podniosła wzrok znad łyżki.

- Może doprecyzujmy to pytanie – zaproponowałem – Ile razy odrzuciliśmy zaproszenie na obiad, powiedzmy w okresie ostatnich trzech lat?. Wydaje mi się, że ani razu.

- No tak, to ja przychodzę do was - stwierdziła.

Resztę zupy zjedliśmy w milczeniu. Ale to tylko chwilowa cisza.

Po obiedzie, przy kawie próbowałem ustawić nowy telefon teściowej, a potem wytłumaczyć jej zasadę działania guzika nawigacji w Nokii.

Niestety umysł w pewnym wieku nie potrafi przyjąć do wiadomości, że jeden guzik można naciskać na pięć różnych sposobów dla pięciu różnych funkcji.

Oj Panie Jaromirze.

Za którymś powtórzeniem poległem, wychodząc z zaawansowanych funkcji ustawienia skrzynki mailowej.

- W sumie to moja żona jest córką, niech ona jutro od rana cierpliwe to z mamusią przećwiczy.

Na sam koniec przepiąłem kartę SIM do starego aparatu.

- Wam młodym dobrze tak mówić – stwierdziła przyjaciółka teściowej.

Przypominam, że jestem już grubo po pięćdziesiątce- zareagowałem

Powrót Młodszego ze wsi i jego opowiadania: co, kto, komu i po co na górskim osiedlu zamknął plan ostatniego weekendu.

Niby nic, a nie było okazji walnąć się z pilotem na fotelu przed telewizorem.

Myślę że bardziej że szkodą dla TV.

Starszy Pan